Human Again Ch.5-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 5 : Prince Rupert.

4 พฤษภาคม 0800 ชั่วโมง , วางแผนงานการเดินทางไปสู่ ปริ้นซ์ รูเพิร์ต ในบริติช โคลัมเบีย,

ฉันจะผ่านแวนคูเวอร์ หยุดพักที่โปแลนด์ หลังจากนั้นก็ เมดฟอร์ด,ซานฟรานซิสโก และดินแดนส่วนที่เหลือของชายฝั่งทะเลตะวันตก... ผู้โดยสารของฉันยังคงช่างพูด เช่นเคย.. ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม สิ่งที่ฉีดเข้าสู่ตัวเธอ จะต้องเป็นยาบางชนิด บางชนิดที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ความทรงจำหายไป ฉันแค่หวังว่า ผลกระทบนั่นจะไม่คงอยู่ตลอดไป..” อลิซปิดสวิตซ์กล้องบันทึกภาพ ปิดฉากวิดิโอม้วนล่าสุดของเธอ เที่ยวบินที่จะมุ่งหน้าไปยัง ปริ้นซ์ รูเพิร์ต จะใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงครึ่ง ถ้าลมยังคงเป็นไปในทางของมัน

สองชั่วโมงแรกที่ผ่านไป เป็นบรรยากาศอันเงียบสนิท ครั้งที่อลิซอยู่ตามลำพัง ความเงียบไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่เมื่อมีแคลร์อยู่ใกล้แค่มือเอื้อม เธอกลับไม่สามารถจะทำอะไรได้ นอกจากคิดเท่านั้น เธอต้องการอยากจะรู้เหลือเกินว่า สาวผมแดงคนนี้กำลังคิดอะไร เธอต้องการจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของหล่อน เหมือนที่เคยเป็นมา ครั้งที่เมื่อวันกรุ่นในทะเลทรายนำไปสู่คืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงแห่งดาวอันน่าหลงใหล

“ชื่อของเธอ..อลิซ..ใช่มั้ย..”

“เธอพูด..” อลิซเอ่ยพร้อมเลิกคิ้วของเธออย่างประหลาดใจ

“นี่.. ฉันขอโทษกับเรื่องที่แล้วมา.. ฉัน..อืม..ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไร..” แคลร์ขอโทษอย่างจริงจัง

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ.. ใบหน้ารักษาได้..” อลิซโต้ตอบ ระหว่างที่เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นสัมผัสกับใบหน้าตัวเอง

“หน้าเธอเหรอ..”

อลิซเหลียวมองไปด้านหลังตัวเอง และได้เห็นสีหน้าสับสนของแคลร์ “เธอจำที่เราสู้กันไม่ได้เหรอ..”

“ไม่.. จำไม่ได้.. แต่คิดว่า..มันน่าจะบอกได้ว่าทำไม..ฉันถึงเจ็บซี่โครง..”

อลิซขมวดคิ้ว “ใช่..ขอโทษด้วยนะ..”

“แล้วทำไมเราถึงสู้กัน..” แคลร์ยังถามต่อด้วยความสงสัย

“ฉันก็ไม่รู้หรอก.. ฉันลงจอดตรงนั้นและออกไปหาเธอ กับคนอื่นๆ ตอนที่เธอจู่โจมฉัน..” อลิซเล่า แต่แคลร์กลับเงียบสนิท ซึ่งอลิซไม่ต้องการจะให้บทสนทนาสิ้นสุด

“อืม.. แล้วถ้าเธอไม่ได้ขอโทษเรื่องที่เราทะเลาะกัน เธอขอโทษเพราะอะไรล่ะ..”

“ก็สำหรับที่ทำตัวเป็นศัตรู.. แต่ใครกันล่ะที่เธอจะไว้ใจได้ เมื่อเธอไม่รู้จักกระทั่งตัวเอง..” แคลร์อธิบาย

“ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้น..” อลิซตอบอย่างขื่นขม “ครั้งก่อนที่ฉันทำงานให้อัมเบรลล่า จุดเริ่มต้นของการระบาดไวรัส ระบบการป้องกันภัยล้มเหลวและสมองฉันก็เออเรอร์.. ฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่าง ฉันเชื่อใจใครบางคนที่ฉันไม่ควรจะเชื่อและมันทำฉันแย่..”

“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ..”

“เรื่องนั้นเอาไว้คุยกันเวลาอื่นล่ะกันนะ เราถึงแล้วล่ะ..”

อลิซกลับเครื่องบินออกจากชายฝั่งของบริติช โคลัมเบีย และมุ่งหน้าออกไปยังทะเล สู่เกาะควีน ชาลอร์ต

“เราไม่จอดที่เกาะหลักเหรอ..” แคลร์ถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่หรอก.. พวกซอมบี้มันจะน้อยลงน่ะ ถ้าเป็นเกาะแยกแบบนี้..”

อลิซเห็นจุดเล็กๆที่เป็นสัญญาณสำหรับการจอดเครื่องบิน อยู่ใกล้ๆรันเวย์ ภายในเกาะขนาดเล็กเกาะหนึ่ง และตัดสินว่า มันคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับการเติมเชื้อเพลิง โดยไม่ต้องอาศัยส่วนที่เธอมีอยู่

การลงจอดง่าย เมื่อเทียบจากที่แล้วมาในอดีต แต่อลิซก็ไม่ได้ดับเครื่องเดี๋ยวนั้น เธอมองกวาดไปทางซ้ายและขวา เพื่อสำรวจดูอันตราย เมื่อรู้แล้วว่าไม่อะไร เธอจึงดับเครื่องและเอ่ยบอกแคลร์

“อยู่ตรงนี้นะ..”

อลิซดึงกระจกหน้าของเครื่องบินและปีนขึ้นยังปีก จากนั้นก็กระโดดลงสู่พื้น ดึงอาวุธปืนคู่กายสองกระบอกออกมา เตรียมพร้อมกับทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้น..

To be continue…..