Stolen Life - Resident Evil Fanfiction.[TH]

Stolen Life

Rated: T

Angst/Romance - Alice & Claire R.

English – LM Quin

Translate to Thai – Anhy

อลิซมาถึงอลาสก้าโดยใช้เวลาสี่วัน หลังจากไปทำภารกิจในการช่วยกอบกู้โลก

โลกที่เวลานี้ที-ไวรัสระบาดไปทั่ว เวสเกอร์หนีรอดไปได้ในนาทีสุดท้าย

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงในวันนั้น อลิซพบว่าเธอมองจ้องไปยังขอบฟ้าที่ที่มีชิ้นส่วนของสิ่งก่อสร้างลอยล่องขึ้นมา จากการเป่าของหนึ่งในร่างโคลนนิ่งของเธอเอง

ดวงตะวันกำลังขึ้น การต่อสู้สิ้นสุด และนี่คงจะเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่โลกสูญสิ้นที่อลิซสูดลมหายใจ

ขณะที่เธอมองพระอาทิตย์กำลังขึ้น และทอแสงอาบไปทั่วผืนมหาสมุทรแปซิฟิก เธอรู้สึกได้ถึงความเหงาอันแท้จริง เธอได้ช่วยโลกที่แทบไม่มีมนุษย์หลงเหลืออยู่ นอกจากผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คน

หยดหนึ่งของน้ำตาเล็ดลอดออกมาจากสองตาของเธอ จากความโศกเศร้าสำหรับทุกคนที่เสียชีวิตไปกับสงครามอันไร้สาระ

ทันใดนั้น..พลันความคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งก็พาเธอออกจากภวังค์...

แคลร์.....

สายตาอันเฉียบคมของอลิซสามารถจับภาพอะไรบางอย่างได้ วัตถุขนาดเล็กข้างใต้ตัวเธอ

-อาร์คาเดีย- เสียงเธอกระซิบออกมา

เฮลิคอปเตอร์ของเธอแล่นลงจอดอย่างสง่างามบนผืนดิน เมื่อหมอกสีขุ่นจางหายไป อลิซดับเครื่องยนต์และกระโดดลงจากเครื่องบิน เพื่อเดินด้วยสองขาของเธอเอง

สองดวงตากวาดมองรอบๆสถานที่แห่งนั้น มันดูคล้ายสุสานของเครื่องบิน ไร้ซึ่งมนุษย์คนใดที่นี่

ความรู้สึกไม่ดีบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในใจ พาเธอให้เดินไปยังชายหาด ที่ที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ปราศจากม่านหมอกบังตา เธอนั่งลงกับท่อนซุงตรงจุดนั้น สาวผมบลอนด์จัดการหยิบกล้องวิดีโอขึ้นมาและบรรจงเปิดมัน

-ในที่สุดฉันก็มาถึงอลาสก้า ดินแดนแห่งคำสัญญา แต่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ฉันเริ่มจะคิดว่า..ฉันเป็นมนุษย์คนเดียวที่เหลืออยู่- แต่ในนาทีนั้น..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำลายความเงียบของบรรยากาศ

ยังมีคนอื่นอยู่ที่นี่..

อลิซพลิกตัวเองอย่างว่องไว เพื่อพยายามใช้สายตาของเธอจับภาพเงารางๆอันพร่าเบลอนั้น หาหนทางที่เงานั่นมุ่งหน้าไป เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลรีบรุดวิ่งอย่างรวดเร็ว หวังตามไล่ตามหลังร่างของเขาหรือเธอที่มีความเร็วมากมายนั่น

แต่ในไม่ช้า..ร่างนั้นก็หายไปจากสายตา..

อลิซกลับมายังที่ที่เธอจอดเฮลิคอปเตอร์ไว้ สถานที่ที่ปราศจากม่านหมอกบังสายตา เธอรู้ดีว่าคนคนนั้นอยู่ที่นี่ หลบซ่อนตัวอยู่ที่ใดสักที่หนึ่ง เธอรู้สึกเช่นนั้น

อลิซปล่อยให้สัญชาตญาณพาเธอเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงเครื่องบินที่แตกหัก

-เฮลโล..?

ทันใดนั้นเอง..ฝูงกาจำนวนหนึ่งก็พุ่งออกมาจากด้านในของเครื่องบินลำนั้น ทำเอาสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตกใจจนต้องดึงอาวุธคู่กายออกมา

เมื่อสามารถหายใจได้อย่างโล่งท้อง เพราะรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังกลัวนั่นมันไม่ใช่ เธอก้าวเข้าไปใกล้ตัวเครื่องบินทั้งที่สองมือยังกุมปืนอยู่ จากนั้นก็มีอะไรบางอย่างกระโดดเข้ามา อาศัยในช่วงเวลาของความตกใจทำให้เธอร่วงหล่นลงไปนอนหงายกับพื้นดิน

คนที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วนั่นคือ..ผู้หญิง หญิงสาว..และตอนนี้ผู้หญิงสาวคนนั้นก็กำลังนั่งคร่อมตัวเธอ พยายามที่จะทำร้ายเธอด้วยมีด

อลิซรีบลุกขึ้น เพื่อจัดการให้ผู้หญิงคนนั้นออกจากตัวของเธอ และเริ่มต้นต่อต้านอีกฝ่ายด้วยการต่อสู้

หญิงสาวผู้นั้นเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว จนทำให้อลิซโดนหมัดของเจ้าหล่อนอย่างเต็มที่ที่ใบหน้า ก่อนที่เธอจะสามารถหลบมันได้ทัน แต่ไม่นาน..อลิซก็สามารถทำได้.. เธอส่งสาวคนนั้นกระเด็นออกจากตัวเธอไปกระแทกกับปีกของเครื่องบิน ทำให้ร่างนั่นหล่นลงนอนแน่นิ่งกับพื้น

อลิซผ่อนลมหายใจออกมา และพลิกตัวของสาวผู้นั้นด้วยเท้าของเธอเอง สิ่งที่ได้เห็นทำเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้น

แคลร์..

สาวอ่อนวัยกว่าที่เธอจำได้ยากเวลานี้จากความเปรอะเปื้อนของใบหน้าและเนื้อตัว อีกทั้งรูปร่างที่ผอมบางลงไป แต่อลิซรู้ดีว่า..ใช่เธอ..

เธอเคลื่อนย้ายสายตามองต่ำลงมาจากใบหน้านั้น มาจบลงตรงวัตถุสีแดงตรงหน้าอกของสาวผมแดงคนเดิม นำวัตถุประหลาดนั่นออกมาจากจุดที่มันเกาะติดอยู่ เพื่อมองสำรวจมันใกล้ๆ

-อัมเบรลล่า- เธอคำรามชื่อนั้นออกมา ก่อนหักเหความสนใจของตัวเองมายังร่างที่ยังนอนอย่างไร้สภาพอยู่ใกล้เท้า

แคลร์รู้สึกตัวตื่นในตอนดึกของคืนนั้นเอง อลิซพยายามจะพูดคุยกับเธอ แต่เหมือนว่าแคลร์จะจำเธอไม่ได้ว่าเธอคือใคร มิหนำซ้ำยังพูดไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

ที่นี่อากาศยามค่ำคืนหนาวเย็นเหลือใจ อลิซจึงต้องจัดการก่อกองไฟขึ้นมา สร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้นสักหน่อยกับบรรยากาศใกล้ๆตัวเอง เธอจำเป็นต้องมัดสองมือของแคลร์เข้าไว้ด้วยกัน ด้วยเกรงว่าจะถูกโจมตีตอนเผลอ ตอนเวลาหลับ แต่สิ่งที่เธอกลัวก็กลับไม่เกิดขึ้น กระนั้น..สาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนก็ยังคงนอนครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดคืน

อลิซนอนอยู่ในถุงนอนใกล้กองไฟ มองเรื่อยเปื่อยไปยังดาวบนฟ้า ปล่อยจิตใจให้ลงลึกไปกับความคิดของตัวเอง แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากใครบางคนที่กำลังก่ายกอดตัวของเธอ จึงรีบหันหน้าไปหาคนผู้นั้น

-แคลร์ ?- เธอเอ่ยถาม ประหลาดใจที่เห็นสาวผมแดงผู้นั้นเกาะติดตัวเธอแนบแน่น

สาวอายุน้อยกว่ามองประสานสายตากับเธอ คล้ายกับว่ากำลังต้องการอยากจะเอ่ยพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีอะไรออกมา.. เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้อีก สาวคนนั้นจึงพาศีรษะตัวเองมาซุกอยู่ใต้คางของอลิซ

-เฮ้..- อลิซพยายามมองตาของแคลร์ ภายหลังสามารถพาตัวเธอลงมายังจุดที่สามารถจะมองเห็นกันได้ ดวงตาสีเขียวสวยของสาวผมแดงค่อยๆชำเลืองมาสบตากัน -อะไรเหรอ..แคลร์..?

ถ้อยคำหวานหูของอลิซ ทำให้หัวใจเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที โดยที่ไม่รู้สาเหตุของมัน มันจะต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับความรู้สึกประหลาดแบบนี้ คล้ายกับว่า..เธอรู้จักผู้หญิงตรงหน้าตัวเอง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ไม่ว่าจะพยายามค้นหาความทรงจำที่ขาดหายไปนั่น ทุกๆอย่างกลับมืดมน

แคลร์กระหายที่จะรู้.. ที่จะเติมเต็มส่วนที่ขาดหายนั่น.. เธอจึงพาตัวเองขยับไปด้านหน้า เพื่อให้ริมฝีปากของตัวเองสัมผัสกับเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน เกือบจะเรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่อุกอาจทีเดียว

ร่างกายของอลิซเกร็งขึ้นจากการกระทำอันกะทันหันเช่นนั้น แต่ไม่นานเกินกว่านาที เธอก็ปล่อยตัวเองไปกับจุมพิต สำราญกับริมฝีปากของสาวอ่อนวัยกว่าบนริมฝีปากของเธอเอง

หลายนาทีต่อมา.. แคลร์เป็นฝ่ายผละตัวเองออกจากการสัมผัสอีกคน เพื่อมองอย่างตั้งคำถามไปยังฝ่ายนั้น ราวกับกำลังกลัวว่าอลิซจะฆ่าเธอในสิ่งที่เธอทำลงไป

อลิซสังเกตเห็นมัน เห็นสายตาที่ขาดความเชื่อมั่นจากดวงตาของสาวผมแดงตรงหน้าเธอ จึงนำมือของตัวเองขึ้นมา จัดการนำเส้นผมยาวนั่นไปทัดหูให้ พร้อมส่งยิ้มหวาน

แคลร์ต้องการที่จะแน่ใจในสิ่งที่เธอคิด จึงลุกขึ้นแล้วนำตัวเองมาอยู่เบื้องบนตัวของคนผมสีน้ำตาลอ่อนในจังหวะเดียว เธอต้องการให้อีกฝ่ายจัดการในสิ่งนั้นแทนเธอ

เธอนำริมฝีปากของตัวเองลงสัมผัสกับของอลิซ พาเข้าสู่จุมพิตอันเร่าร้อน สัมผัสในครั้งนี้เต็มปรี่ไปด้วยความต้องการ ลิ้นของทั้งสองล้อเล่นกันอยู่ภายในปากของแต่ละคน มือทั้งสองของอลิซขยับขึ้นเพื่อสอดเข้าไปด้านของเสื้อของคนเบื้องบน นำมันขึ้นและจัดการเอามันออกจากลำตัว

สาวอายุน้อยกว่าพยายามจะควานหาบราของเธอเอง แต่ก็ต้องหยุดลงกลางคัน เมื่อเห็นว่ามือทั้งสองยังคงถูกมัดไว้ เธอส่งเสียงรำคาญมันออกมา แต่ด้วยความไวของอลิซ เชือกนั้นได้ถูกตัดออกด้วยมีด แคลร์จึงเริ่มต้นทำในสิ่งที่พยายามทำไปเมื่อครู่อีกครั้ง ปลดปล่อยตัวเองออกจากบรา จากนั้นก็กางเกง..

ดวงตาคู่สวยของเธอมองประสานกับอลิซ ขณะค่อยๆนำมันออกจากตัวพร้อมกางเกงชั้นใน

เมื่อร่างกายปราศจากสิ่งใดๆที่จะเป็นอุปสรรคได้อีก เธอจึงกดคนผมสีน้ำตาลเบื้องล่างไว้ มอบจุมพิตอีกครั้ง

อลิซส่งเสียงหายใจหอบถี่ในขณะที่นำสองมือขึ้นสัมผัสกับแผ่นหลังของคนเบื้องบน นำร่างนั้นเข้ามาใกล้ตัวของเธอ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนผละตัวเองออกจากจุมพิตอันล้ำลึก เพื่อดูดดื่มกับทรวงอกของอีกฝ่ายแทน

ผู้มีอายุน้อยกว่าแอ่นตัวไปข้างหน้าในทันใดนั้น เมื่อความรู้สึกพึงพอใจพาให้เธอเป็น จากสิ่งที่เธอได้รับจากอีกริมฝีปากบนตัวของเธอ

อลิซใช้นาทีนั้นสอดมือเข้าไปตรงกลางระหว่างขาทั้งสองของสาวผมแดง รีบร้อนในการควานหาเป้าหมายในการนั้น

สะโพกของแคลร์เริ่มยักย้ายไปตามการเคลื่อนไหวของอลิซ ความร้อนผ่าวพวยพุ่งไปทั่วสรรพางค์กาย เอ่อท้นในความรู้สึก

ทันใดนั้น..ภาพของสาววัยรุ่นผมสีบลอนด์ก็เกิดขึ้นในมโนสำนึกของเธอ

เค-มาร์ท

อลิซส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจออกมา พร้อมเสียงหอบหายใจ เนื่องจากเสียงของอีกคนที่เธอได้ยิน ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของแคลร์เริ่มหักหลังเธอเองจากความเหนื่อยอ่อนเพราะกิจกรรมที่กำลังทำ

ร่างกายของเธอจึงพร้อมใจที่จะหล่นลงทาบทับกับอีกร่างเบื้องล่าง เสียดสีกับผิวกายของอลิซ หลอมละลายเข้าด้วยกัน รวมกันเป็นหนึ่งเดียว ในจังหวะการเคลื่อนไหวในทางเดียวกัน

อีกภาพเกิดขึ้นตามมาในทันใดในหัว

กลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินทางมากับกองคาราวาน ผู้รอดชีวิตจากที-ไวรัส เธอเป็นหัวหน้าของพวกเขา

แคลร์เริ่มรู้สึกว่าตัวเธอเองใกล้จะถึงฝั่งของแรงแห่งปรารถนาในอีกไม่ช้า เธอฝังใบหน้าของตัวเองลงกับซอกคอของอลิซ หวังพยุงร่างของตัวเองไว้

เฮลิคอปเตอร์บนพื้นดิน กำลังจะถูกนำขึ้น สาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอยู่ที่นั่น ตอนนั้นผมของเธอสีอ่อนกว่านี้เป็นสีบลอนด์ทองและสั้นกว่านี้ เธอและเขาแลกเปลี่ยนสายตาแห่งความเศร้าแก่กันและกัน จากนั้น..เฮลิคอปเตอร์ของเธอก็บินขึ้นเพื่อมุ่งหน้าสู่ดินแดนแห่งคำสัญญา

อาร์คาเดีย..

สายตาของเธอเองไม่ยอมละออกจากสาวผู้นั้น จนกระทั่งร่างนั้นลับสายตาไป..

ขณะที่จุดหมายนั้นมาถึง..ไคลแมกซ์ แรงแห่งปรารถนานั้นถึงจุดสิ้นสุด.. ความทรงจำทรงทั้งหมดจากชีวิตที่ถูกขโมยไปก็ได้ถูกนำกลับคืนมา ตื่นขึ้นมาจากพลังอันแข็งแกร่งจากสายใยอันแน่นแฟ้นที่เธอมีร่วมกับผู้หญิงคนนั้น

หลังจากฟื้นตัวจากจุดอันสูงสุดของแรงปรารถนาทางร่างกาย...

แคลร์เอ่ยกระซิบออกมาหนึ่งคำ..

-อลิซ

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนโอบกอดเธอไว้ เต็มตื้นด้วยความรู้สึกเป็นสุข น้ำหยดอุ่นๆรินออกมาจากสองตา

ตอนนี้จิตใจของแคลร์ปลอดโปร่งแล้ว.. เธอจำได้.. จำได้ทุกๆอย่าง.. ความเจ็บปวดในหัวใจได้สูญสลายหายไป และสุดท้าย..ชีวิตของเธอก็ได้กลับคืนมาเป็นของเธอโดยสมบูรณ์..

The End.