Human Again Ch.7-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 7 : Infected.

จากระยะเวลานานพอสมควรที่ผ่านการฝึกเติมน้ำมันเชื้อเครื่องบินมา ทำให้อลิซไม่เสียเวลามากนักกับการเติมมันใส่ในเครื่องบินของเธอ ในกรณีที่ยังคงต้องการจะทำตามเป้าหมายที่วางไว้ พวกเธอทั้งสองจำเป็นจะต้องมุ่งหน้าไปยังแวนคูเวอร์ใน 1400 ชั่วโมง โดยทางเทคนิคแล้ว อลิซไม่จำเป็นที่จะต้องไปทุกๆที่ตามหมายกำหนดการณ์ แต่หากมีตารางเวลาให้ยึดตามแล้ว จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น ทำให้ชีวิตเธอดูมีแบบแผนท่ามกลางความสับสนวุ่นวายทั้งหมดนี้

สาวร่างสูงกว่าเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลงจากสถานการณ์ตึงเครียดในอู่ จากตอนที่แคลร์ถูกจู่โจม มันเห็นได้ชัดเลยว่า สาวผมแดงจำเป็นจะต้องได้รับการฝึกฝนในการป้องกันตัวเอง หากว่าความทรงจำของหล่อนในส่วนนี้ยังไม่กลับมา แคลร์อาจจะไม่ได้ดีที่สุดในการเริ่มต้นมัน แต่พวกเธอยังพอมีเวลา

“ไม่มีเวลาอื่นที่ดีกว่าเวลานี้..” อลิซพูดกับตัวเอง จากนั้นก็หันไปหาแคลร์ “มานี่หน่อย..” แคลร์ละตัวเธอออกจากการยืนพิงเครื่องบินและเดินมาหาอลิซอย่างว่าง่าย

“โจมตีฉัน..” อลิซสั่งแกมขอร้องและหันหลังให้สาวสูงน้อยกว่า

แคลร์หยุดนิ่งงันอย่างสับสน และเอ่ยถาม “อะไรนะ..”

อลิซเหลียวมองข้ามไหล่ของเธอและตอบ “ฉันจะสอนเธอ เรื่องการป้องกันตัวเอง และมันควรจะเริ่มตอนนี้ดีที่สุด..” แคลร์คล้ายกำลังอยู่ในอาการครุ่นคิดหลังฟังคำของอลิซ

“นอกจากว่าเธอจะตอบว่า จะให้ตามไปอารักขาเธอตลอดเวลา..” อลิซเอ่ยขึ้นใหม่และหันหลังไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอคิดว่าการพูดแบบนี้จะทำให้สาวผมแดงมีแรงฮึด ใช่จริงๆ

แคลร์พุ่งเข้าชาร์จอลิซ ตั้งใจว่าจะพุ่งชนสาวตัวสูงกว่านั่น แต่อลิซกลับขยับตัวเบี่ยงหลบจนเธอล้มลงกับพื้นเอง

“บทที่หนึ่ง,ไม่ต้องป้องกันตัว จากอะไรที่เธอสามารถหลบมันได้....และบทที่สอง,กระทำ-ไม่ใช่แสดงปฏิกิริยา..” อลิซบอก

แคลร์ลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองและปัดกางเกงยีนส์ของเธอ เธอรู้สึกแย่แต่เข้าใจในความหมายของประโยคนั้น คนฉลาดเท่านั้นที่จะอยู่รอด

“ทางเดียวที่จะฆ่าผู้ติดเชื้อแบบนั้นได้ก็คือ การถูกกระทบตรงกระดูกสันหลังอย่างรุนแรง ยิงมันที่หัว หักคอ เข้าใจใช่มั้ย..” อดีตโปรเจ็คอธิบายด้วยทีท่าเรียบเฉย เมื่อเธอเอ่ยถึงการฆ่า “จำใส่ใจไว้ว่า พวกซอมบี้นั่น ไม่รู้จักความเจ็บปวด พวกมันไม่สนใจอะไร นอกจากอาหาร..” อลิซชี้แจงต่อและเตรียมพร้อมเพื่อตั้งรับการจู่โจมครั้งต่อมา โดยยกแขนซ้ายขึ้นและพยักหน้าให้แคลร์

“คว้าฉัน..” เธอสั่ง

คราวนี้สาวผมแดงเข้ามาหมายจับส่วนปลายของท่อนแขนอลิซ วินาทีที่อลิซรู้สึกถึงการจับกระชับของมือแคลร์ เธอใช้มือที่ว่างอยู่ดันนิ้วโป้งของแคลร์ออก เป็นผลให้สามารถหลุดออกจากการถูกจับ ระหว่างนั้น อลิซก็อธิบายว่าเธอกำลังทำอะไร “ซอมบี้มักชอบที่คว้า ทางที่ดีที่สุดที่จะหลุดออกจากมันได้ คือการดึงนิ้วโป้ง..”

เมื่อมือของแคลร์หลุดออกจากเธอโดยสมบูรณ์แล้ว อลิซก็คว้าไหล่แคลร์ในท่าบังคับ “ถึงตาเธอแล้ว..” สาวผมแดงประสบความสำเร็จในการจัดการกับอลิซอย่างที่เธอแสดงให้ดูเมื่อครู่

“ดีมาก.. ทีนี้ก็ยกแขนเธอขึ้นแบบนี้..” อลิซบอกและจัดตำแหน่งให้แขนทั้งสองข้างของแคลร์ ให้อยู่ในท่าที่สามารถปัดป้องตัวเองจากการจู่โจม ตรงลำตัวหรือใบหน้า

“อย่าปล่อยให้ฉันจับเธอได้..” อลิซเคลื่อนไหวอย่างช้าๆในตอนแรกและแขนของเธอก็ถูกปัดออกอย่างง่ายดาย เธอลองอีกครั้งและอีกครั้ง เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหวมากขึ้น แต่แคลร์ก็สามารถปัดทุกครั้งที่เธอทำ ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นว่า แม้แคลร์จะจำจังหวะการปกป้องตัวเองไม่ได้ แต่ร่างกายของเธอสามารถจำมันได้ มันเหมือนกับอลิซ ครั้งที่เธอติดกับดักอยู่ในรวงผึ้ง

ทันใดนั้น อดีตโปรเจ็คไม่ได้พยายามที่จะคว้าแคลร์ เธอตั้งใจจัดการให้สาวตัวเล็กกว่าล้มลง หลังจากการปะทะกันนั่น การฝึกก็เป็นการส่งและรับ ผลัดกัน ไม่มีใครในพวกเธอทั้งสองที่ถูกทำร้ายจากการกระทำนั้นๆ แต่อลิซก็ไม่ได้ลงแรงของเธออย่างเต็มที่

หลายนาทีผ่านไป อลิซรู้แล้วว่า สาวผมแดงเหนื่อย เพราะการป้องกันของเจ้าหล่อน แสดงออกให้เห็นถึงอาการอ่อนล้า และหากจะคงการฝึกต่อไป อาจทำให้เกิดการบาดเจ็บรุนแรงขึ้นได้ เธอจึงตัดสินใจที่จะหยุด แต่ก่อนหน้านั้น เธอขอแสดงท่าสุดท้าย.. อลิซก้มหมอบตัวลง เธอหมุนตัวเองเตะขาแคลร์ สาวผมแดงล้มลงและส่งเสียงร้องตกใจ แต่สิ่งที่อลิซได้ยินต่อมาทำให้เธอประหลาดใจ เธอคิดว่าจะได้เห็นแคลร์เสียใจที่ถูกจัดการจนต้องลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่.. แคลร์กำลังหัวเราะ

อลิซส่งมือให้แคลร์อย่างเขินๆ เพื่อให้ช่วยให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน แต่เธอกลับต้องเป็นฝ่ายตกใจในเวลานี้ที่ไม่สามารถหยุดสาวผมแดงที่กำลังยิ้มแป้น ไม่ให้ฉุดมือเธอเอาไว้และดึงตัวเธอให้ลงไปอยู่บนพื้นด้วยกันได้

เสียงหัวเราะของแคลร์แสดงออกมาอย่างเต็มที่ ไม่มีการยั้งไว้ และมันก็ดังอย่างต่อเนื่อง มันจึงช่วยไม่ได้เลยที่อลิซจะหัวเราะไปด้วยกันกับเธอ

เธอทั้งสองอยู่กับช่วงเวลาดีๆเช่นนั้นได้เพียงสักพัก แต่มันก็เป็นนาทีแห่งความสุขที่ไม่สามารถจะหานาทีไหนๆมาเปรียบเทียบได้อีกแล้วในความทรงจำของอลิซ

To be continue…..