For Hope I Would Give Everything.Ch.5.Ended-Resident Evil Fanfiction [TH]

For Hope I Would Give Everything

Rated: T

English - Romance/Friendship

Fandom: Resident Evil: Afterlife.

Pairing: Alice/Claire

By : startaxriotinme / Fanfiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 5 : More than this.

14 พฤษภาคม : อาร์คาเดีย

มันเป็นความมืดดำ ผืนน้ำใต้ล่างของอาร์คาเดีย ทั้งสงบและนิ่ง เมื่อเรือล่องลอยแล่นเรื่อยไปยังชายฝั่งแปซิฟิกเหนือ เพื่อตรงไปยังอลาสก้า หากว่าการล่องไปในครั้งนี้สามารถดำเนินต่อไปได้ด้วยความเร็วอันคงที่แล้วล่ะก็ พวกเขาคงจะถึงจุดหมายภายในเวลาไม่กี่วัน จากนั้นก็จะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่บนสวรรค์ที่เยือกเย็นนั่น ชีวิตที่ไม่มีการติดเชื้อ ไม่มีความหวาดกลัว พวกเขาอาจจะทำตัวเหมือนคนสมัยยุคเรเนสซองที่เหล่ามวลมนุษยชาติรู้จักก็เป็นได้ ผลของความตื่นเต้นบนอาร์คาเดีย คล้ายเป็นอะไรที่เรียกว่าพลังงานแฝงไว้ในอากาศอย่างนั้น

อลิซยืนอยู่ตรงหางเสือของเรือ เพื่อสังเกตให้แน่ใจว่าสิ่งต่างๆเป็นไปตามทางของมัน อีกชั่วโมงต่อไปข้างหน้า พวกเธอจะทิ้งสมอเรือและจะมีคนอื่นที่จะทำงานแทนเธอตรงนี้ เพื่อให้ความกังวลต่างๆหมดไป คนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถไว้ใจได้จะทำหน้าที่อยู่ที่ห้องควบคุมเรือ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

ความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่น ไม่เคยห่างหายไปจากใจของอลิซ และในที่สุดสิ่งนั้นก็เหมือนจะถูกต้อง และเธอก็มีผู้คนที่เธอแคร์อยู่ตรงนี้กับเธอ ปลอดภัย มันเป็นเวลาหกปีมาแล้วกับความพยายามนี้ นานเท่านานกับความกังวลใจอันนั้น

ประตูถูกเปิดขึ้น แทรกเข้ามาในความคิดที่ล่องลอยไปของเธอ และเธอก็ยิ้มให้กับผู้มาใหม่คนนั้นที่มาได้ถูกจังหวะจริงๆ

“เฮ้..” อลิซพูดขึ้น ความประหลาดใจอยู่ในน้ำเสียงของเธอ “ฉันคิดว่าเป็นคริสซะอีกนะที่เป็นเวรต่อไป..”

“ใช่..เค้านั่นแหละ.. แต่ฉันเบื่อน่ะ..” แคลร์เอ่ยตอบพร้อมยักไหล่ เธอเดินเข้าห้องมาและกระโดดอย่างระมัดระวังขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ข้างๆอลิซ กลอกตาไปมาขณะที่เธอเอ่ยต่อ “ลูเทอร์พล่ามแต่เรื่อง “วันพระสิริ” มันไม่ใช่ไอเดียที่ดีในเวลานี้เลย..”

อลิซหัวเราะ “เธอยังไม่ชอบเค้าอยู่อีกเหรอ..ฮึ..?”

แคลร์จ้องกลับมาหาเธอ แล้วเอ่ยตอบ “ไม่.. ฉันไม่ชอบสายตาที่เค้ามองเธอ..”

ด้วยความฉงนใจ อลิซจึงถามขึ้น “หึงเหรอ..?”

“แล้วฉันควรเป็นแบบนั้นมั้ยล่ะ..”

มันเป็นคำถามกว้างๆเหมือนขว้างหินถามทางและไม่ใช่ทั้งหมดที่เธอคาดไว้ เมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นี้ เธอสงสัยเหลือเกินว่า แคลร์จำอะไรได้มากเท่าไหร่ หลังจากที่พวกเธอมาถึงอาร์คาเดีย สาวผมแดงดูคล้ายจะเหมือนคนเดิมที่เคยเป็น ทุกวันคืนที่ผ่านไป ยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวัน และมันก็กลายเป็นว่าแคลร์เพิ่มความสนใจในตัวอลิซมากขึ้น และรับรู้ว่าอลิซก็สนใจเธอ แต่เธอกลับไม่เคยอ้างถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันในเนวาดาเลย การแสดงออกของเธอในเวลานี้ เหมือนจะบอกว่าเธอจำได้ คำถามคือว่า..เมื่อไหร่และความทรงจำตรงช่วงไหนที่กลับคืนมา

อลิซขยับตัวเข้ามาพิงเคาท์เตอร์ ใกล้ตัวเธอแต่ไม่ได้สัมผัส

“ไม่หรอกน่า.. เค้าไม่ใช่สเป็คฉัน..” เธอตอบและค่อยๆเผยรอยยิ้มบนริมฝีปากของตัวเอง เธอสะกิดแคลร์ด้วยข้อศอกและเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น “ฉันชอบสาวผมแดงขี้โมโหมากกว่า..”

แคลร์ส่ายศีรษะเพราะคำกล่าวนั้นและหัวเราะเบาๆ แต่สีหน้าของเธอกลับเปลี่ยนไปในไม่กี่นาที

“อลิซ.. ฉันแค่อยากจะบอกว่า..ฉันขอโทษ ฉันชอบใส่อารมณ์กับเธอตลอดเวลา เพราะเธอน่ะเป็นเป้าหมายที่ง่ายมากสำหรับเวลานั้น..”

“ไม่หรอก.. เธอถูกแล้ว.. มันเป็นความผิดของฉัน..”

สาวอายุน้อยกว่าเอื้อมมือขึ้นและค่อยๆใช้ปลายนิ้วสัมผัสกับแขนของอลิซ แล้วพูดขึ้น “มันไม่ใช่หรอก.. ไม่ใช่ทั้งนั้น.. แม้กระทั่งเรื่องอลาสก้า..”

นี่มันทำให้อลิซตกใจอย่างแรงและดวงตาคู่สวยของเธอเบิกกว้างตาม “อะไรนะ..?”

“ฉันคิดว่าเธอนึกว่าฉันหลับ.. แต่ฉันได้ยินมันนะ เธอพูดว่า.. ‘ฉันขอโทษที่ปล่อยเรื่องนี้ให้เกิดกับเธอ’ แต่เธอก็ไม่มีทางรู้นี่ว่า อาร์คาเดียเป็นกับดัก มันแย่ที่สุด เรานึกว่า.. เราจะไม่เจออะไรเลย นอกจากหิมะกับน้ำแข็ง ไม่มีใครคิดฝันว่านี่จะมาจากอัมเบรลล่า..”

“ถึงอย่างนั้น ฉันก็น่าจะไปกับเธอ..”

อลิซแย้งอย่างขมขื่น “ปกป้องเธอ..”

แคลร์สอดนิ้วของเธอเข้ามาเกี่ยวกับของอลิซและกำมันเบาๆ “นี่อลิซ.. ฉันคิดมันมานานแล้วนะตลอดทางมาอลาสก้า สารภาพให้ก็ได้ว่า ยิ่งฉันทำแบบนั้นไปมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ฉันทำกับเธอ ฉันได้รู้ว่า บางครั้งสิ่งที่มันเกิดขึ้นมา มันก็ยากที่จะควบคุม และมันไม่มีประโยชน์เลยกับการที่เธอจะเกลียดตัวเอง หรือคนอื่นๆกับเรื่องที่เธอเปลี่ยนมันไม่ได้ เธอก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไป อย่างที่ฉันทำ..”

อลิซชำเลืองตามองไปทางอื่นสักพัก แค่เพียงความรู้สึกผิดในใจเธอสามารถลบมันออกได้ง่ายๆ

เธอพึมพำขึ้น “พูดง่ายกว่าทำ..”

เมื่อเธอมองกลับมาหาแคลร์ มันไม่มีการตัดสินความถูกผิดอยู่ในดวงตาสีฟ้าอมเขียวนั่น แค่เพียงความอ่อนโยน อบอุ่นและอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้จังหวะการเต้นหัวใจของอลิซเพิ่มมากขึ้นในอกของเธอ

“มานี่สิ..” แคลร์เอ่ยเรียกและเธอก็ทำตาม สาวผมแดงแยกขาของเธอออก และอลิซก็คิดว่าที่คือการเชื้อเชิญให้เธอเดินเข้าไปอยู่ระหว่างกลางนั่น พาร่างกายของเธอทั้งสองเข้าหากันให้ใกล้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ น้ำเสียงของเธอเข้มข้นขึ้นเมื่อเธอพูดอีกครั้ง “บางทีฉันอาจช่วยเธอได้นะ..”

ระดับความสูงของเคาท์เตอร์ยังทำให้อลิซคงความสูงของเธอที่มากกว่าสาวตรงหน้า เมื่อแคลร์โอบรอบคอของอลิซและพาเธอขยับเข้าใกล้ หล่อนก็ยังต้องเงยหน้าขึ้นอีกเพียงเล็กน้อยเพื่อจุมพิตเธอ

อลิซส่งเสียงฮัมต่ำๆในลำคอเมื่อเธอรู้สึกว่าแคลร์สะกิดปลายเล็บเบาๆที่ต้นคอด้านหลัง ไม่เหมือนจุมพิตครั้งนั้นที่เนวาดา ตอนนี้เธอมีเวลาที่จะซึมซับความอ่อนนุ่มจากริมฝีปากของสาวผมแดง

เมื่อมันเพิ่มมากขึ้น จุมพิตกลายเป็นหนักหน่วงขึ้น หิวกระหาย อลิซสอดมือทั้งสองของเธอใต้หัวเข่าสองข้างของแคลร์ ดึงร่างหล่อนขึ้นเพื่อสัมผัสกับร่างกายของเธอให้มากยิ่งขึ้น

และเมื่อปลายลิ้นของอลิซลากไล้ไปที่ริมฝีปากของสาวผมแดง ปากของเธอก็เปิดออกเพื่อรับมันทันที สัมผัสแรกที่ลิ้นของแคลร์สัมผัสกับของเธอ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน สิ่งที่อลิซทำได้ตอนนี้คือ ไม่จับแคลร์กดลงกับเคาท์เตอร์ ถึงเธอจะต้องการมากเท่าไหร่ก็ตามที่จะทำสิ่งนั้นกับแคลร์ มีเซ็กซ์กับเธอตรงนี้ แต่ความคิดที่ว่าจะมีใครสักคนในจำนวนสองพันคนของผู้รอดชีวิตที่นี่มาเห็นเธอสองคนตรงนี้ มันก็มากพอที่จะทำให้เธอต้องอดทนระงับความรู้สึกนั้นไว้

แคลร์ยิ้มตรงริมฝีปากของเธอและละออกเพื่อเติมอากาศเข้าปอด แล้วเอ่ยถาม “ดีขึ้นมั้ย..”

“อืม...เกือบแล้ว..” อลิซตอบและขโมยจุมพิตต่อไป และต่อมาอีก และเรื่อยๆ ครั้งต่อมาที่เกิดขึ้นกลายมาเป็นล้ำลึกและให้ความรู้สึกมากกว่าที่แล้วๆ

เสียงของใครบางคนจากบานประตูด้านนอก ทำให้เธอทั้งสองละออกจากกันในที่สุด และพวกเธอก็รีบร้อนทำตัวเองให้เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น อลิซเดินกลับมาที่แผงควบคุมเรือและแสร้งว่าเช็คมัน

ประตูถูกเปิด นั่นคือ..คริส

“เฮ้..แคลร์ เคมาร์ทอยากให้เธอไปช่วยที่ใต้ท้องเรือน่ะ..” เขากล่าว

“อา..ได้สิ..” สาวผมแดงเอ่ยตอบ และกระโดดลงมาจากเคาท์เตอร์ “ขอเวลาแป๊บนะ..”

เขาพยักหน้าให้ คล้ายจะไม่คิดอะไรนอกเหนือจากนั้น “ไม่มีปัญหา..”

พอคริสจากไปแล้ว แคลร์ก็ขยับเข้ามาลดระยะห่างระหว่างตัวเธอกับอลิซ

เธอประทับจุมพิตครั้งสุดท้ายให้และพูด “แล้วเจอกันนะ..”

อลิซยิ้มกว้าง ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย “เธอรู้ใช่มั้ยว่า..จะหาฉันได้ที่ไหน..”

แคลร์หันหลังเพื่อจะจากไป แต่หยุดชะงักที่หน้าประตู “รอละกันน่า..”

เมื่ออยู่ตามลำพังอีกครั้ง อลิซส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้และหัวเราะกับวิถีแห่งชีวิตที่ดำเนินไปตามทางของมัน

และในคืนนั้นเอง เมื่อทั้งสองพากันทิ้งตัวลงบนเตียง ริมฝีปากและมือของพวกเธอก็พากันเดินทางสัญจรไปยังดินแดนแห่งใหม่ เธอได้ตัดสินใจแล้วว่า ไม่มีสิ่งใดที่หวังจะได้มา..มากไปกว่าสิ่งนี้อีกแล้ว

End.