Human Again Ch.2-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 2 : Claire Redfield.

ดวงจันทร์ขึ้นตามเวลาของมัน อลิซรวบรวมเศษไม้เพียงพอแล้วที่จะใช้สำหรับคืนนี้ รวมถึงได้สำเร็จกับการออกกำลังกายได้ในตัวเพราะการกระทำนั้น เธอทานอาหารเล็กน้อยเพื่อพอให้ตัวเองมีพลังงาน และเพื่อที่จะแน่ใจว่า เธอมีอาหารเพียงพอสำหรับสาวผมแดงที่คงต้องการมันมากกว่าตัวเธอ

อีกด้านหนึ่งของกองไฟ แคลร์เริ่มส่งเสียงน้อยๆออกมา อลิซกลั้นลมหายใจและปล่อยมันออกมา เมื่อสาวอีกคนเริ่มออกแรงต้านเชือกที่มัดไว้ตรงข้อมือของเจ้าหล่อน

อลิซเดินเข้าไปหาตรงจุดที่แคลร์อยู่และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เฮ้.. เฮ้.. ไม่เป็นไรนะ..” แต่แคลร์คำรามโต้ตอบใส่หน้าเธอและดึงเชือกอีกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะที่ต้องทำแบบนั้น แต่ฉันจำเป็นต้องเอาเจ้านี่ออกจากตัวเธอ..” อลิซเอ่ยขึ้นพร้อมยกวัตถุสีแดงเหมือนแมลงขึ้นโชว์กับแสงไฟจากกองเพลิง “นี่อะไร.. ใครทำแบบนี้กับเธอ..” แคลร์ไม่ทำอะไรทั้งนั้น นอกจากจ้องหน้าอลิซอย่างมาดร้าย

“เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร..” เธอมองเข้าไปในดวงตาของแคลร์และรับรู้ว่า ไม่มีสัญญาณใดๆที่บอกถึงการจดจำอดีตที่เคยทำร่วมกันได้เลย มีเพียงแววตาหวาดระแวง

“ฉันชื่อ..อลิซ เราเจอกันที่ทะเลทรายเนวาดา 18 เดือนที่แล้ว คุ้นๆบ้างมั้ย.. ไมกี้ คาร์ลอส แอลเจ เคมาร์ท..? เธอจากมากับเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่ง ไปอลาสก้า อาร์คาเดีย..จำได้มั้ย..” คำถามของอลิซ เป็นการคาดหวังและร้องขอ แต่แคลร์ทำเพียงส่ายศีรษะให้ และมันก็เป็นการยืนยันถึงสิ่งหนึ่งที่อลิซกลัวมากกว่าสิ่งใด แน่นอน..เธอรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมาก่อน เหงามาก่อน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหงาจริงๆกว่าที่เคยเป็นมา เธอคิดว่าเธอเป็นตัวประหลาดและเพราะการติดเชื้อทำให้เธอต้องถูกแยกจากคนอื่นๆ แต่มันไม่ได้เจ็บปวดมากขนาดนี้

อลิซพยายามอีกครั้ง เพื่อให้ได้ปฏิกิริยาตอบสนองจากสาวผมแดง จุดประกายให้แคลร์ เพื่อให้เธอรู้ว่าเธอเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น

“เธอชื่อ..แคลร์ เรดฟิลด์.. จำได้รึเปล่า..”

แคลร์ชำเลืองมองไปยังเครื่องบินรอบๆตัวเธอ ไม่ยอมมองมาหาอลิซ เมื่อเธอตอบ “ไม่” เสียงของเธอแหบและเหมือนไม่แน่ใจ แคลร์มองต่ำลงด้วยความอายที่ไม่รู้อะไรเลย และดวงตาของเธอก็มองเข้าไปในเสื้อสีแดงที่เธอใส่ จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างตรงผิวของเธอ เหนือเนินอก เป็นรอยแดงของเลือด

“เธอถูกวางยาด้วยเจ้านี่..” อลิซกล่าว พร้อมแสดงสัญญาณที่บ่งบอกถึงแมงมุมในมือเธอ “มันบอกได้ทำไมถึงสูญเสียความทรงจำ..” แคลร์จ้องไปยังแมงมุมนั่น เธอแสดงชัดเลยว่าไม่แน่ใจอะไรกับเรื่องนั้น

“ฉันชื่อแคลร์เหรอ..” เธอพูดขึ้นเหมือนไม่ชอบมันมากนัก มันไม่ดูคุ้นที่จะเป็นชื่อของเธอ

“เธอจะชินกับมัน..” อลิซตอบ มันเกือบจะทำให้รู้สึกขำกับสีหน้าของสาวผมแดง เมื่อเธอเรียกชื่อตัวเอง แต่จริงๆแล้ว..มันไม่ตลกสักนิดเลย แค่สถานการณ์ตึงเครียดเวลานี้ก็มากเกินพอที่อลิซจะรับมือไหว แคลร์จำอะไรไม่ได้เลย และที่สำคัญที่สุด สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดก็คือ แคลร์จำเธอไม่ได้ และอาจจะเป็นไปได้ว่า เธออาจจะจำไม่ได้เลย

“แขนเธอจะเจ็บนะ..” อลิซขยับตัวเพื่อลดระยะห่างระหว่างตัวเธอกับจุดที่แคลร์นั่ง “ฉันจะมัดเธอใหม่ เธอจะได้สบายขึ้นกว่านี้ อย่าพยายามทำอะไรนะ..” แววตาโมโหในดวงตาของแคลร์ อลิซสามารถแปลมันได้ มันบอกว่า 'โอ้ว้าว.. รู้เหมือนกันเหรอ.. ขอบคุณนะที่นึกถึงความสบายของฉัน เธอช่างเป็นผู้คุมที่แสนดีจัง..'

อลิซแก้มัดมือทั้งสองของแคลร์ออกจากล้อหน้าของเครื่องบินและจับมามัดไว้ด้วยกันตรงด้านหน้าแทน ด้วยการใช้มือข้างหนึ่งจับมั่นไว้ที่บ่าของแคลร์ เพื่อจัดการให้เธออยู่กับที่ ใช้มืออีกข้างนำเชือกออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเอง และผลลัพธ์ที่ออกมาก็คือ แคลร์สามารถขยับข้อศอกทั้งสองได้ แต่ต้นแขนและหน้าอกยึดติดพอดีกับล้อหน้าของเครื่องบินนั่น แม้ว่าแคลร์จะไม่อยากจะยอมรับมันเท่าไหร่ แต่มันก็สบายขึ้น

“เธอคงจะหิวเหมือนกันนะ..” อลิซรอจนกว่าอีกฝ่ายจะโต้ตอบ แต่ความเงียบกลับเข้ามาหาเธอ

เมื่อไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา อลิซหยิบของของเธอขึ้นและเจอสปาเก็ตตี้ที่เธอเก็บไว้ให้แคลร์ เธอใช้ที่เปิดกระป๋องเปิดมันและนำช้อนเข้าไปใส่ไว้ด้านใน จากนั้นก็พามันมาวางไว้ตรงพื้นใกล้ๆสาวผมแดง

ด้วยความที่ถูกมัดมือไว้แบบนั้น มันก็ยากสำหรับการทานอาหารและก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทาน แคลร์มองมันและหันมองไปทางอื่นด้วยความดื้อดึงส่วนตัวของเธอ

อลิซจึงส่งเสียงถอนหายใจออกมา และเลือกไปจัดที่นอนของเธอแทน วางผ้าอุ่นไว้ใกล้ๆแคลร์ และนอนลงหันหลังให้ หลายนาทีผ่านไปกับความเงียบของบรรยากาศ ไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงการปะทุของไฟในกอง จนกระทั่งอลิซได้ยินเสียงสาวผมแดงหยิบกระป๋องและเริ่มทานอาหาร

เมื่อแคลร์เรียบร้อยกับอาหาร อลิซนอนฟังเสียงลมหายใจของเธอ กระทั่งแน่ใจว่าสาวคนนั้นหลับ จากนั้นจึงหันไปหา ไปมองหน้าแคลร์

“ฝันดีนะ..แคลร์..” อลิซกระซิบเบาๆและทำเพียงเท่านั้น และหลับตาตัวเองในที่สุด แต่อดีตโปรเจ็คก็ไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อยในคืนนั้น บ่อยครั้งที่เธอรู้สึกตัวเพราะเสียงปะทุของท่อนฟืนในกองไฟ และเสียงลมพัด ความรู้สึกของเธอย่ำแย่กว่าที่เคยเป็น เพราะนี่เป็นอีกครั้งแล้วที่เธอ..มีบางอย่างที่สูญเสียไป

To be continue….