Human Again Ch.12-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 12 : The Suicides.

“พวกคุณไม่ควรจะอยู่ที่นี่..!” เสียงของผู้ชายหนักแน่นและเต็มไปด้วยความจริงจัง

อดีตโปรเจ็คระลึกได้เลยว่า นี่เป็นเสียงเดียวกันกับที่ออกอากาศ ชายไหล่กว้างนั่นลดปืนของเขาลงจากขมับของเด็กชาย อลิซและแคลร์สามารถหายใจได้ แม้จะติดขัด

ครั้งนี้ เมื่อชายคนนั้นพูดขึ้น อลิซสามารถบอกได้เลยว่า เสียงของเขาสั่นเครือ

“พวกคุณ.. พวกคุณไม่ควรจะอยู่ที่นี่.. พวกคุณต้องไป..!”

ผู้หญิงที่มีรอยคล้ำใต้ตาชำเลืองมองหาอลิซกับแคลร์อย่างรวดเร็ว และหันความสนใจของเธอไปยังเด็กชายเล็กๆ ดึงเขาสู่อ้อมกอดอย่างหมดหวัง การร่ำไห้ของหล่อนหนักยิ่งขึ้น

อลิซมองคนกลุ่มนั้นอย่างจริงจังและสถานการณ์ก็เป็นอันเข้าใจ พวกเขาเป็นครอบครัว สามีและภรรยา และลูกชายเล็กๆ ทั้งหมดถูกกัด ชายร่างสูงมีรอยฉีกของเนื้อตรงลำคอ มือทั้งสองของผู้หญิงถูกกัดและเด็ก.. เด็กประมาณแปดขวบ มีผ้าเปื้อนเลือดห่ออยู่ตรงข้อเท้า

“เดี๋ยว.. รอเดี๋ยวก่อน..” อลิซเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงอ่อนลงในเวลานี้

ชายผิวซีดคล้ายกับจะได้ความสงบใจของเขากลับคืนมาบางส่วน เขาจึงตอบกลับอย่างเย็นชา

“เชิญคุยข้างนอกดีกว่า..”

อลิซปล่อยให้ชายคนนั้นเดินออกไปก่อน และเธอก็สังเกตเห็นด้านหลังของเสื้อเชิ้ตของเขามีรอยคราบเลือดเป็นจุดๆ แคลร์เดินตามหลังเขาออกไป จากนั้นก็เป็นเธอที่ปิดประตูไม้ หลังจากที่เดินออกไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น..” อลิซเอ่ยถาม และเฝ้ารอคำตอบอย่างอดทน

ชายคนนั้นนำปืนสั้นของเขาเก็บไว้ในด้านในของขอบกางเกง แต่อลิซเก็บปืนของเธอแค่หนึ่งกระบอก อีกกระบอกถืออย่างสงบข้างตัว

“เมื่อวานเราถูกจู่โจมด้วยฝูงของมัน ประมาณยี่สิบหรือมากกว่านั้น..” ผู้ที่เป็นสามีเอ่ยบอก พลางจับขอบแขนเสื้อสีเขียวของเขา “ภรรยาของผมและลูกชาย เล่นกันอยู่ด้านนอก ตอนที่พวกมันวิ่งเข้ามา ภรรยาผมเข้ามาบอกว่า พวกมันตามมา... และจากนั้น ที่ผมรู้..พวกเราวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เรากันมันตรงนั้น..” เขาชี้ไปยังด่านที่ทำจากลู่วางกระเป๋า

“แต่พวกมันมากเกินไป พวกมันวิ่งไล่ตามลูกชายผม..” จากประโยคนี้ ดวงตาของเขาเอ่อด้วยน้ำตา

“ผมพยายามที่จะปกป้องเขาให้มากที่สุด..”

นั่นบอกได้ถึง การเกิดของรอยคราบเลือดบนหลังของเขา อลิซคิด

“ภรรยาผมดึงพวกมันบางตัวออกจากตัวผมและพาลูกชายของเราไปในที่ปลอดภัย..”

บอกได้ถึงรอยกัดต่างๆบนมือทั้งสองของผู้หญิงคนนั้น

“แต่..มันก็สายไปแล้ว.. เขาถูกกัด.......”

เด็กน้อย....

ในเวลานี้ แคลร์กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ แต่อลิซก็พยายามที่จะสกัดกั้นมันไว้

ผู้เป็นพ่อจบการเล่าเรื่องของเขาอย่างรวดเร็ว “ผมฆ่าพวกมันที่เหลือ--- คุณแปลกใจรึเปล่ากับสิ่งที่คนตายอย่างผมทำได้..” เขาหัวเราะกับคำประโยคนี้

“เราเผาร่างของพวกมัน ทำความสะอาดเล็กน้อยและใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือด้วยกัน.. และตอนนี้คุณคงรู้แล้วนะว่า..ทำไม......”

ทำไมคุณถึงจ่อปืนใส่ศีรษะเด็กชายเล็กๆนั่น.. อลิซจบมันให้เขา..

แคลร์เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจ “มันต้องมีบางอย่างสิ.. บางอย่างที่เราทำได้..” สาวผมแดงคล้ายใกล้จะรู้สึกประสาท

ชายคนนั้นตอบโต้กลับมาด้วยความสุภาพที่สุดที่เขาทำได้ “มันสายไปแล้วสำหรับพวกผม คุณสองคนควรไปตามทางของคุณ ไม่มีอะไรที่คุณจะทำได้อีกแล้ว..”

“มันมีสิ.. มีบางอย่างที่ฉันทำได้..” อลิซเอ่ยแย้ง แคลร์หันมองอลิซ ด้วยความหวัง แต่ชายคนนั้นส่ายศีรษะ

“ผมไม่สามารถจะขอให้คุณทำแบบนั้น..” เขาบอก

“คุณไม่ต้องบอกหรอก..” อลิซกล่าวอย่างจริงจัง

แคลร์รู้สึกงงกับเรื่องที่พวกเขาคุยกัน จนกระทั่งได้ฟังประโยคต่อมาของอลิซ เธอก็เข้าใจ

“ฉันจะให้เวลาคุณ.. บอกลากัน..”

ผู้ที่เป็นสามีพยักหน้ารับและกล่าวคำขอบคุณ

“ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการ เชิญเอาไปได้ครับ ผมขอบคุณจริงๆ..” จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ปิดประตู

“อลิซ.. มันต้องมีทางอื่นสิ..!” สาวผมแดงเอ่ยแย้ง

“มันไม่มี..” สาวตัวสูงกว่าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอต้องทำ

อลิซนำปืนของเธอขึ้นมาและเช็คลูกกระสุน เพื่อให้แน่ใจว่ามันเต็ม มันต้องไม่มีความผิดพลาด

อลิซสัญญากับตัวของเธอ มันต้องไม่มี

แคลร์พยายามหลายครั้งที่จะขอชีวิตครอบครัวนั่น ขณะมองจ้องไปยังนัยย์ตาที่หม่นหมองของอลิซ

“อย่าทำแบบนี้..” อลิซปฏิเสธ จากนั้นประตูก็ถูกเปิด อลิซเดินเข้าไปพร้อมปืนในมือ

สิ่งสุดท้ายที่อลิซบอกกับแคลร์ มันรุนแรงและเป็นคำสั่ง ที่เธอรู้ว่าสาวผมแดงจะต้องทำตาม

“อยู่ที่นี่..”

อลิซเดินกลับไปยังทางเดิน จากนั้นก็ปิดและล็อกประตูจากด้านใน เธอหันไปเจอกับครอบครัวที่โอบกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย กระซิบถ้อยคำว่า “รักกัน” สามีกับภรรยา แบ่งปันจุมพิตที่คุ้นเคย ก่อนที่พวกเขาจะจุมพิตลูกชายและจับมือของเขาคนละข้าง จากนั้นสายตาของเด็กชายก็มองสบกับอลิซ เขามองตรงมายังเธอและเธอก็เห็นความกลัวของเขา

เด็กเล็กนั่นหันจากอลิซไป ขณะที่มารดาของเขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

“มองแม่สิ..ลูกรัก..”

ในที่สุดผู้ที่เป็นสามีก็พยักหน้าให้อลิซ และเขาก็หันกลับไปมองลูกชาย รอยยิ้มแห่งความเสียใจเกิดขึ้นบนใบหน้า อลิซยกปืนในมือของเธอขึ้นและเล็งไปที่ศีรษะของเด็กชาย

“พ่อรักลูกนะ..” นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผู้เป็นพ่อพูด

อดีตโปรเจ็คลั่นไกสามนัดติดต่อกัน เสียงของมันดังสนั่น เธอไม่ได้ยินเสียงครอบครัวนั้นร่วงลงสู่พื้น หนึ่งต่อหนึ่ง นัดแรก..เด็กชาย จากนั้น..มารดา และบิดา เลือดของพวกเขากองกระจัดกระจาย มันเป็นสีแดงไหลออกมาปกคลุมกระสุนโลหะสีทองและไหลมายังทางรองเท้าทั้งสองของอลิซ

อลิซนำปืนสั้นของเธอขึ้นมาจ่อที่ศีรษะตัวเอง เธอสามารถรู้สึกได้ถึงไอร้อนเพราะการผ่านการยิงมา ตรงขมับของเธอ ภาพของดวงตาสีน้ำตาลของเด็กชายที่มองเธอ ติดตรึงอยู่ เธอหลับตาและคิดถึงความง่ายของการทำสิ่งนี้ อดีตโปรเจ็คลั่นไกมาแล้วหลายปี แต่นี่มันแตกต่าง สิ่งที่เพิ่งผ่านไปเวียนกลับมาให้เธอได้คิด -ฉันน่าจะให้เวลาเธอบอกลา- จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่แทรกผ่านประตูด้านนอกเข้ามา พูดอย่างอ่อนโยน

“อลิซ..”

แคลร์กอดตัวเองแน่นอยู่อีกด้านของประตูที่ปิด เธอรับรู้ทุกครั้งที่เสียงปืนดังขึ้น จนกระทั่งเธอนับมันได้สามนัด นาทีผ่านไป เธอพยายามที่จะเอ่ยพูด พยายามจะเรียกชื่ออลิซ แต่มันก็ออกมาได้อย่างยากเย็น และอะไรที่เธอเอ่ยมันออกมาได้ก็แค่เสียงกระซิบที่สั่นเครือ คำเดียว

“อลิซ..”

นัดที่สี่และสุดท้ายดังขึ้น

“อลิซ..!” แคลร์วิ่งอย่างรีบร้อนมายังประตู เธอดึงมือจับด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี หวังให้มันเปิดออก เธอร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง ด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“อลิซ..!!!!”

To be continue.