Human Again Ch.11-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 11 : Damage Control.

มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นนะ ? อลิซคิดในใจขณะเดินจากไป เธอเดินกลับไปยังกองสัมภาระของตัวเองและควานหาวิทยุพกพา ระหว่างนั้นเธอได้ยินเสียงแคลร์ลุกขึ้นและเดินตามมา สาวตัวสูงกว่ากดปุ่มเปิดสวิตซ์วิทยุในมือและหมุนหาคลื่นช้าๆในสถานี AM หวังเพื่อให้การฟังอะไรอย่างอื่นลบความรู้สึกของตัวเอง ...คนขี้ขลาด

“อลิซ.. ฉันรู้นะว่าเธอกลัว ฉันเองก็กลัวเหมือนกัน..” สาวผมแดงเอ่ยพูดขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องเห็นว่าอลิซมองมาหาเธอ ด้วยรู้ดีว่า ฝ่ายนั้นต้องได้ยิน

“แต่นี่มันก็รู้สึกดี.. ไม่ใช่เหรอ..” เสียงอ้อนวอนของแคลร์ดึงความรู้สึกซึ้งในใจของอลิซออกมา และนั่นก็ทำให้เธอผลักไสความกลัวออกไป และหันกลับมามองหน้า ผู้ที่เป็นที่รัก

“ก็ใช่------” อลิซพูดตอบได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่วิทยุจะดังขึ้น

“สวัสดี ผมส่งสัญญาณมาจากสนามบินติลลามุก หากมีใครสักคนอยู่ภายนอก ขอเชิญเข้ามาร่วมกับเราได้ เรามี-----” เสียงเข้มๆของผู้ชายขาดหายไปก่อนการจบประโยคของเขา และทุกอย่างก็กลับหายเงียบ

“ทำไมมันหยุดล่ะ..” แคลร์ถามขึ้นอย่างสงสัยขณะที่อลิซหมุนหาสัญญาณกลับคืน เพื่อตามหาสถานี

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดว่าเราควรจะไป..” อลิซโต้ตอบ พลางปิดวิทยุและเก็บมันใส่กระเป๋าเป้ของเธอที่ยกขึ้นมาไว้บนบ่าในเวลาต่อมา

แคลร์กัดเม้มริมฝีปากของตัวเอง ด้วยความกังวลใจ แต่อลิซยิ้มให้และคว้าจับมือเธอ พาจูงเดินกลับไปยังเครื่องบิน

ความรู้สึกบิดมวนในท้องของอลิซเกิดขึ้น มันเป็นเช่นนี้เสมอเวลาที่เธอออกตามหาผู้รอดชีวิต เธอไม่สามารถนึกถึงมันได้เลยว่า ครั้งสุดท้ายที่เธอไปช่วยเหลือได้ทันเวลาคือเมื่อไหร่ นั่นมันอาจจะเป็นกับดักก็ได้ และมันอาจจะเป็นชนิดของมนุษย์จำพวกหนึ่งที่ชอบเล่นสนุกกับเหยื่อที่อ่อนแอกว่า มันทำให้เธอรู้สึกแย่กับมนุษย์

สนามบินมีสองทางวิ่งแบบลาดยาง หนึ่งเส้นทางยังคงความสมบูรณ์อยู่ ไม่มีสิ่งกีดขวาง ไม่เหมือนอีกเส้นที่เต็มไปด้วยพาหนะเติมน้ำมัน กรวยพลาสติกสีส้มและบาร์เรล เครื่องบินขนาดเล็กอีกสามลำ มันเหมือนว่าเจ้าของสนามบินนี้ได้เตรียมพร้อมเอาไว้ให้ลงจอดและยินดีต้อนรับทุกอย่าง ความปั่นป่วนในลำไส้ของอลิซยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นสองเท่า ขณะที่เธอลงจอดและจัดการให้เครื่องบินของเธอได้อยู่ในตำแหน่งที่สามารถบินออกไปจากที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว

ขณะที่อลิซเปิดกระจกเครื่องบิน แคลร์รีบพูดขึ้นตามประสาคนรั้น “ฉันไม่ยอมอยู่หลังอีกแล้วนะ..”

ริมฝีปากของอลิซเผยยิ้มบางๆออกมา ก่อนจะเอ่ยโต้ “ฉันก็ไม่ได้จะบอกให้เธอทำแบบนั้นนี่..”

สาวตัวสูงกว่ายื่นส่งมือของเธอให้แคลร์เพื่อช่วยให้หล่อนลงมาจากปีกของเครื่องบินสีแดงนั่น แคลร์ไม่ปฏิเสธมันและลงสู่พื้นด้วยการช่วยเหลือ หลังจากนั้น อดีตโปรเจ็คก็เข้าสู่โหมดออกรบ เมื่อเธอดึงปืน สมิธแอนด์เวสสัน คู่นั้นออกมา

“อลิซ.. เมื่อไหร่ฉันจะได้ใช้ปืนบ้าง..” แคลร์ถามขึ้นกลางคัน

จากคำถามนี้ เห็นได้ชัดเลยว่า ไม่ใช่อลิซเพียงคนเดียวที่เป็นกังวล “ก็เมื่อฉันรู้ว่าเธอใช้มันได้ และมากกว่านั้น เธอก็ยังไม่ได้มีดกลับไปเลยนี่.. ค่อยๆขยับไปทีละก้าวสิ..แคลร์..”

แคลร์ปล่อยลมหายใจหนักๆออกมา ความผิดหวังเต็มอยู่ในนั้น ในระหว่างที่ทั้งสองเดินเข้าสู่ด้านในของสนามบินจากทางเข้าที่ได้รับการรักษาความปลอดภัย

อีกครั้งแล้วกับความสะอาดของสถานที่ กลิ่นของชายหาด การจัดวางเกาอี้ แท่นแตกหัก และบรรดาโต๊ะในเขตด่านที่มีไว้ใช้ชั่วคราว สิ่งเหล่านี้ทำให้ความตื่นตระหนกของอดีตโปรเจ็คเกิดขึ้น มีบางคนอยู่ที่นี่และเมื่อเร็วๆนี้ แน่นอน

ทั้งสองเดินรอบๆเขตด่านนั่นและเดินลงไปยังที่วางเก็บประเป๋าและที่สำหรับคนนั่งตรวจ ครั้งนี้สามารถเห็นของเหลวกระจัดกระจายเป็นจุดเล็กๆโดยทั่วไป หากว่าอลิซไม่ได้ตามหามัน เธอก็คงไม่เห็น ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่เห็นทิศทางที่ของเหลวแบบเดียวกันนี้ว่ามาจากไหน มันนำพาไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ห่างจากจุดกีดขวางอื่นและนำไปสู่ประตูที่ปิดอยู่นั่น

แคลร์มองตามสายตาของอลิซไปยังทางที่ก้าวเดินไปสู่ “นั่นคือ...?” เธอถามขึ้น

เลือด.. ถ้ามันใช่ล่ะก็.. มันก็แห้งมาหลายชั่วโมงแล้ว บางทีก็อาจจะเป็นวัน อลิซคิด

“คงจะเป็นแบบนั้นล่ะ..”

ในที่สุด ทั้งอลิซและแคลร์ก็เดินมาจนถึงประตูที่ปิดอยู่ อดีตโปรเจ็คหยุด เพื่อฟัง...และนั่นเธอก็ได้ยิน... เสียงร้องไห้คร่ำครวญ โดยไม่ได้นำปืนแม้สักกระบอกของตนเก็บ เธอก้าวถอยหลังและกระโดดถีบประตูให้เปิด

ในห้อง มีผู้ชายรูปร่างกำยำถือปืนสีเงินและกำลังจ่ออยู่กับศีรษะของเด็ก ขณะที่ผู้หญิงร่ำไห้อยู่ไม่ไกลจากเด็กชายนั้น แคลร์อ้าปากค้างกับภาพอันน่าตื่นกลัว

“หยุดนะ..!”

อลิซออกคำสั่งในเชิงขอร้อง และจัดการเตรียมปืนสองกระบอกของเธอ เพื่อจะส่งกระสุนสองนัดไปยังศีรษะของชายผู้นั้น ด้วยความรู้สึกกดดันที่น้อยมาก แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาหาเธอซึ่งเป็นคนแปลกหน้า ละสายตาจากเด็กชาย อลิซจึงสามารถเห็นแววตาอันว่างเปล่าจากดวงตาของเขา

“เธอไม่ควรจะมาที่นี่..!” เขากล่าวเสียงเข้มกลับมา

To be continue…..