The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.9

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.9

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama - Romance

By : Anhy

My Curse - 3 : Alyssa’s POV

ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่กับความฝันได้นานขนาดนี้ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะความรู้สึกว่ามีน้ำหนักของอะไรบางอย่างอยู่บนตัวฉัน แต่เพราะความล้าจากร่างกายที่นอนมาเป็นระยะเวลานานเกินกว่าสิบปี ประกอบกับที่ขาดอาหารมานานขนาดนั้นจึงทำให้ฉันไม่สามารถจะขยับตัวและเอาน้ำหนักบนตัวเองนั้นออกไปได้ ยอมรับเลยว่ามันอึดอัดมากจนต้องลืมตาขึ้นดูว่ามันคืออะไร แล้วฉันก็ตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น..ชิซึรุ

“ตื่นได้แล้ว..อลิสซ่า หลับนานเกินไปแล้วนะ..”

เสียงหวานของเค้าพูดกับฉันแบบนี้ ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองหูฝาด พี่สาวคนรองของฉันจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นี่มันไม่ใช่อังกฤษนะ ที่นี่คือ..ทรานซิลเวเนีย แต่ความเพลียจากการนอนนานเกินไปของฉัน ทำให้ฉันพูดไม่ออก เสียงของฉันมันหาย แต่ตาของฉันยังมองเห็นดวงตาสีแดงขี้เล่นนั้น ชิจังยังนั่งคร่อมตัวฉันอยู่เหมือนเดิม เค้าทำเหมือนตอนที่เราเล่นกันครั้งยังเด็ก ฉันชอบเค้าที่เค้าน่ารักแบบนี้เอง ทำให้ฉันยิ้มได้ทั้งๆที่ฉันยังเศร้าอยู่จากความทรงจำก่อนหน้าที่ฉันจะหลับ ซึ่งมันย้อนกลับมาให้ฉันนึกถึงมันทันทีที่ฉันตื่นขึ้น แต่เพราะมีชิจังอยู่ตรงนี้ ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เพราะว่าฉันยังรักเค้าเหมือนเดิม

ชิจังเล่าอะไรให้ฉันฟังหลายอย่าง เริ่มแรกก็เรื่องที่ว่าทำไมเค้าถึงได้มาอยู่บนเตียงของฉัน มาปลุกฉันแบบนี้ เค้าต้องเริ่มเล่าเรื่องนี้ก่อนเรื่องอื่นเพราะเค้ารู้ว่าฉันยังงงกับการได้เห็นเค้าแบบนี้ถึงฉันจะยิ้มให้เค้าอยู่ก็ตาม เค้าก็เลยต้องเล่าเรื่องการมาของเค้าให้ฉันฟัง แขกที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอเค้าในเวลานี้บอกกับฉันว่า เค้าตั้งใจมาหาฉันโดยตรง เค้าคิดถึงฉัน หลังจากที่ฉันหายไปจากบ้านก่อนหน้าที่เค้าจะมาอยู่ที่นั่น บ้านหลังนั้นที่มีแอนอยู่ บ้านที่เป็นความทรงจำของฉัน

พี่รองของฉันบอกว่า เค้าถามหาฉันกับแอนหลังจากเสร็จเรื่องยุ่งๆจากงานศพของท่านแม่ของพวกเค้า แอนก็บอกเพียงว่าฉันมาอยู่กับท่านพ่อที่นี่ ชิจังบอกว่า เค้าตั้งใจจะมาหาฉันหลายครั้งแล้ว แต่เพราะเค้าเพิ่งจะเรียนรู้งานใหม่ที่บ้านหลังนั้น เค้าถึงยังมาไม่ได้ แล้วพอทุกอย่างลงตัว เค้าเลยขอแอนมาหาฉัน ตามท่านพ่อกลับมาจากที่ไปเยี่ยมเค้ากับแอนที่บ้านนู้น ฉันดีใจนะที่พี่สาวคนนี้ยังมีฉันอยู่ในใจของเค้า และก็ดีใจที่คนแรกที่ฉันเห็นหลังจากการหลับมานานขนาดนี้เป็นเค้า แม้จะยังนึกถึงอีกคนอยู่เหมือนกันก็ตาม เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเจ็บมาก หากเป็นแอนอยู่ที่นี่ เพราะฉันคงจะสู้หน้าแอนไม่ได้เหมือนกัน ถ้าฉันจะต้องบอกเหตุผลกับเค้าว่า ทำไมฉันถึงหายไปจากชีวิตเค้า ฉันคงจะต้องลำบากกับการปั้นเรื่องโกหกมาบอกเค้าว่าฉันหายไปทำไม แต่ช่างเถอะ ยังไงซะ แอนคงไม่มีโอกาสมาถามฉันแบบนั้นหรอก เพราะเค้าคงจะไม่ได้กำลังนึกถึงฉันอยู่หรอก เค้าอาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้ หลังจากคืนนั้น แล้วฉันก็นึกดีใจในเวลานี้ที่ฉันไม่ได้บอกแอนว่า ฉันท้องลูกของเค้า เพราะตอนนี้..ฉันไม่มีลูกแล้ว เค้ากับฉันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก นอกจากที่เค้าเป็นพี่ของฉัน คืนนั้นของฉันกับเค้า มันก็แค่คืนหนึ่งของชีวิตตามปกติของแวมไพร์ที่ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเซ็กซ์ จากนั้นก็จบกันไป นึกได้แบบนั้น น้ำตาฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วฉันก็ได้เห็นคนบนตัวฉันตกใจ ชิจังรีบเข้ามากอดฉันทันที ทั้งๆที่เค้าไม่รู้ว่า ฉันร้องไห้ทำไม

จากนั้นชิจังก็กัดข้อมือของเค้าเองด้วยเขี้ยวของเค้า ฉันตกใจกับเรื่องที่เค้าทำ แต่เค้าบอกฉันว่า ฉันหลับนานเกินไป ร่างกายขาดอาหาร ฉันต้องดื่มมัน ดื่มเลือดของเค้า แล้วร่างกายจะได้มีแรงขึ้นมาอีก ชิจังส่งแขนข้างที่ชุ่มด้วยเลือดของเค้าให้ฉันในเวลาที่เค้ายังนั่งคร่อมตัวฉันอยู่เหมือนเดิม ฉันพยายามเลี่ยงและไม่ยอมรับมัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแม้ฉันจะกำลังหลับตาอยู่ จมูกของฉันก็ยังได้กลิ่นเลือดของชิจัง แล้วฉันก็ทนไม่ได้ จนต้องเป็นฝ่ายคว้าข้อมือเค้าเข้ามาหาปากของตัวเองที่ตอนนั้นเขี้ยวของฉันโผล่ออกมาแล้ว พร้อมกับที่ตาของฉันเปลี่ยนเป็นสีเดียวกันกับเลือดที่ฉันกำลังดื่มมันอย่างโหยหา ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันดื่มเลือดจากแผลตรงข้อมือของชิจัง สติของฉันเหมือนหายไปเพราะความกระหายนั่น แต่พอได้ยินเสียงเค้าครางออกมาเบาๆ มันเหมือนเค้ากำลังเจ็บแต่พยายามกลั้นมันไว้ และฉันก็รู้สึกได้ว่าแขนของเค้าข้างที่ฉันจับอยู่มันเกิดอาการสั่น ฉันก็ลืมตาขึ้นแล้วเห็นว่าชิจังเริ่มหน้าซีดแล้ว เค้ากำลังกัดริมฝีปากตัวเอง เค้ากำลังพยายามเก็บความรู้สึกเจ็บจากการถูกฉันกัดและดูดเลือด และตอนนี้ฉันก็เอาเลือดของเค้ามามากไปแล้วด้วย ฉันปล่อยแขนเค้าทันทีและคว้าตัวของเค้าเข้ามากอดฉันจนแน่น

ใช่..เลือดของชิจังทำให้ฉันมีแรงพอที่จะดึงเข้าลงมาหาตัวฉันได้และกอดเค้าแบบนี้ และก็ใช่อีกเหมือนกันที่ร่างกายของฉันรักษาตัวเองได้จนปกติแล้วหลังจากการคลอดลูกมา จนเหมือนว่าฉันยังเป็นคนเดิมที่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ถ้าฉันไม่บอกใครว่าฉันผ่านการมีลูกมาแล้ว เพราะจริงๆแล้วฉันเหมือนเป็นสาวบริสุทธิ์เหมือนเดิมตั้งแต่คลอดลูกของฉันมาเพียงไม่ถึงครึ่งวัน นี่แหละข้อดีที่สุดของการเป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ ฉันจะคงความสาวไว้ได้ตลอดกาล ฉันอายุสิบเจ็ดมานานมากแล้ว ตอนนี้ร่างกายของฉันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ การมีลูกไม่ได้ทำให้ฉันอ่อนแอหรือแก่ลง กลับกันฉันดูสาวขึ้นกว่าที่เคยเป็นซะอีกเวลานี้ และฉันก็ควรจะพร้อมสักทีกับการมีรักครั้งใหม่ ลืมความทรงจำร้ายๆให้หมดไป ลืมแอนไปจากใจฉันให้ได้ เค้าไม่ได้รักฉัน ประโยชน์อะไรที่ฉันจะจำคืนนั้นของฉันกับเค้าไว้ให้เจ็บใจอีก แต่อย่างหนึ่งที่ฉันลืมมันไม่ได้เด็ดขาดก็คือ..ลูกของฉัน เซเรน่า

ฉันยิ้มให้กับความคิดของตัวเองที่กำลังจะได้เห็นหน้าลูกสาวจริงๆเสียที หลังจากที่แอบถอดจิตไปลอบดูเค้าบ่อยๆตอนนอนหลับอยู่ ฉันรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับลูกสาวของฉัน รู้ดีว่า อาร์เทมีสดูแลลูกของฉันได้ดีมากอย่างที่เค้าสัญญา แม้ว่าเค้าจะไม่ได้เลี้ยงเซเรน่าด้วยตัวของเค้าเองตลอดเวลาหลายปีที่ฉันหลับ แต่คนที่ดูแลแทนเค้าซึ่งก็ไม่พ้นนางอัปสรคนอื่นๆของเค้า ก็ทำหน้าที่นั้นได้ดี และอาจจะดีมากกว่าอาร์เทมีสที่ไม่ค่อยละเอียดอ่อนเรื่องแบบผู้หญิงแบบนี้ด้วย ฉันดีใจที่ฝากลูกสาวฉันไว้กับอาร์เทมีส

อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้วนะ..ลูกสาวแม่.. ถึงแม่จะบอกไม่ได้ว่าลูกเป็นลูกของแม่ แต่แค่แม่ได้เห็นลูกบ้าง แม่ก็ดีใจมากพอแล้ว..เซเรน่า..

แต่ว่า..ตอนนี้ลูกอยู่กับอาร์เทมีสไปก่อนนะ แม่ขอเวลาฟื้นตัวเองสักพักนะคะ..ลูกสาว..

“ห่างจากแอนได้ด้วยเหรอ..พี่สาว..”

ฉันถามขึ้นมาตอนที่ฉันยังกอดชิจังไว้กับตัวเองบนเตียงเหมือนเดิมและเค้าเริ่มดีขึ้นแล้วหลังจากการเสียเลือดให้ฉัน แต่ฉันกลับต้องแปลกใจที่ชิจังไม่ตอบคำถามฉัน เค้ากลับทำให้ฉันตกใจและขนลุกขึ้นมาเฉยๆ เมื่อเค้าขยับหน้าของเค้าขึ้นมาจากการฝังอยู่กับซอกคอของฉันในตอนที่เค้าหมดแรงเมื่อกี้ และตอนนี้เค้าจูบฉันอยู่ ฉันนิ่งอึ้งไปสักพักกับจูบนั้น แต่ไม่นานก็ตามใจเค้า ฉันจูบเค้าตอบกลับไป ชิจังดูเหมือนกำลังเพลินกับการจูบแบบนั้น

ฉันได้ยินเสียงเค้าครางเบาๆเหมือนพอใจกับมัน ฉันเองก็เหมือนกันกับเค้า สองมือฉันที่ใหญ่เกือบจะมากกว่าหน้าเค้า ขยับขึ้นประคองสองแก้มขาวอมชมพูนั่น เหมือนกลัวเค้าจะหายไปหรือกลัวว่าจะตาฝาด เหมือนที่เคยคิดเอาเองว่าแอนมาอยู่ตรงนี้ แต่นี่ไม่ใช่..ชิจังอยู่ที่นี่จริงๆ เค้ากำลังจูบฉันอยู่ แต่สักพักเค้าก็ถอนริมฝีปากของเค้าออกไป แล้วกลับมาซุกไซ้ซอกคอของฉันแทน สัมผัสใกล้ชิดแบบนี้ทำให้หูของฉันได้ยินเสียงครางในลำคอของตัวเองดังออกมา แต่ไม่นานกับการเพลิดเพลินนั่น ฉันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่คอ แต่ก็ยิ้มได้เพราะรู้ว่าเป็นเค้า แวมไพร์บนตัวฉันนั่นเองที่กำลังดื่มเลือดฉันอยู่ เค้ากำลังสำราญกับเลือดของฉัน

“Ara..อลิสซ่า.. เลือดแวมไพร์เลือดแท้.. รสชาติดีแบบนี้เลยเหรอเนี่ย..”

เสียงหวานๆนั่นกระซิบข้างหูฉันพร้อมเสียงหัวเราะน้อยๆ จากนั้นฉันก็เห็นเค้ายิ้มหวานๆให้ฉัน ตอนนี้เขี้ยวของชิจังหายไปแล้ว เค้าก้มลงจูบฉันอีกครั้ง และคราวนี้ฉันรู้สึกได้ถึงรสชาติเลือดของตัวเอง ฉันรู้ตัวว่ายิ้มตลอดเวลาที่เค้าจูบฉันแบบนั้น มันไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงความใคร่กับจูบของชิจัง มันน่ารักมากกว่า และฉันก็คิดว่า แค่จูบกับเค้าก็พอแล้ว ชิจังเป็นนักจูบที่เก่งมากจริงๆ

“สนุกดีมั้ย..”

ฉันถามเค้าขึ้นมา ระหว่างที่ชิจังยังไม่เลิกเล่นสนุกตามทางของเค้าบนตัวฉัน ใช่..ชิจังยังสนุกอยู่กับการจูบ แต่สักพักหลังจากที่ฉันถามเค้า เค้าก็หยุดมันและยิ้ม ก่อนจะนอนลงทับตัวฉัน ซบหน้าสวยๆของเค้าลงกับอกของฉัน แล้วเค้าก็ขยับมือสวยๆของเค้าขึ้นมา ใช้นิ้วชี้ของเค้าจิ้มลงกับแผ่นอกของฉันตรงส่วนที่พ้นจากเสื่อเชิ้ตที่ฉันใส่อยู่ ฉันมองดูการเคลื่อนไหวของนิ้วนั้นของเค้า มันลากไล้ไปมาอย่างเพลิดเพลิน ฉันรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกกับเรื่องเล็กๆที่เค้าทำแบบนี้ แต่ก็ปล่อยให้เค้าทำไปโดยไม่พูดอะไร รู้เพียงว่าหน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว สักพักชิจังก็หยุดนิ้วของเค้าตรงจุดที่มันตรงกับหัวใจฉัน ฉันแปลกใจที่เค้าจิ้มตรงจุดนั้นค้างไว้แบบนั้น แต่ก็พอเข้าใจเมื่อเค้าพูดขึ้น

“เธอเคยรักใครมั้ย..อลิสซ่า..”

ฉันไม่รู้เลยว่าจะตอบคำถามนี้ยังไงดี ฉันก็เลยเงียบไป แต่นั่นก็ทำให้ชิจังขยับขึ้นมาและจ้องหน้าฉัน คราวนี้แววตาขี้เล่นจากดวงตาสีแดงแสนสวยของเค้าหายไป เหมือนสีหน้าเค้าที่กำลังจริงจังได้ที่เลยทีเดียว ฉันก็เลยเลิกคิ้วตัวเองขึ้นถามเค้ากลับเหมือนคนไร้เดียงสา ก็จะให้ฉันตอบว่ายังไง ตอนที่ฉันท้อง ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะมีเด็ก ลูกของฉันไม่ได้เกิดมาจากความรัก เค้ามาจากความบังเอิญ จากความผิดพลาดของพ่อเค้ากับฉัน เราสองคนไม่ได้รักกัน ฉันพลาดและท้อง จะเรียกว่ามีความรักแล้วงั้นเหรอ ที่สำคัญ ชิจังก็ไม่รู้นี่ว่า ฉันเคยท้อง ฉันเคยนอนกับใครมาก่อนรึเปล่า ส่วนความรู้สึกที่ฉันมีให้ชิจัง จะเรียกว่าความรักได้มั้ย ไม่รู้สินะ ฉันรู้แค่ว่า ฉันดีใจและมีความสุขที่ได้อยู่กับเค้าแบบนี้

แต่ตอนนี้ ชิจังกำลังจะลุกขึ้นจากตัวฉันแล้ว ฉันจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงไม่ให้ชิจังไป แล้วร่างกายของฉันก็เคลื่อนไหวเองอย่างอัตโนมัติ ฉันลุกขึ้นตามชิจังที่กำลังจะไป ความไวของฉันหลังจากที่ได้เลือดของชิจังมาหล่อเลี้ยงกลับคืนมา และเวลานี้กลับเป็นชิจังที่นอนอยู่เบื้องล่างตัวฉัน บนเตียงของฉัน ดวงตาสีแดงนั่นเหมือนกำลังท้าทายฉันให้ทำอะไรสักอย่างกับเค้า เค้ายิ้มเจ้าเล่ห์มากทีเดียวครั้งนี้ ความคิดแรกหลังจากตื่นขึ้นมาที่ว่าจะไปหาลูกสาวฉันจึงถูกเก็บพักไว้ก่อน และฉันก้มลงจูบชิจัง

จูบครั้งนี้มันเริ่มห่างไกลจากความน่ารักไปมากแล้ว มันเริ่มมีความปรารถนาบางอย่างแทรกเข้ามา เราสองคนจูบกันเหมือนกระหายต้องการการชิดใกล้ให้มากขึ้น มือสองข้างของชิจังกำลังขยำอยู่กับศีรษะของฉัน เค้าครางเบาๆในลำคอ ขาสองข้างของเค้าตรงหัวเข่ากำลังหนีบข้างตัวของฉัน เหมือนกลัวว่าฉันจะหนีไป แต่ในตอนที่ฉันเริ่มซุกไซ้คอของเค้า เค้าก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะของเค้าใสมาก มันเหมือนเด็กเล็กๆ ฉันทั้งตกใจและแปลกใจไปพร้อมกัน เลยขยับหน้ากลับมามองหน้าเค้า เค้ายิ้มให้ฉัน หน้าตาเค้ากลับมาขี้เล่นอีกแล้ว มือสองข้างของเค้ายังล็อกต้นคอฉันอยู่เหมือนเดิม แล้วเค้าก็ยกศีรษะของเค้าขึ้นมา จูบฉันอีก จากนั้นฉันก็อดหัวเราะตามเค้าไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงหวานใสของเค้าพูดขึ้นมาเวลานี้

“เก่งนะอลิสซ่า.. พี่เกือบเสร็จเธอไปแล้ว.. แบบนี้พี่จะเชื่อดีมั้ยว่า.. เธอไม่เคยทำแบบนี้กับใคร..”

แต่อาการหัวเราะตามเค้าในครั้งนี้ของฉัน มันออกมาพร้อมความรู้สึกเจ็บแปลกๆในใจ ใช่..เราสองคนแค่เล่นสนุกกัน ชิจังไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านี้ หรือเค้าจะหวังแต่เค้าไม่คิดทำ เพราะฉันเป็นน้องของเค้า นั่นเป็นอาการเจ็บอย่างหนึ่ง แต่อีกอย่างที่สำคัญก็คือ ความจริงที่ว่า ฉันเคยทำแบบนี้มาแล้วกับคนบางคนที่ชิจังไม่ควรรู้.. ใช่แล้ว.. เค้าคนนั้น..แอน...

ฉันเงียบไปอีกครั้ง หลังจากที่ชิจังหยุดหัวเราะ เรามองหน้ากันสักพัก เพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีในตอนนี้ และที่สำคัญ ฉันจะอยู่แบบนี้กับชิจังไม่ได้นานนัก ฉันกลัวใจตัวเอง อีกอย่าง.. ฉันต้องไปหาลูก ไปดูเค้าให้เห็นกับตา ป่านนี้เค้าคงโตจนตัวเท่าฉันแล้ว ฉันอยากเจอเค้าจัง

“อลิสซ่า.. อุ้มพี่หน่อยสิ..”

ฉันจ้องตาชิจังทันทีที่เค้าพูดแบบนี้ขึ้นมา ฉันมองหน้าเค้างงๆ แล้วเค้าก็ยิ้มหวานๆแบบคนขี้อ้อนและบอกกับฉันว่า ฉันต้องรับผิดชอบที่ดื่มเลือดเค้าไปเยอะจนเค้าหมดแรง ไม่ใช่ล่ะ..ชิจังจะต้องแกล้งแน่ๆ แรงเค้ายังดีอยู่เลยเมื่อกี้ ตอนที่เราจูบกัน แล้วเค้ากินเลือดฉันไปแล้วนี่นา เค้าจะหมดแรงได้ยังไง แต่เจอกับสายตามองมาแบบนี้ ฉันก็ต้องตามใจเค้าล่ะ

ฉันอุ้มชิจังขึ้นมาจากเตียงเหมือนเค้าเป็นเจ้าสาวของฉัน ขนาดตัวที่สูงน้อยกว่าฉันถึงเกือบสิบเซน. ทำให้ฉันอุ้มเค้าขึ้นได้อย่างสบายทีเดียว เค้ามองหน้าฉันสักพักระหว่างที่สองมือของเค้าคล้องคอฉันอยู่ช่วยพยุงตัวเอง ฉันยิ้มให้เค้าและเค้าก็ซบหน้าเค้าลงกับบ่าของฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่า เค้าคิดอะไรอยู่ แค่เค้ามีความสุขกับมันก็พอแล้ว ฉันแค่อยากให้เค้ายิ้ม จากนั้นเราสองคนก็ออกจากห้องของฉันไป การนอนหลับอันยาวนานของฉันไม่มีผลอะไรกับการเคลื่อนไหวของฉัน ฉันเดินได้อย่างปกติ แม้จะมีน้ำหนักของใครอีกคนอยู่ด้วย

เราไปนั่งเล่นกันในสวนประมาณสองหรือสามชั่วโมง ฉันเป็นฝ่ายนั่งฟังเค้าเล่าเรื่องต่างๆระหว่างที่ฉันหลับ ทั้งเรื่องบริษัท เรื่องที่บ้านแล้วก็..เรื่องแอน ฉันก็ได้แต่ยิ้มตลอดเวลานั้นและหัวเราะกับเค้าบ้างเวลาเค้าเล่าเรื่องสนุก แต่ก็อึ้งไปเป็นพักๆเวลาเค้าพูดถึงแอน ฉันยังลืมแอนไม่ได้จริงๆ แต่ช่างเถอะ ไม่เห็นหน้าเค้านานๆเข้า เดี๋ยวก็ลืมได้ แต่นี่มันก็หลายปีแล้วล่ะนะ ทำไม..ฉันยังไม่ลืม..

แล้วชิจังก็ขอตัวจะกลับ แต่ท่านพ่อไม่ว่างไปส่งเค้ากลับอังกฤษ ฉันเลยคิดว่า มันน่าจะดีถ้าฉันจะไปส่งเค้ากลับด้วยตัวเองแทนลูกน้องคนอื่นของท่านพ่อ แต่ฉันก็แค่จะไปส่งเค้าเท่านั้น ไม่ไปอยู่ที่บ้านนั้นกับเค้าด้วยหรอก ฉันยังไม่พร้อมจะเจอหน้าแอนตอนนี้ ฉันบอกกับชิจังแบบนั้นว่า ฉันแค่จะไปส่งเค้าแล้วก็กลับ ชิจังก็ถามว่าทำไมไม่อยู่กับเค้าที่บ้านสักสองสามวัน อยู่เป็นเพื่อนเค้าตอนแอนมัวแต่ยุ่งกับงาน ฉันก็อ้างว่า ฉันมีธุระที่อื่นอีก ให้ฉันแค่ไปส่งได้มั้ย แล้วเค้าก็ยอมจนได้ น่ารักเหมือนเดิมเลย..พี่สาวฉัน

มันไม่นานเลยกับการเดินทางจากทรานซิลเวเนียไปอังกฤษ เพราะสำหรับการเป็นแวมไพร์แล้ว การเดินทางถึงจะไกลขนาดไหนมันก็เหลือสั้นนิดเดียว จริงๆแล้วฉันจับมือชิจังและให้เค้าหายตัวไปโผล่ที่นั่นตอนนี้เลยก็ได้ แต่เค้าขอให้ฉันพาเค้าไปเรื่อยๆมากกว่า ฉันอยากเที่ยวเล่นต่อที่ทรานซิลเวเนีย และฉันก็อดไม่ได้ที่จะตามใจเค้าเหมือนเดิม

ระหว่างการเดินทางผ่านเมืองต่างๆเพื่อกลับอังกฤษ ชิจังให้ฉันพาเค้าแวะดูนู่นดูนี่ตลอดเวลา เค้าดูตื่นตาตื่นใจกับทุกอย่างที่เค้าเห็นมัน เค้ายิ้มแย้มร่าเริงได้ตลอดเวลาจริงๆ ฉันนึกอิจฉาความเป็นเค้าขึ้นมาเลย ชิจังดูเหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร ก็คงใช่ เค้ามีแต่คนรักเค้านี่นา เค้าเหมือนเป็นตัวแทนของความรักที่แท้จริง ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายที่เดินผ่านเราสองคน ก็ต้องเหลียวกลับมามองเค้าทุกคน แต่ดูเหมือนชิจังจะสนใจแต่สาวๆนะ เราสามคนพี่น้องเป็นเหมือนกันหมด ไม่ได้เกลียดผู้ชายหรอก แต่ไม่เอามาทำแฟนเท่านั้น

แต่ตอนที่เค้ากำลังดูอะไรบางอย่างด้วยความสนใจเป็นพิเศษ ฉันก็เลยถือโอกาสนั้น ดูอะไรไปเรื่อยๆเหมือนกัน มันเป็นร้านที่ขายของเก่าๆ มีของโบราณสวยๆเยอะมากทีเดียว บรรยากาศก็.. อืม..น่ากลัวใช้ได้.. มันคล้ายๆจะเป็นร้านที่พวกพ่อมด แม่มดนิยมมาซื้อของกัน เพราะมันมีแต่ของแปลกๆนี่..

ฉันเดินดูความประหลาดในร้านนั้นตามลำพัง ปล่อยให้ชิจังดูของที่เค้าสนใจไปก่อน แต่ระหว่างที่ฉันกำลังเดินอยู่เพลินๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนฉันอย่างแรง ความตัวใหญ่ของฉันที่สูงถึง 185 cm. จึงไม่สะดุ้งสะเทือนกับแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆมาชน และตอนนี้ฉันก็จับต้นแขนทั้งสองข้างของผู้หญิงตัวสูงแค่ระดับปลายจมูกของฉันไว้เพื่อไม่ให้เธอคนนั้นล้มลงกองกับพื้นเพราะแรงกระแทกกับคนตัวใหญ่เหมือนเสาอย่างฉัน แต่ฉันก็ต้องตกใจเมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน เธอเหมือนชิจังอย่างกับคนเดียวกัน แค่สีตากับความยาวของเส้นผมเท่านั้นที่ต่างออกไป ผู้หญิงคนนี้มีตาสีม่วงอ่อนและผมสั้นแค่ประบ่าเท่านั้น ความตกใจของฉันทำให้ฉันได้แต่อึ้งนิ่งอยู่ท่าเดิม จนกระทั่งเธอคนนั้นพูดขึ้น

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทันระวัง มัวแต่ดูของน่ะค่ะ..”

และฉันก็ต้องกระพริบตาเมื่อได้ยินเสียงเธอ เสียงเธอคล้ายชิจังมาก แต่ไม่หวานเท่าและทุ้มกว่าเล็กน้อย ฉันตาลอยอยู่ระหว่างพยักหน้าเหมือนหุ่นยนต์รับฟังคำของเธอคนนั้น ฉันยอมรับเลยว่า ฉันไม่รู้เรื่องหรือได้ยินอะไรอีกหลังจากนั้น เห็นแค่ริมฝีปากสวยๆของผู้หญิงตรงหน้าที่คล้ายกับของชิจัง ขยับไปมา เธอคงจะต้องพูดอะไรสักอย่างกับฉันแน่ๆ แต่ฉันหูอื้อ ไม่ได้ยิน ฉันมาได้สติอีกทีก็ได้ตอนที่ได้ยินเสียงชิจังเรียกชื่อมาจากไกลๆ เค้าคงซื้อของเสร็จแล้ว ฉันมัวแต่หันมองหาชิจังอยู่ เลยไม่รู้ว่าผู้หญิงประหลาดคนนั้นหายไปตอนไหน รู้แค่เพียงว่าเหมือนปากตัวเองถูกใครสักคนจูบเบาๆ หันมาอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันก็อยู่กับความแปลกใจนั้นไม่ได้นาน เสียงหวานสำเนียงเฉพาะตัวของชิจังก็ดังขึ้นอีก ฉันรีบพาตัวเองไปหาเค้าทันที

เลิกคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้นไปเมื่อเห็นหน้าชิจัง และฟังเค้าเล่าเกี่ยวกับของที่เค้าซื้อมา แล้วอยู่ๆฉันก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ทำไม อาจจะเพราะฉันยังสงสัยเกี่ยวกับความประหลาดของเธออยู่ก็ได้ ก็เธอไปทั้งที่ยังไม่ได้บอกชื่อกับฉันเลยนี่นา แต่ว่า..ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันคิดว่าฉันก็ต้องจำเธอได้ เธอหน้าคล้ายพี่สาวฉัน แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันมีหน้าที่ดูแลพี่สาวฉันให้ไปถึงบ้านอย่างปลอดภัยเท่านั้น เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคิด

ฉันพาชิจังกลับมาถึงบ้านที่อังกฤษพร้อมของหอบใหญ่ที่ต้องใช้เวทย์มนต์ส่วนตัวของฉันพามันมา คนธรรมดาที่ไหนจะขนของมหาศาลที่พี่สาวฉันกวาดซื้อมาได้แบบนี้ล่ะ ฉันไม่รู้เค้าจะซื้อมันมาทำไม แจกคนทั้งปราสาทเลยล่ะมั้ง ตอนนี้ฉันยังอ่านใจชิจังไม่ออกเลยเหมือนตอนที่เค้าจูบฉันเล่นๆที่ห้องนอนฉันหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา คงเพราะว่าสมองฉันยังมึนอยู่จากการนอนมากไป อีกสักพักมันก็จะดีเหมือนเดิม แต่เวลานี้ฉันรู้ว่า ฉันไม่ควรจะอยู่ที่นี่นานนัก ฉันควรไปก่อนแอนจะกลับมาบ้าน ไปก่อนที่จะได้เห็นหน้าเค้า ฉันยังไม่พร้อม ฉันบอกลาชิจัง เค้าจูบฉันอีกครั้ง ฉันก็ชอบจังที่ถูกเค้าจูบแบบนี้ พี่สาวฉันน่ารักนี่นา ฉันจูบเค้ากลับบ้างแล้วตอนนี้ แล้วก็ทำเหมือนว่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆเสียด้วย ดีนะที่ตอนนี้หน้าห้องนอนชิจังไม่มีใครเดินผ่านมา ใช่..ตอนนี้ชิจังยังไม่มีแฟน ไม่มีใครมาขวางการทำแบบนี้ของเค้ากับฉัน ฉันจูบเค้าอยู่นานอย่างเพลิดเพลิน ฉันรู้ว่าเค้าก็ชอบมันเหมือนกัน แต่สักพักที่มันเหมือนจะมากไปแล้ว มันเริ่มเกินกว่าการเล่นด้วยกัน ฉันก็ถูกชิจังช่วยเตือนด้วยเสียงหวานขี้เล่นของเค้า ฉันอายหน้าแดงเลยล่ะมั้ง ตอนที่เค้าพูดแบบนี้

“ถ้าไม่เลิกจูบพี่ พี่จะพาเธอไปขึ้นเตียงด้วยกันแล้วนะอลิสซ่า..”

เท่านั้นล่ะ ฉันก็หยุดถึงจะเสียดายและความจริงก็อยากให้เค้าทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ดีกว่า เค้าเป็นพี่สาวฉัน ฉันไม่อยากทำผิดอีกแล้ว ฉันมองตาสีแดงแสนสวยนั้นอีกครั้ง ชิจังยิ้มให้ แล้วฉันก็หายไปจากสายตาเค้าทันที พร้อมกับความสุขที่ได้อยู่กับเค้า เพียงเวลาสั้นๆเท่านั้นก็พอ

แล้วเวลานี้..ฉันก็พร้อมแล้วกับกำลังใจสำหรับชีวิตใหม่หลังจากการหลับใหลที่ยาวนานกว่าสิบปีนั่น ฉันกำลังจะไปหาลูกสาวของฉัน..

รอแม่หน่อยนะ..เซเรน่า..

คำสาปสำหรับฉันคงจะสิ้นสุดได้แล้วใช่มั้ย.. ฉันคิดไปเรื่อยๆในระหว่างการเดินย่ำไปในป่าเพื่อไปหาลูกสาว แล้วอยู่ๆใจฉันก็หวนคิดถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา.. ผู้หญิงตาสีม่วงคนนั้นเป็นใครกัน.. ฉันจะรู้ได้ยังไง.. เธอชื่ออะไร.. เป็นใครกันนะ..

แม่มดเหรอ.. ถึงได้ไปในที่แบบนั้นได้ ไม่ล่ะมั้ง.. เธอออกจะสวยเหมือนพี่สาวฉัน อืม..ช่างมันก่อนล่ะกัน.. เรื่องสำคัญอื่นยังมี..

แล้วฉันก็ถึงที่นั่นเสียที...

“สวัสดีอีกครั้ง..อาร์เทมีส..”

To be continue….