Human Again Ch.19-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 19 : Viper.

เมื่ออลิซเดินเข้าไปในห้องโถง เธอเห็นลูเทอร์ แองเจิ้ล และแคลร์ นั่งรวมกันอยู่ที่โต๊ะ พวกเขากำลังสนุกสนานกันเหนือจานอาหารที่ว่างเปล่า สาวผมแดงนั่นไม่ได้มองขึ้นมาขณะที่เธอเดินผ่านพวกเขาเพื่อไปหยิบจานอาหารของตัวเอง

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลพยายามควบคุมอารมณ์ที่เดือดพล่านเอาไว้ระหว่างที่เธอฟังบทสนทนาของพวกเขาสามคน และมีคริสตัลที่พยายามจะคุยกับเธอขณะเสริฟอาหารให้

แต่เสียงของแคลร์ก็ดังขึ้นเหนือเสียงของคริสตัลมาให้ได้ยิน

“นายรู้มั้ยว่า.. ฉันมีความรู้สึกแปลกมากๆที่คิดว่า ฉันรู้จักนาย..” สาวผมแดงพูดอย่างประหลาดใจใส่ลูเทอร์

“ครับ.. ผมได้ยินมาบ่อยเรื่องนี้..” เขาเอ่ยตอบด้วยท่าทางภาคภูมิ

มันช่างเป็นวิธีปลุกอีโก้ในตัวนายนั่น..แคลร์ แล้วทำไมเธอถึงจะรู้ว่า..เขาเป็นใคร ความทรงจำของเธอมันมีนิดเดียวนี่..

“อืม..คุณเป็นแฟนบาสเกตบอลรึเปล่า..” ชายผิวสีเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยทางแคลร์

“เอ่อ.. เดี๋ยวนะ.. ลูเทอร์ เวสท์..” ดวงตาของสาวผมแดงเป็นประกายระหว่างที่เธอพูด “สตาร์พอยท์การ์ดของแอลเอ เลเกอร์..”

เวร.. หล่อนจำเขาได้ หล่อนจำช็อตเด็ดของนักกีฬานั่นได้ แต่จำฉันไม่ได้.. อลิซคิด

ลูเทอร์ยิ้มกว้างและวางมือใหญ่ๆของเขาบนบ่าข้างหนึ่งของแคลร์ “ยินดีเสมอครับที่ได้เจอแฟนคลับ..” เขากล่าว อลิซใช้เวลาประมาณสองวินาทีในการปลดมีดพกของเธอออกมาจากจุดที่เก็บไว้ แต่จากนั้นชายในชุดสูทสีดำก็เดินผ่านหน้าเธอ แล้วหยิบจานอาหารที่ถูกยื่นให้กับเธอไป โดยไม่พูดอะไรและความน่ารำคาญใจใหม่นี้ก็หักเหความสนใจของสาวผมสีน้ำตาล

“เฮ้...” อลิซเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจใส่เขา แต่ชายคนนั้นเดินจากไปอย่างไม่สนใจและนั่งลงข้างชายชาวเอเชีย แคลร์กับลูเทอร์กำลังหัวเราะอีกแล้ว แต่คริสตัลพูดขึ้น

“คนแย่ๆก็เป็น..คนแย่ๆเหมือนเดิม..”

“เขามีปัญหาอะไรล่ะ..” อลิซโต้ตอบ

“เมื่อก่อนน่ะค่ะ เราเคยเดทกัน เขาเป็นโปรดิวเซอร์และฉันก็กำลังพยายามจะเป็นนักแสดง คุณต้องเดาได้แน่ๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน..” คริสตัลกล่าว พลางส่งถอนหายใจระหว่างที่เธอส่งจานอาหารให้อลิซ

“แล้วเขาล่ะ..” สาวผมน้ำตาลถามต่อและพยักเพยิดหน้าไปทางชายชาวเอเชีย

“นั่น คิมยอง ลิ่วล้อของเบนเนทน่ะค่ะ..”

“ขอบคุณสำหรับอาหารนะ.” อลิซพึมพำและเดินกลับมาร่วมกับแคลร์และคนอื่นๆ เธอนั่งลง คนอื่นๆเงียบไปกะทันหัน นาทีที่เธอหยิบช้อนขึ้น สาวผมแดงก็ลุกขึ้นจากโต๊ะและออกจากห้องโถงไป อลิซสูดลมหายใจลึกๆเพื่อควบคุมอารมณ์ของเธอไม่ให้แสดงออกมากเกินไปและเริ่มต้นทานอาหาร ขณะที่คริสตัลเข้ามานั่งตรงจุดที่แคลร์จากไป ลูเทอร์กับแองเจิ้ลเดินนำอาหารจานที่สองกัน และนั่นก็ทำให้นักแสดงสาวมีโอกาสเอ่ยถามอลิซ

“เครื่องบินของคุณ.. คิดว่ามันยังบินได้อยู่มั้ยคะ..”

“ได้สิ.. แต่มันแค่สองที่นั่งเท่านั้นนะ..” อลิซตอบ

“แล้วคุณจะพาพวกเราไปคนละครั้งได้รึเปล่าคะ..” คริสตัลถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น แต่หยุดชะงักทันทีเมื่อลูเทอร์เดินกลับมา

“เธอโชคดีแล้วที่จอดได้ครั้งนี้ เจ็ดหรือแปดครั้ง ก็เท่ากับฆ่าตัวตาย..”

นักแสดงสาวกลับไปสนใจอาหารของเธอและจบการรับประทาน อลิซไม่ได้รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย และมันก็เป็นไปได้ว่าอาหารทุกอย่างนั่นอาจจะทำให้เธอป่วย หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะลูเทอร์ที่กำลังสาธยายเกี่ยวกับเรื่องภาคภูมิใจของเขาในวันแข่งต่างๆ ใช่..เขาพรรณาถึงช่วงที่เขาทำสามแต้มได้และทำให้ทีมชนะในรอบสุดท้าย อลิซมองคริสตัลลุกขึ้นและทำอาหารจานที่สอง จากนั้นก็ออกจากห้องไป โดยที่ลูเทอร์และคนอื่นๆไม่สังเกตเห็น

สาวผมน้ำตาลขัดจังหวะการเล่าของเขาด้วยความเห็นของเธอ “คุณพูดว่า เจ็ดหรือแปดครั้ง ยังมีใครอีกหรือที่ฉันยังไม่ได้เจอ..”

ชายผิวสีเหลือบตาขึ้นมองดูเธอทำท่าประหลาดใจ “โอ้..นั่น..เวนเดลไงล่ะ..”

“นั่นคนที่เจ็ด และใครล่ะคนที่แปด..”

ลูเทอร์ดูไม่พอใจกับประโยคคำถามของอลิซและนั่นก็ทำให้เธอเดาได้ว่า เขาคงจะเคยเป็นแต่คนควานหาคำตอบ ไม่ใช่คนที่คอยตอบใคร

“เขาไม่ควรค่ากับการเสียเวลาของคุณ..” ลูเทอร์เตือน

“ฉันจะตัดสินใจในเรื่องนั้นเอง เขาอยู่ที่ไหน..”

ชายผู้นำนั่นสูดลมหายใจอย่างรำคาญก่อนการตอบ เขาส่งสัญญาณไปทางประตูที่คริสตัลเดินผ่านเข้าไปและพูดขึ้น “ไปทางขวา ลงบันไดไปข้างล่าง เขาอยู่ที่ปลายห้องโถง..” ฟันขาวอย่างไม่เป็นธรรมชาติของลูเทอร์โชว์ออกมาขณะที่เขาส่งยิ้มอย่างไม่จริงใจ อลิซลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปยังประตูนั่น เมื่อเธอเดินผ่านมัน เธอหันไปทางซ้ายอย่างที่เห็นคริสตัลทำและส่งยิ้มกลับมาให้ลูเทอร์ที่กำลังขู่ด้วยการกลายรอยยิ้มของเขาเป็นการแยกเขี้ยวใส่เธอ

ขั้นบันไดมีแสงสลัวของคบเพลิง อลิซก้าวเดินลงไปด้วยความระมัดระวัง จนถึงตอนท้ายสุดของห้องโถงนั่น ด้านหลังประตู เธอสามารถได้ยินเสียงกระซิบ เธอแน่ใจเลยว่ามันคือเสียงของคริสตัลและเสียงนุ่มโทนต่ำของชายคนหนึ่ง

“บอกผมมาเกี่ยวกับคนใหม่นั่น – นักบินน่ะ..” ชายคนนั้นถาม

“เธอก็ดีค่ะ แต่เครื่องบินของเธอมีแค่สองที่นั่งนะ – มันดูดี----.”

“เงียบๆหน่อยสิ..ที่รัก ยังไงเราก็ไม่ต้องอาศัยเครื่องบินของเธอหรอก.. ที่เราต้องการคือความช่วยเหลือของเธอมากกว่า..”

บทสนทนานี่ทำให้อลิซมีปัญหา มันคือการวางแผนและการเตรียมการ

“แต่ถ้าความคิดของคุณไม่ได้ผลล่ะคะ..” คริสตัลถามขึ้น

“ต้องได้สิ ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อยนะ และเข้าทางลูเทอร์ไว้..”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือผู้นำอีกคน คนออกคำสั่ง มีความมั่นใจในทุกอย่างที่เขาคิดทำ

ก่อนที่นักแสดงสาวจะมีโอกาสเปิดเผยการซ่อนตัวสอดแนมของอลิซ สาวผมสีน้ำตาลก็เปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนั่น ด้านในมีห้องขังที่มีรั้วรอบขอบชิดซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางของชั้นนั้น เธอตกใจที่เห็นชายคนหนึ่งอยู่ด้านในห้องขังนั่น

“โอ้..สวัสดีค่ะ..” คริสตัลฟื้นตัวได้

อลิซจำเป็นต้องแสดงตัวไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางปกติ “สวัสดี..”

นักโทษนั่นหันมาหาอลิซและเธอก็สังเกตได้เลยตั้งแต่ครั้งแรกในท่าทางที่เขาเป็น เขาเห็นเธอ จากนั้นก็หันไปสบตากับคริสตัล ออกคำสั่งทางสายตา สาวคนนั้นจากไปโดยไม่เอ่ยพูดอะไรออกมาสักคำระหว่างที่ชายหนุ่มวางจานของเขาลงและยื่นมือของออกมาทักทายจากช่องของห้องขัง

“คริสครับ..”

อะไรกันนะ พวกผู้ชายพวกนี้ถึงได้สุภาพกันนัก อลิซถามตัวเองในใจ แต่เธอไม่ได้บอกชื่อตัวเธอหรือยื่นมือให้เขา

เพื่อไม่เป็นการเก้อเขิน คริสเปลี่ยนการเสนอมือของเขาเพื่อมาทักทายให้กลายเป็นการชี้นิ้วแทน “คุณเป็นคนที่ขับเครื่องบินนั่นใช่มั้ยครับ..”

อีกครั้งที่ต้องทำเพื่อกลบเกลื่อนสำหรับการสืบข่าวของเธอ เธอจึงถาม “คุณรู้ได้ยังไงล่ะ..”

“คริสตัลบอกผม..”

จริงๆเลย – นี่เป็นเรื่องใหม่ อลิซคิดไปในขณะที่คริสนำมือของเขากลับและเอ่ยต่อ

“ฟังนะครับ ผมรู้สึกว่า เราสามารถช่วยเหลือกันและกันได้ เหมือนกับที่เรียกว่า... คุณเกาหลังให้ผม – ผมเกาให้คุณ..” ดวงตาสีเขียวของคริสจ้องมองเธอ คิ้วต่ำๆของเขาช่วยในการจดจ้องและวินาทีหนึ่งเธอรู้สึกประหลาดในการมองแบบนี้ การเรียกความสนใจจากชายหนุ่มรูปงามอาจจะทำได้สำเร็จกับนักแสดงสาวนั่น แต่ไม่ใช่กับเธอ

“และแค่กับอะไรที่คุณมี คงน่าจะเป็นอะไรที่ฉันต้องการ..งั้นสิ..”

“ทางออกไงครับ..”

“ผิดแล้ว..” อลิซเอ่ยอย่างเย้ยหยัน “ฉันมีทางออกของฉันอยู่แล้ว..”

คริสไม่ได้ไร้สมอง “คุณลงจอดอย่างไม่เอาไหนในครั้งแรก และนั่นก็หมายความว่า โอกาสที่คุณจะนำเครื่องขึ้นสำเร็จน่ะ มีน้อยมาก มากกว่านั้น ทำไมคุณจะต้องเสี่ยงชีวิตด้วย และนั่นก็ชีวิตของเพื่อนคุณด้วยเหมือนกัน..” เขาเอ่ยถึงแคลร์ อลิซโมโหขึ้นจมูกทันที “แค่จะจากไปงั้นรึ ? คุณต้องการช่วยคนอื่นๆ ผมรู้ว่าคุณต้องเป็นอย่างนั้น..”

อลิซไม่ชอบเลยที่ชายคนนี้อ่านเธอออกง่ายๆ หรือบางที เธออาจจะเป็นหนังสือที่เปิดอ่านง่ายกว่าที่เธอคิดไว้

“คุณช่วยผม และผมก็สามารถช่วยพวกเขาได้..” เขาเอ่ยต่อ

“เหมือนกับฉันจะเดาได้ว่า ทำไมคุณถึงได้อยู่ในนั้น..”

“ทำไมผมถึงอยู่ในนี้ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ผมก็บอกได้ว่า – ผมไม่ใช่นักโทษ..”

คริสพยายามแสดงทีท่าโน้มน้าวใจ แต่อลิซไม่สนใจมัน “แล้วทำไมฉันถึงจะต้องเชื่อใจคุณล่ะ..”

“หรือคุณจะทิ้งโชคชะตาของคุณไว้ในมือของลูเทอร์ล่ะครับ ผู้ชายคนนั้นมันงี่เง่า มีแต่แรงไม่มีสมอง ไม่เหมือนเราสองคน ผมสามารถเห็นมันได้นะครับ..”

เธอไม่ชอบเลยที่จะต้องยอมรับเรื่องนี้ คริสพูดถูกต้องและเธอก็เริ่มจะชอบในวิธีคิดของเขา

เขาเอ่ยต่ออีก “ผมไม่สนใจว่าคุณจะทำยังไง โน้มน้าวใจลูเทอร์ให้ปลดกุญแจห้องขังนี่ ขโมยกุญแจจากกระเป๋าของเขา หรืออัดเขาให้ดิ้นและเอาอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ..”

ใช่แล้ว..อลิซชอบคริสมากขึ้นและมากขึ้นแล้วตอนนี้ “แค่เอากุญแจมาให้ได้ แล้วผมจะทำที่เหลือเอง..”

ทันใดนั้น คริสเดินกลับไปสุดทางของห้องขังของเขา หยิบจานอาหารและเริ่มต้นทานมันระหว่างที่ลูเทอร์เดินเข้ามาในห้อง

“ผมจะไม่เชื่อที่เขาพูดสักคำ..” ชายผิวสีเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด “มันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น เขาพูดได้ทุกอย่างที่จะได้ออกมา..”

อลิซเริ่มทบทวนถึงความเป็นไปได้กับเรื่องในหัวของเธอ ลูเทอร์ก็เอ่ยขึ้นอีก “ผมจะพาคุณไปที่ห้อง..” สาวผมสีน้ำตาลเดินตามหลังชายร่างใหญ่นั่นออกไปแต่ชำเลืองกลับมาที่คริสขณะที่เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา

เราติดอยู่กับกับดักของพวกอสรพิษ ลูเทอร์มีเขี้ยว แต่คริสมีพิษ อลิซรำพึงในใจ

ลูเทอร์หยิบคบเพลิงอันหนึ่งขึ้นมาและเริ่มขึ้นบันได “ถ้าผมเป็นคุณล่ะก็ จะไม่กลับไปที่นั่นอีก ผู้ชายคนนั้นมันอันตราย..” เขาเตือนเธอด้วยความไม่จริงใจนัก

ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนเดียวหรอก...

“ผมเห็นมันในตาของเขา..”

ฉันท้าให้นายมองตาฉัน ยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ดูจะเหมาะกับสถานที่แห่งนี้ เพราะความคิดนี่..

อลิซเผยยิ้มเยาะเหมือนปีศาจร้ายตัวจริง..

To be continue….