The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.17

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.17

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama - Romance

By : Anhy

The Dark side of mine. - 6 : Anh’s POV

ถึงฉันจะพร่ำบอกกับตัวเองว่า เรื่องของฉันกับน้องมันจบลงแล้ว ตั้งแต่ที่น้องทิ้งฉันไว้ในห้องนอนคนเดียวโดยไม่ยอมบอกลาฉัน ฉันพยายามคิดว่า ในเมื่อน้องต้องการแบบนั้น ฉันก็จะยอมให้น้องได้อย่างที่เค้าต้องการ แต่ฉันก็รู้ว่า จริงๆแล้วใจฉันมันไม่เคยยอมรับมัน ฉันยังคงต้องการน้องอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าเค้าจะต้องกำลังต้องการฉันอยู่หรือไม่.. ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า..

ชิซึรุ.. พี่รักเธอ..

ฉันกำลังนั่งจับปากกาเพื่อเซ็นเอกสารงานต่างๆที่ฉันกำลังเริ่มกลับมาดูแลมันในฐานะของประธานบริษัท ฉันอยากจะจัดการมันให้เรียบร้อย หลังจากที่ฉันรับงานคืนมาจากท่านพ่อที่ท่านดูแลแทนให้ฉันชั่วคราวเมื่อครั้งที่ฉันเสียสติแบบนั้น ฉันไม่ได้อยากทำเพราะฉันพยายามจะเป็นคนดีที่ทุกคนต้องการให้ฉันกลับคืนมาเป็นแบบนั้นอีกครั้ง ที่ฉันยอมทำก็เพราะฉันต้องการจะลดความฟุ้งซ่านในใจฉันเอง ที่เฝ้าคิดถึงแต่น้องสาวสุดที่รักของฉัน เจ้าหญิงของฉัน..

กองแฟ้มเอกสารที่ตั้งอยู่เกือบเต็มพื้นที่ของโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ของฉันมันเพิ่งจะถูกฉันจัดการไปไม่ถึงครึ่ง และแล้วมือฉันก็สั่นจนไม่สามารถจะขีดเขียนอะไรไปได้อีก น้ำตาฉันหล่นลงเปียกกระดาษเอกสารตรงหน้าของฉันเอง ความโมโหกับอาการที่ฉันไม่ควรเป็นทำให้ฉันฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้งไป ฉันเรียกฮารุกะมาทำมันใหม่ให้ฉัน หลังจากที่ฉันปาดน้ำตาจากความบ้าๆบอๆนั่นออกจากหน้าตัวเอง ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเห็นความน่าสมเพชแบบนี้ของฉัน ฉันจะเก็บกดมันเอาไว้ถึงมันจะปวดอยู่ที่หัวใจตลอดก็ตาม ฉันจะพยายามไม่คิดถึงมัน

แต่ระหว่างนั่งรอลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของฉันทำเอกสารใหม่มาให้ ฉันก็นั่งหันหลังให้โต๊ะทำงานและเดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างห้องที่อยู่ด้านหลังของห้องทำงานนั่น มองออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อให้จิตใจสงบขึ้น แต่สิ่งที่ฉันเห็นมันเหมือนมาเพิ่มอาการเจ็บที่หัวใจให้ฉัน ..ชิซึรุ..

น้องกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เค้ากำลังก้มหน้าและใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองไว้ ถึงมันจะไกลแบบนั้น แต่ฉันก็มองเห็นเค้าได้ชัด กระทั่งรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไรอยู่ ตัวของชิซึรุสั่นเหมือนกำลังร้องไห้อย่างหนัก เค้าเหมือนไม่มีแรงจะยืนด้วยซ้ำ ฉันตกใจมากที่เห็นน้องเป็นแบบนั้น ฉันก็เลยรีบออกจากห้องทำงานตัวเองไป กึ่งเดินกึ่งวิ่งสวนกับฮารุกะที่กำลังจะเอางานที่ฉันสั่งมาให้ ฮารุกะตะโกนเรียกตามหลังฉันมา แต่ฉันไม่สนใจ ตอนนี้ฉันสนใจแต่น้องของฉันเท่านั้น

ชิซึรุ.. เธอร้องไห้ทำไม.. เสียใจอะไรอยู่เหรอ.. คิดถึงพี่บ้างมั้ย..

ฉันวิ่งลงจากบันได้บ้านชั้นสองที่ห้องทำงานฉันอยู่ที่นั่น เพื่อไปหาน้อง ไปดูเค้าว่าเค้าเป็นอะไร แต่..เค้าไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว น้องหายไปไม่มีวี่แววเลย ความเร็วของตัวฉันยังไม่ทันที่น้องจะหนีจากฉันไป ทำไมฉันรู้สึกปวดที่หัวใจแบบนี้กันนะ เหมือนมีใครเอาอะไรมาหนีบบีบหัวใจของฉัน ตอนนี้ฉันเหมือนคนเป็นโรคหัวใจเข้าไปทุกที แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ละความพยายามที่จะตามหาเค้า

ชิซึรุมีที่ไม่กี่ที่ ที่เค้าจะไปเวลาเค้าร้องไห้แบบนี้ เค้าคงจะไม่ได้ไปห้องแล็ปที่มีคนมากๆอยู่หรอก น้องฉันไม่ชอบทำตัวอ่อนแอให้ใครเห็น นอกจากคนที่เค้ารักหรือไว้ใจ เค้าจะยอมเจอหน้าคนอื่นก็ต่อเมื่อเค้าดูดีมากพอแล้ว ฉันรู้จักเค้าดี และคงจะดีกว่าที่ฉันรู้จักตัวฉันเองเสียอีก ทำไมนะหรือ เพราะว่า..ฉันสนใจเค้ามากกว่าที่ฉันจะสนใจตัวของฉันเอง ฉันรักเค้ามากกว่าที่ฉันรักตัวของฉัน หัวใจของฉันตอนนี้ มันอยู่ที่เค้าหมดแล้ว ไม่ใช่แค่วิญญาณที่เราใช้ร่วมกันอยู่ ฉันกำลังรู้สึกว่า ฉันกับเค้าเป็นคนเดียวกัน นับตั้งแต่คืนที่ฉันกับเค้ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันทางร่างกาย และฉันคิดว่า เค้ากับฉัน ไม่ใช่แค่พี่น้องกันอีกต่อไป ...เรารักกัน...

แต่เหมือนชิซึรุจะไม่คิดแบบเดียวกันกับที่ฉันคิด เค้าออกปากไล่ฉันเองตอนที่ฉันไปหาเค้าเจอในห้องทำงานของเค้า ฉันพยายามเดินเข้าหาแต่เค้าก็ถอยห่างไป ทำท่าเหมือนรังเกียจและปัดมือฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้อยากจะทำอะไรเค้า มากกว่าการสัมผัสหน้าผาก เพราะอยากรู้ว่าเค้ายังสบายดีมั้ย หน้าตาเค้าแดงก่ำโดยเฉพาะขอบตา และดูอ่อนแรงจนน่าใจหาย น้องเหมือนคนป่วยหนัก แต่เค้าปฏิเสธการดูแลจากฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเค้ากันแน่ ฉันไม่เข้าใจ ทั้งที่สายตาของเค้าที่มองฉันอยู่นั่น มันก็บอกออกมาอยู่แล้วว่า..เค้ารักฉัน แต่ทำไมเค้าปฏิเสธมันแบบนี้..

ความสับสนในใจ กับความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจของฉัน มันผลักดันให้ฉันโมโหมากจนหยุดไม่อยู่ และฉันก็ปล่อยให้ด้านมืดของฉันออกมาอีกจนได้ หัวใจที่อ่อนแอของฉันพ่ายแพ้ให้แก่ปีศาจในตัวฉัน ฉันเข้าไปดึงตัวชิซึรุมากอดจนได้ถึงเค้าจะพยายามหนี เค้าพยายามจะหายตัวไป แต่เค้าก็ไปไม่ทันฉัน แวมไพร์อ่อนหัดอย่างชิซึรุหรือจะสู้ฉันได้ ว่ากันตามตรง ความเป็นมนุษย์ที่ชิซึรุมีอยู่ครึ่งหนึ่งซึ่งมากกว่าฉัน มันทำให้เค้าแพ้ ฉันรัดตัวเค้าไว้ให้แน่น ไม่ให้หนีไปไหนได้อีก ฉันไม่สนใจว่าเค้าจะใช้มือของเค้าทั้งสองข้างทุบตีตัวฉันให้ฉันปล่อย แต่มันไม่มีทาง ฉันพร่ำบอกกับเค้าว่า ฉันรักเค้า อยากให้เค้าอยู่กับฉัน ความเห็นแก่ตัวของฉัน มันแสดงออกมาอย่างเต็มที่ เมื่อด้านมืดของฉันชนะด้านสว่าง ฉันไม่สนใจใคร ฉันหมดความแคร์ที่มีให้ทุกคน แม้กระทั่งคนที่ฉันเห็นเค้าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เป็นครอบครัว ฉันไม่แคร์นัทสึกิเลย เพราะฉันอยากได้ชิซึรุ ชิซึรุต้องเป็นของฉันคนเดียว แต่พอชิซึรุเลิกดิ้นรนออกจากการถูกฉันกอด เค้าก็ทำให้ฉันต้องปล่อยตัวเค้า ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ เค้าไล่ฉันทางอ้อมจนฉันต้องยอมเค้า ถึงจะเสียใจและเหมือนใครเอามีดมากรีดหัวใจฉันให้ขาดออกจากกัน

ชิซึรุซบหน้าสวยที่แดงก่ำของเค้าไว้กับบ่าของฉัน สองมือของเค้ายังจับหัวไหล่ฉันอยู่เพื่อพยุงตัวเค้าเอง หรือเค้าตั้งใจจะทำอะไรในเวลานั้น ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ถ้าฉันไม่ได้หูฝาดไปล่ะก็ ฉันรู้สึกว่าน้องกำลังร้องไห้ ฉันขยับมือข้างหนึ่งขึ้นลูบเบาๆที่ศีรษะของน้อง เราอยู่กันในท่านั้นนานพอสมควร จนฉันไม่ได้ยินเสียงสะอื้นในคอของน้องแล้ว แต่มันมีเสียงอื่นขึ้นมาแทน หลังจากที่ชิซึรุผลักตัวฉันที่กำลังเผลออยู่ออกจากตัวเค้า

“แอน.. อย่ามาแตะต้องตัวฉัน..!”

หัวใจฉันแทบสลาย เมื่อได้ยินคำๆนี้จากปากของเค้า ชิซึรุกำลังมองฉัน เหมือนฉันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจ น้องไล่ฉันเหมือนหมาตัวหนึ่ง ยกฉันให้คนอื่นไป ไล่ฉันไปแต่งงานกับคนอื่น แล้วก็สะบัดหน้าหนีไป น้ำตาฉันไม่เหลือพอที่จะไหลออกมา มันไหลกลับไปอาบที่หัวใจฉันที่ยับเยินไปด้วยแผลมากมาย จนมันปวดแสบปวดร้อนไปหมด ให้ฉันทนอะไร ฉันก็ทนได้ แต่สิ่งที่ชิซึรุกำลังทำอยู่ ฉันทนไม่ไหว ฉันเคยคิดว่า เค้ารักฉัน เหมือนที่ฉันรัก และเรารักกัน แต่ตอนนี้ น้องเกลียดฉันแล้ว ฉันคงอยู่สู้หน้าเค้าไม่ได้อีกต่อไป และฉันก็รีบพาตัวเองให้หายไปจากสายตาเค้าให้เร็วที่สุด มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำให้เค้าได้ เป็นสิ่งสุดท้ายแล้วนับจากนี้

ฉันกลับไปทำงานไม่ได้ ฉันรู้ตัว สติของฉันไม่ดีพอที่จะใช้มันสำหรับงานที่ต้องมีสมาธิแบบนั้น ฉันขอให้ท่านพ่อช่วยฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ท่านพ่อใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ ท่านยอมทำตามที่ฉันขอ แต่อาจจะเพราะท่านทนเห็นฉันในสภาพน่าอนาถใจแบบนี้ไม่ได้ ซึ่งท่านก็พอจะรู้จักลูกของท่านดีพอ ท่านจึงไม่คิดเสี่ยงบังคับให้ฉันทำงานต่อไป ฉันรักท่านพ่อมากจริงๆ แต่เวลานี้ ฉันคงจะรักตัวเองมากกว่าใคร ในเมื่อไม่มีใครอีกแล้วที่ดีใจกับความรักที่ฉันมีให้เค้า เจ้าหญิงของฉันหายไปกับความฝันของฉันจริงๆ ความฝันครั้งสุดท้ายที่ฉันมีเธอ.. ฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากทรมาน..

ฉันคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาได้ในเวลาแบบนี้ ฉันนึกถึงเธอขึ้นมาทุกครั้งที่ฉันหาทางออกอะไรให้กับตัวเองไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นที่รักฉันมาก รักที่ตัวตนเลวร้ายของฉัน แม้กระทั่งในตอนที่เธอหมดลมหายใจและจากโลกนี้ไป ด้วยน้ำมือของฉัน ด้วยปีศาจในตัวของฉัน ก่อนที่เสียงการเต้นของหัวใจเธอจะหยุดลง เธอบอกกับฉันว่า เธอรักฉัน รักมากไม่ว่าฉันจะเป็นอะไร จะเป็นปีศาจที่มาจากนรกขุมไหนก็ตาม

ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..มิจิรุ นางฟ้าในใจของฉัน...

ฉันไปหาเธอที่หลุมศพของเธอที่ฉันฝังร่างที่ไร้ชีวิตของเธอไว้ ที่ที่มักจะเป็นที่โปรดของฉันเวลาที่ฉันเหงาและต้องการใครสักคนที่พร้อมจะรับฟังทุกอย่างที่ฉันจะพูด ฉันรู้.. เธอโต้ตอบอะไรฉันกลับมาไม่ได้แล้ว ไม่เหมือนตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ มิจิรุอยู่เคียงข้างฉันเสมอเวลาที่ฉันรู้สึกอ่อนแอ เธอคล้ายเป็นทุกอย่างของฉันในเวลานั้น แต่ฉันก็ทำลายทุกอย่างของฉันที่มีความหมายของฉันที่สุดนั่น ด้วยมือของฉันเอง ตอนนี้ฉันคิดถึงเธออีกครั้ง ทั้งที่ไม่สมควรเลย ฉันเจ็บปวดจากความรักที่มีให้กับใครอีกคน ฉันไม่ควรมาหาเธออีกแล้ว แต่..ฉันไม่มีที่จะไป..

ทุกๆครั้งที่ฉันมาที่นี่ ฉันจะต้องเอาไวโอลินของเธอมาด้วย เพื่อจะเล่นเพลงที่เธอเคยสอนฉันไว้ครั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ มิจิรุเล่นไวโอลินได้เพราะมาก มันหวานจับใจฉัน ฉันประทับใจในเสียงไวโอลินของเธอที่เธอเล่นในงานเลี้ยงๆหนึ่งที่ฉันไป จนกระทั่งฉันต้องไปทำความรู้จักเธอ และในที่สุดเราก็รักกัน แต่เพลงที่เธอเคยสอนให้ฉันเล่น ไม่ได้เศร้ามากขนาดนี้ ครั้งนี้เสียงจากไวโอลินของเธอจากฝีมือฉัน มันไม่เหมือนเดิม ถึงเมื่อก่อนตอนที่เธอเสียไป มันจะเศร้ามากอยู่แล้วก็ตาม แต่คราวนี้ มันเหมือนกับว่า ทุกตัวโน้ตถูกอาบด้วยน้ำตาของฉัน ทำไมฉันถึงเป็นได้ขนาดนี้กันนะ ไม่เข้าใจเลย..

และเหมือนว่า เพลงของฉันจะพาแขกที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอมาให้ นัทสึกิมาหาฉัน..

ฉันไม่เข้าใจเลยว่า อะไรที่ทำให้เธอยังทนมองหน้าฉันอยู่ได้ในตอนนี้ ทั้งที่ฉันแสนเลวขนาดนั้น แต่ถ้าเธออยากเจอฉันก็ตามใจเธอ ฉันยังคงเล่นเพลงของฉันต่อไป เหมือนไม่เห็นว่าเธอมา กระทั่งเธอถามถึงชื่อบนป้ายที่ปักไว้ตรงหลุมศพ ถามว่ามิจิรุเป็นใคร นัทสึกิแสดงทีท่าเสียใจกับฉันที่ฉันเสียคนรักอย่างมิจิรุไป หลังจากที่ฉันบอกว่า ใครคือมิจิรุ ไคโอ ฉันยอมรับว่าฉันอารมณ์เสียกับการแสดงออกที่แสนดีของนัทสึกิ ฉันก็เลยถามไปว่า ใครใช้ให้เธอมาหาฉัน สาวแสนซื่อนั่น บอกกับฉันว่า ชิซึรุสั่งให้มาดูฉัน มาดูว่าฉันเป็นยังไง ที่จริงแล้ว เค้าอาจจะอยากรู้ว่า ฉันใกล้ตายแล้วรึยังก็ได้ หรือไม่ก็อยากรู้ว่า ฉันกำลังคิดแผนชั่วอะไรที่จะไปเอาตัวเค้ามาให้ได้ น้องอาจจะคิดแบบนี้จริงๆก็ได้ ใครจะรู้..

ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครอีกต่อไป เพราะอารมณ์ที่ไม่ปกติของฉันอาจจะฆ่าใครก็ได้ ฉันยังไม่อยากเป็นฆาตกรตอนนี้ ฉันเลยบอกนัทสึกิไปว่า ให้ไปบอกชิซึรุด้วยว่า ถึงฉันจะเลวแค่ไหนก็ตาม ฉันก็รักษาสัญญา ฉันจะไม่ไปยุ่งกับเค้าอีก ไม่ต้องห่วงอะไรเรื่องของฉัน ไม่ต้องมาสนใจ แล้วฉันก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเธอ ทิ้งให้นัทสึกิยืนงงกับท่าทีของคนเสียสติอย่างฉัน

สัญญาของฉันที่ให้ชิซึรุไว้ ก็คือ ไม่ไปยุ่งกับเค้าอีก ห้ามไปแตะต้องตัวเค้า และไปแต่งงานซะ ไปแต่งกับคนที่รักฉัน ที่ไม่ใช่เค้า เพราะเค้าไม่มีทางรักฉันได้ เค้ามีแฟนแล้ว เค้าไม่มีทางเลิกกับแฟน และมาเลือกฉัน ฉันก็แค่..เครื่องบำบัดความใคร่ ฉันให้เค้าได้ดีที่สุดก็แค่..เซ็กซ์ ฉันไม่มีอะไรดีพอที่จะเป็นคนรักของเค้า แค่เป็นพี่น้องกันอยู่ เค้าก็ฝืนใจมากพอแล้ว เค้าบอกกับฉันแบบนี้ น้องเกลียดฉัน.. ฉันก็จะตัดขาดจากเค้าไม่ให้เหลืออะไรต่อกันอีกต่อไป และนั่นก็หมายความว่า ฉันควรจะต้องแยกตัวเองออกมาจากเค้าให้ได้ก่อน ฉันจะแยกวิญญาณของฉันออกจากชิซึรุ ในเมื่อเค้า..เกลียดฉัน..

ท่านพ่อเข้าไปหาฉันเองอีกครั้งในหอหนังสือ น่าแปลกใจจริงๆที่ท่านเคาท์ผู้ยิ่งใหญ่ต้องออกตามหาตัวลูกสาวเองแบบนี้ ทั้งที่ฉันก็แค่ลูกเลวๆของท่านคนหนึ่งเท่านั้น ท่านยังมีลูกอีกตั้งสองคนที่ท่านจะฝากอะไรไว้ได้ ท่านจะมาสนใจฉันทำไม จะมาแคร์ทำไมถ้าฉันจะแยกวิญญาณจากลูกฝาแฝดของท่านอีกคน และตายไปแบบนั้น เพราะฉันมันสมควรตาย..

พิธีแยกวิญญาณที่ฉันกำลังศึกษามันอยู่ตอนเก็บตัวเงียบในหอหนังสือ บอกว่า ผู้ที่เป็นแฝดพี่จะต้องสูญเสียพลังชีวิตให้กับน้อง..เกือบทั้งหมด และนั่นก็หมายความได้ง่ายๆเลยว่า..ฉันจะต้องตาย ถ้าฉันแยกตัวเองออกมาจากชิซึรุ แต่มันก็ดีแล้วนี่นา อย่างฉันจะอยู่ต่อไปทำไม ในเมื่อฉันมันไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย ตายไปซะ บางทีแผ่นดินจะได้สูงขึ้น ฉันจึงไม่ฟังท่านพ่อที่ท่านเข้ามาคัดค้าน ในที่สุดท่านก็จากไปพร้อมกับสีหน้าที่บอกได้เลยว่า ผิดหวังกับตัวฉันเป็นที่สุด แต่ฉันไม่แคร์หรอก..

ความไม่เป็นผู้เป็นคนของฉัน ที่มันเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ทำให้ฉันพาลไปทุกอย่าง ฉันเข้าไปซ้อมหมาป่าหน้าโง่นั่นที่ในคุก แต่มันก็ยังปากแข็งอยู่ ไม่ยอมบอกที่ซ่อนของนายใหญ่มัน ฉันทรมานมันทุกวิถีทาง แต่ไม่ให้มันตาย ฉันรู้สึกสะใจที่เลือดเปื้อนมือฉันทุกวัน ฉันกินเลือดจากห้องแล็บเป็นว่าเล่น จนทางสถาบันผลิตใหม่เกือบไม่ทัน พวกเขาต้องพยายามหาเลือดมาให้ฉันทุกวิธี เพราะเขารู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันขาดเลือด มนุษย์ที่ทำงานอยู่ที่นี่อาจจะกลายเป็นศพได้โดยไม่รู้ตัว แต่ถึงอย่างนั้น ความบ้าคลั่งของฉันก็ยังไม่อาจหยุดลงได้ ฉันจับลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ของฉันมาเป็นเป้าในการซ้อมยิงธนู และถึงฮารุกะจะรู้ว่า ฉันไม่เคยยิงพลาดก็ตาม เธอก็ยังกลัวอยู่ดี แล้วนั่นก็พาให้แขกที่ฉันไม่อยากเจอมาหาอีกครั้ง..จนได้ ไมจังมา...

เธอยั่วโมโหฉันจนฉันทนไม่ได้ ฉันก็เลยลากเธอมาในห้องนอน ตอนแรกก็แค่คิดว่าจะขู่ให้เธอกลัวฉัน แล้วเลิกพูดจาให้ฉันโมโห แต่ไม่..ไมจังไม่ยอมหยุดดูถูกฉัน เธอหาว่าฉันไม่มีน้ำยา ฉันไม่เคยทำอะไรเธอได้จากหลายครั้งที่ผ่านมา ฉันก็เลยทนไม่ได้อีกต่อไป ครั้งนี้ฉันจะให้เธอสำนึกว่า อย่ามาดูถูกฉัน เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น เธอควรจะกลัวฉัน ไม่ใช่มาลองดี และฉันก็ทำร้ายเธอจนสำเร็จ..

มันเป็นคืนวันเพ็ญอีกครั้งสำหรับคืนนี้ที่ฉันอยู่กับไมจัง ฉันจึงยั้งตัวเองไม่ได้ เมื่อจอมมารรัตติกาลมีพลังมากกว่าฉันในเวลานี้ โดยเฉพาะในสภาพที่ฉันอ่อนแอทั้งกายและใจ และใช่.. ฉันปล้ำไมจัง ทั้งที่ฉันกลัวว่าเธออาจจะตาย น่าสงสารมนุษย์ตัวเล็กๆที่ฉันควรจะทะนุถนอมเธอให้มากๆ แต่ฉันกลับเลือกที่จะทำร้าย.. ฉันมันเลว..

ไมจังคงจะเจ็บมากทีเดียว แต่เธออดทนมากๆที่ไม่ร้องออกมาเลย เด็กสาวอายุเพียงสิบแปดปี และไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน ช่องคลอดของเธอจึงฟิตมาก แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีเวลาที่สอดใส่อวัยวะที่มันจะมีขึ้นมาในคืนพิเศษแบบนี้ลงไปในตัวของเธอ บอกตามตรง ฉันไม่ได้เอาไมจังไปเปรียบเทียบกับใครที่ฉันเคยนอนด้วยมาก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็น มิจิรุ อลิสซ่า หรือแม้กระทั่ง..ชิซึรุ ที่ฉันเคยนอนด้วยและใช้มันแบบนี้ด้วย แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่า เธอทำให้ฉันรู้สึกดีไม่แพ้ใคร ถึงหุ่นของเธอจะเทียบไม่ได้กับหลายๆคนที่ฉันเคยผ่านมา เพราะว่าเธอตัวเล็กที่สุดแล้ว แต่มันก็ไม่มีปัญหากับฉัน โดยเฉพาะเวลาที่ฉันไม่มีสติและคิดถึงแต่เรื่องเดียวเท่านั้นในสมอง..แค่เซ็กซ์

มันก็นานเหมือนครั้งก่อนๆที่ฉันนอนกับชิซึรุ ฉันก็เลยคิดว่า ไมจังน่าจะเจ็บเหมือนที่น้องเจ็บ แต่เธออาจจะบอบช้ำมากกว่าชิซึรุมากก็ได้ ไม่ใช่สิ..ต้องมากกว่าเลย ถึงจะถูก เพราะยังไงซะ ชิซึรุก็เป็นแวมไพร์ ร่างกายของเค้าเจ็บปวดกับอะไรได้ไม่นาน ไม่เหมือนมนุษย์อย่างไมจัง ฉันสงสารเธอมาก แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ แค่ทำตามความต้องการของร่างกายเท่านั้น และเพราะไมจังไม่ร้องเลย เธอก็เลยยิ่งจะเจ็บมากขึ้น ปีศาจอย่างฉัน ชอบได้ยินเสียงร้องดังๆเสียด้วย ฉันก็เลยทำแรงๆกับเธอ หวังให้เธอร้องให้ได้ และมันก็สำเร็จ ไมจังร้องเสียที พร้อมๆกับที่จิกเล็บลงกับหลังของฉัน แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย เพราะฉันรู้สึกอย่างอื่นมากกว่า จุดออกัสซึ่มที่ฉันรอมันมาแสนนาน ทำให้ฉันไม่ยั้งที่ปล่อยอะไรเข้าสู่ร่างกายไมจังอย่างเต็มที่ ตรงช่องคลอดของเธอ และเพียงเท่านั้น ฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย ฉันหลับอย่างสบายอยู่กับความอบอุ่นที่ฉันโหยหามัน ซึ่งฉันเอามันมาด้วยความเห็นแก่ตัว แต่ฉันไม่แคร์

แล้วผลของความไม่แคร์อะไรของฉันในตอนนั้นก็ทำให้ฉันต้องเสียใจมาก ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่าบนที่นอนอีกครั้ง ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ทุกคนที่บอกว่ารักฉัน หนีจากฉันไปจนหมดสิ้น แถมฉันยังได้รู้ว่า ตัวเองป่าเถื่อนขนาดไหน ทำร้ายมนุษย์ตัวเล็กๆของไมจังได้ลง ฉันมันปีศาจชัดๆ ฉันเลยคิดจะกำจัดตัวฉันเองให้ได้ในตอนนี้ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ฉันอยากตาย..

แต่ฉันก็ตายไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ เมื่อท่านพ่อบอกว่า..ฉันมีลูก..

ฉันไม่เชื่อท่าน ไม่มีทางเชื่อ ฉันเป็นผู้หญิงจะทำแบบนั้นได้ยังไง มันก็ใช่ในทุกคืนวันเพ็ญ ตัวฉันจะมีอวัยวะแบบนั้นออกมา มันคล้ายอวัยวะสืบพันธุ์ของผู้ชาย แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะทำได้อย่างที่ผู้ชายทำ ฉันจะทำผู้หญิงเหมือนกันท้องได้ยังไง ไม่มีทาง..

แต่ชิซึรุก็ยืนยันคำของท่านพ่อด้วย เค้าตะโกนบอกฉัน ตอนที่เค้ายังถูกฉันมัดไว้กับแท่นหินทำพิธี ใช่..ฉันกำลังจะทำพิธีแยกวิญญาณเราสองคนออกจากกัน แล้วท่านพ่อก็เข้ามาขวางฉัน ด้วยการบอกข่าวแบบนี้ที่ฉันไม่อยากเชื่อออกมา ฉันเถียงว่า ทำไมกับมิจิรุหรือน้องถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ถ้าฉันทำแบบนั้นได้จริง ท่านก็บอกว่า ท่านปิดเรื่องที่มิจิรุแท้งลูกของฉันไว้มาตลอด เพราะเธอขอให้ท่านช่วยปิดให้ เธอกลัวฉันเสียใจ และผิดหวังที่ร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปที่จะให้กำเนิดลูกของเรา แต่กับชิซึรุ ฉันแน่ใจว่าน้องแข็งแรงพอ น้องจะต้องมีลูกกับฉันได้ เพราะฉันทำตามคำสั่งท่านพ่อไม่ได้ ฉันเผลอใช้อวัยวะนั่นหลั่งในตัวเค้า แล้วน้องก็ต้องท้องสิ แต่ทำไม...

แล้วฉันก็ได้รู้ว่า ยังไงซะ ต่อให้ฉันทำอะไรกับน้องแบบนั้น เป็นร้อยเป็นพันครั้ง ชิซึรุก็ท้องไม่ได้ ร่างกายของเค้าแอนตี้มัน ร่างกายของเค้าปฏิเสธที่จะมีลูกกับฉัน เพราะฉะนั้น..เรื่องที่ไมจังท้องลูกของฉัน มันจึงเป็นเรื่องจริง

ฉันนิ่งอึ้งและทำอะไรต่อไปไม่ได้ จนท่านพ่อเข้ามาปล่อยตัวน้องออกจากแท่นทำพิธี ฉันหายตัวจากหน้าใครๆไปในทันที หลังจากรู้ความจริงข้อนี้ ฉันมีลูก.. ฉันดีใจ แต่ก็สับสนไปด้วย มันรับเรื่องนี้ไม่ทัน ฉันจะต้องไปตั้งหลักใหม่ก่อน ก่อนที่ฉันจะคิดทำอะไรต่อไป

ฉันนั่งอยู่บนเตียงของฉันคนเดียว คิดย้อนไปถึงครั้งที่ฉันทำแบบนั้นกับอลิสซ่า ฉันแน่ใจเหมือนกันว่า ฉันหลั่งในตัวน้อง เหมือนกับที่ทำกับทุกคน แล้วทำไม.. ทำไมอลิสซ่าถึงไม่ท้องเหมือนไมจัง แต่พอคิดไปคิดมา ที่อลิสซ่าหายตัวไปจากฉันหลังจากคืนนั้น อาจจะเพราะเค้าต้องการจะปิดบังเรื่องอะไรบางอย่างกับฉันหรือเปล่า แล้วทำไมท่านพ่อถึงไม่บอกฉัน ถ้าหากน้องท้องจริงๆ

ฉันไม่ได้เจออลิสซ่ามานานมาก แต่ก็พอรู้ข่าวว่า พอสิบปีให้หลัง หลังจากที่เกิดเรื่องระหว่างฉันกับเค้า น้องก็กลับมาทำงานที่บริษัทอีก แต่ไม่ยอมเจอหน้าฉัน น้องเลือกทำงานกับคนอื่นแทนที่จะทำกับฉันที่เค้าเคยทำด้วย เค้าทำงานกับชิซึรุ แต่ไม่ยอมกลับมาอยู่กับฉันที่บ้าน อ้างว่าจะอยู่กับแฟน ฉันก็เลยไม่ได้ไปติดตามถามอะไรเค้าอีก และสุดท้ายที่ฉันได้ข่าวเค้า ก็คือน้องเล็กของฉันกลับไปอยู่กับท่านแม่ของเค้าที่ทรานซิลเวเนีย เพราะเสียใจที่แฟนเค้าหายไป แล้วตกลงว่า..อลิสซ่ามีลูกกับฉันรึเปล่า ถ้าฉันทำคนท้องได้แบบนั้น แล้วถ้ามี ตอนนี้ลูกของฉันคนนั้นอยู่ที่ไหน ถ้าอลิสซ่ามีลูกกับฉันจริงๆ ฉันก็แน่ใจว่า น้องต้องอุ้มท้องได้แน่นอน แค่ห้าเดือนเท่านั้นสำหรับการอุ้มท้องเด็กแวมไพร์ อลิสซ่าตัวใหญ่เท่าๆกับฉัน เค้าไม่มีทางแท้ง แต่..ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ลูกของฉันอยู่ที่ไหน นี่มันเรื่องอะไรกันนะ ทำไมฉันต้องกลายเป็นคนไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ด้วย...

แล้วทำไม.. โชคชะตาจะต้องโหดร้ายกับฉันมากขนาดนี้.. กับคนที่ฉันรักเค้ามากที่สุดในชีวิต..

ฉันกลับมีลูกด้วยไม่ได้.. ทำไมกันนะ.. ทำไมกันล่ะ..ชิซึรุ..

แต่ฉันจะมามัวจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันมีลูกแล้ว..

และอาจมีแล้วถึงสองคนด้วยซ้ำ ถ้าเรื่องที่ฉันคิดไว้มันเป็นจริง แต่ตอนนี้ลูกของฉันหายไปไม่เหลือ.. แม้กระทั่งแม่ของลูก.. แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี..

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า.. ตอนนี้ฉันเป็นพ่อของเด็กถึงสองคน.. ที่หายไปหมดแล้วทั้งสองคนด้วย..

ลูกของฉัน.. ฉันจะตามหาเค้าให้เจอ.. ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีมากพอ..

แต่ปะป๊าก็จะพยายามทำตัวให้ดีให้ได้นะลูกนะ.. ขอแค่หนูกลับมา..

เอาล่ะ..ฉันจะต้องชนะปีศาจที่อยู่ในด้านมืดของฉันให้ได้.. เพื่อลูกของฉัน..

รอปะป๊าด้วยนะ..ลูกนะ.. ปะป๊าจะไปตามหนูกลับมาให้ได้.. มาอยู่ด้วยกัน..

To be continue…

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.16

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.16

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama – Romance

By : Anhy

My Sister - 6 : Shizuru’s POV

ความตั้งใจของฉันคราวนี้ ฉันจะทำให้สำเร็จให้ได้ ไม่ใช่หรอกนะ มันไม่ใช่ว่า ฉันคิดอยากจะมาเป็นคนดีอะไรในเวลานี้ หากไม่คิดว่า ถ้าเค้าอยู่กับฉัน เหมือนที่ฉันก็ต้องการจะให้เค้าอยู่ เค้าก็จะไม่ปลอดภัย ฉันจะไม่ยอมทำอะไรที่ขัดกับหัวใจของฉันแบบนี้

ฉันจะไม่ยอมยกพี่ให้คนอื่นเด็ดขาดแอน.. พี่เป็นของฉัน..

แอนเข้ามาคุยกับฉัน หลังจากคืนที่ฉันยอมให้เค้าสัมผัสฉันอย่างที่เค้าอยากจะได้ มากเท่าไหร่ก็ได้นั่นไป เค้ามาถามในเรื่องที่ทำให้ฉันน้ำตาตกใน กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อย่างนั้น ฉันอยากจะกอดเค้าใจจะขาด แต่ก็ต้องยอมยืนอยู่ห่างๆ และบอกกับเค้าเหมือนที่เค้าเคยบอกกับฉัน ที่ว่า..เรื่องของฉันกับเค้าไม่มีทางเป็นไปได้ เรารักกันไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม

ฉันรู้..ฉันทำร้ายจิตใจเค้า ทั้งที่ตอนนี้เค้าได้ยอมสละทุกอย่างที่เคยมี แม้กระทั่งศักดิ์ศรีของแวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่กว่าแวมไพร์ทั้งมวล เพื่อความรักที่เค้ามีให้ฉัน เค้ายอมให้คนอื่นว่าเค้า เค้าไม่แคร์ใครอีกแล้ว และใช่..ฉันดีใจที่ได้รู้ว่า เค้ารักฉันมากขนาดไหน และซึ้งใจในความรักของเค้าที่ให้ฉัน แต่..ฉันคงยอมรับมันมาอีกไม่ได้แล้ว เพราะถ้าฉันยอม นั่นก็หมายถึงฉันกำลังพยายามฆ่าเค้าทางอ้อม ให้เค้าตายทั้งที่ยังหายใจ ฉันเหมือนเป็นยาพิษสำหรับเค้า ซึ่งฉันยอมไม่ได้ หากความรักของฉันที่ต้องการจะให้เค้าตอบกลับไป จะกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายเค้ามากกว่าการเยียวยา

ตอนนี้ แอนกลับไปแล้ว เค้าดูเจ็บปวดมากเหลือเกิน ถึงเค้าไม่ได้พูดอะไรกลับมาเลยสักคำ แต่ฉันรู้จักเค้า เค้ากำลังร้องไห้อยู่ในใจ เหมือนที่ฉันกำลังเป็นอยู่เวลานี้ เพราะฉันบอกให้เค้าไป..แต่งงาน

ฉันยอมยกแอนใส่พานให้ไมจังไป ทั้งที่ฉันไม่เคยมีความคิดนี้มาก่อน แอนเป็นของฉัน ฉันไม่เคยคิดอยากใช้ของร่วมกับใคร แต่ฉันคงจะคิดแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันคืนอิสระให้เค้าไปแล้ว หลังจากคืนนั้น แต่ฉันก็ต้องมานั่งก้มหน้าอยู่กับโต๊ะทำงานของตัวเองและร้องไห้เหมือนจะตายแบบนี้ ก็ลองคิดดูสิว่า มันยากขนาดไหนที่จะต้องตัดใจ ยกสามีของตัวเองให้คนอื่น ของที่ฉันเคยได้ เคยสัมผัสอยู่คนเดียว ความรู้สึกพิเศษแบบนั้น ฉันจะต้องสูญเสียมันไป ทั้งที่..เรารักกัน แต่ฉันยอม..

เพราะพี่ไม่ควรอยู่กับยาพิษอย่างฉัน..แอน..

หลังจากที่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างหนักอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ฉันพยายามรวบรวมสติตัวเองใหม่ เพื่อทำสิ่งที่ฉันควรจะทำ ฉันจัดการกับตัวของฉันที่ควรจะต้องดูดีอยู่เสมอต่อหน้าคนอื่น ให้เป็นอยู่แบบนั้นในเวลาที่ฉันเรียกไมจังมาหา เธอมา ทั้งที่คงไม่ได้อยากมานัก แต่ในเมื่อฉันก็ถือเป็นเจ้านายเธอคนหนึ่ง เธอจึงขัดคำสั่งฉันไม่ได้ ฉันเริ่มทำตามแผนที่วางไว้ในหัวตัวเอง แต่เธอปฏิเสธฉันอย่างไม่มีเยื่อใย เธอไม่ยอมรับข้อเสนอของฉันในตอนแรก ฉันไม่อยากจะใช้อำนาจของแวมไพร์ที่มีอยู่สะกดจิตเธอ ทั้งที่ทำมันได้แน่นอน ฉันจึงเลือกที่จะหว่านล้อมเธอด้วยวิธีอื่น และส่วนหนึ่งนั่นก็คือ..เรื่องความรัก และมันก็สำเร็จ

แต่ปัญหามันก็ยังมีมาไม่จบ เมื่ออยู่ๆท่านพ่อก็เรียกฉันเข้าไปหา ท่านบอกว่า แอนดูแย่มาก เค้าไม่ยอมทำงานเลย หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของเค้าคนเดียว หรือไม่ก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นที่หลุมฝังศพของเธอ เค้าเป็นแบบนั้น หลังจากที่เค้ายอมตกลงที่จะแต่งงานกับไมจัง ฉันรู้ว่าทำไมเค้าถึงไม่ได้ดูดีใจเลยกับการจะได้แต่งงาน เค้าไม่เหมือนคนกำลังจะแต่งงานด้วยซ้ำ ตอนนี้แอนเหมือนตายไปแล้วทั้งที่เค้ายังเดินอยู่ ยังหายใจ แต่เค้าเหมือนไม่มีชีวิต แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้น ที่ท่านพ่อเรียกพบฉัน ก็คือ..แอนต้องการจะแยกวิญญาณของเค้าออกจากฉัน ความเสียใจของเค้าทำให้เค้าเลือกที่จะประชดฉันแบบนั้น เค้าคงจะคิดว่า หากเราสองคนจะตัดขาดจากกัน ก็ควรจะต้องตัดให้ขาดไปเลย เหมือนบัวไม่เหลือใย แต่เค้าไม่รู้เลยรึไงว่า ฉันก็ไม่ได้กำลังสบายดีอยู่นะ ฉันก็เสียใจไม่ต่างจากที่เค้าเป็น และทั้งหมดที่ฉันทำอยู่นี่ก็ทำเพื่อเค้าทั้งนั้น ไม่ใช่เพื่อฉันเลย

ใช่.. เพราะฉันกับนัทสึกิ เราไม่เหมือนเดิมกันแล้ว ฉันแทบไม่ได้แตะต้องเธอด้วยซ้ำ ถึงเธอจะไม่ได้แสดงทีท่ารังเกียจฉัน ไม่ได้รังเกียจที่จะถูกฉันสัมผัส แต่ในใจของฉันมันก็รู้สึกผิดอยู่เสมอ ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน ซึ่งเค้าเป็นคนทำให้ฉันระลึกได้ในเรื่องนั้น ว่าจริงๆแล้ว ตัวฉันต้องการการเอาใจใส่อย่างไรบ้าง ในแบบที่ฉันเป็นผู้หญิงแบบนี้ ฉันต้องการถูกกอด ถูกจูบ ไม่ใช่แค่เพียงเป็นฝ่ายทำให้อีกคน และที่สำคัญ สิ่งที่ทำให้ฉันไม่อาจลืมได้ถึงความแตกต่างระหว่างเค้ากับนัทสึกิก็คือ ฉันถูกล่วงล้ำเข้าไปลึกขนาดนั้น อย่างที่ไม่มีใครเคยทำมันได้ ฉันเพิ่งเคยรู้สึกถึงความรู้สึกของการถูกกระทำอย่างชัดเจนแบบนี้ เพราะสัมผัสที่ฉันไม่เคยได้จากใครอย่างที่ได้จากเค้า และหากว่าฉันไม่ได้เป็นยาพิษแบบนี้สำหรับเค้าแล้ว เราคงจะมีลูกด้วยกัน คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันยังรู้สึกผิดกับนัทสึกิอยู่มาก เพราะมันเหมือนว่า ร่างกายของฉันไม่เหมาะสมอีกแล้วสำหรับเธอ เพราะตอนนี้ฉันกลายเป็นของแอนโดยสมบูรณ์

แต่สำหรับแอนแล้ว เค้าคงไม่รู้หรอกว่า ฉันกำลังรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้สึกหรอกว่า ฉันคิดถึงเค้ามากขนาดไหน และเพราะความที่ฉันคิดถึงเค้า ฉันก็เลยสัมผัสคนอื่นไม่ได้ ไม่ได้ต้องการการถูกสัมผัสจากคนอื่นอีกด้วย นอกจากเค้าคนเดียว แอนคงกำลังคิดเอาเองว่า ตอนนี้ฉันทิ้งเค้าแล้ว คิดว่าฉันเบื่อเค้าเพราะได้มาจากเค้ามากพอ แต่มันไม่ใช่เลย ฉันยังจำได้ในทุกเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเค้ากับฉัน ทุกๆอย่างที่เค้าทำ มันลบล้างทุกอย่างที่ฉันเคยทำร่วมกับคนอื่นมาได้ทั้งหมด แต่เค้าคงไม่รู้..

และฉันก็คงจะไม่ยอมให้เค้ารู้หรอก ให้เค้าเข้าใจผิดไปแบบนั้นก็ดี มันจะเป็นเรื่องดีสำหรับการช่วยให้เค้าตัดใจจากฉัน เค้าจะได้เจ็บปวดกับมันน้อยลง

แต่แอนกลับเปลี่ยนความหวังดีของฉันทั้งหมด มาเป็นสิ่งที่ไล่เค้าให้เตลิดไปอย่างกู่ไม่กลับ และเค้าก็กำลังจะฆ่าตัวตาย..

การทำพิธีแยกวิญญาณ มันจะต้องมีใครสักคนที่จะต้องตาย มันเป็นผลกระทบที่จะต้องเกิดขึ้นแน่นอน เมื่อพลังที่เคยอยู่รวมกันเป็นหนึ่ง ต้องถูกแยกเป็นสอง แต่การแบ่งแยกนั่น ตามที่ได้ฟังจากท่านพ่อมา มันจะไม่ใช่เป็นการแบ่งแบบเท่าๆกัน และสำหรับกรณีนี้ จะเป็นแอนแน่นอนที่ได้พลังนั้นน้อยกว่าฉัน ก็เพราะว่า..ฉันคือยาพิษ

สำหรับเค้า เค้าจะต้องสูญเสียพลังชีวิตเกือบทั้งหมดให้กับฉันในเวลาที่พิธีนั่นถูกทำได้สำเร็จ และการสูญเสียพลังชีวิตที่หมายถึงการสูญเสียความเป็นอมตะไปด้วย นั่นก็หมายความว่า เค้าอาจจะตาย หรือไม่ก็อย่างน้อยสูญเสียสภาพที่เป็นอยู่ไป แวมไพร์ที่มีอายุสองร้อยกว่าปีอย่างเรา บอกได้เลยว่า หากเป็นมนุษย์ธรรมดาก็คงไม่เหลือแม้แต่เถ้า และเค้าในเวลานั้นจะเป็นยังไง ถ้าไม่ได้ตาย ฉันยอมไม่ได้แน่ๆ และท่านพ่อก็คงไม่ยอม

และมันก็หมายความว่า.. ฉันจะต้องห้ามเค้าให้สำเร็จ แต่จะด้วยวิธีไหนกันล่ะ แม้แต่ท่านพ่อก็ยังให้คำตอบนี้ไม่ได้เลย แอนไม่เหมือนแอนคนเดิมอีกแล้ว เค้ากำลังคลุ้มคลั่ง เหมือนคนเสียสติ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า เค้าจะเป็นแบบนี้ไปได้ นี่เป็นความผิดฉันอีกแล้วสินะ ฉันเป็นยาพิษสำหรับเค้าจริงๆ เค้ากำลังจะตาย..

ซึ่งฉันไม่มีทางยอม... ฉันต้องห้ามเค้าให้ได้...

ฉันจัดฉากให้ไมจังได้เจอกับแอน ให้เธอปั่นหัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนแรกเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือกับฉันเหมือนคราวนั้นไม่มีผิด แต่พอฉันบอกความจริงในเรื่องนั้นไป ไมจังหรือจะไม่ยอม ฉันรู้..เธอรักแอนมากขนาดไหน เธอไม่มีทางปล่อยให้แอนกลายเป็นแค่เถ้าธุลีอย่างที่จะต้องเป็นแน่ๆนั่นหรอก เมื่อไมจังพร้อม ฉันเตรียมแผนทุกอย่างนั้นเองทุกอย่าง บอกเธอว่าควรจะทำยังไงกับแอนที่กำลังสติแตกแบบนั้น ท้าทายเค้าให้มากๆ คนอย่างเค้าไม่มีทางยอมให้ถูกใครว่า “ไม่มีน้ำยา” แน่ล่ะสิ อย่างแอนน่ะเหรอ จะไม่มีน้ำยา เรื่องบนเตียงไม่มีใครสู้เค้าได้ ฉันพิสูจน์มาแล้ว ถึงเค้าเองอาจจะไม่รู้ตัวในเรื่องนั้นของตัวเอง แต่ฉันมั่นใจว่า อย่างแอนจะไม่ยอมถูกดูถูกแบบนั้นจากผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างไมจัง แผนนั้นของฉันจะต้องสำเร็จแน่ๆ

และเรื่องที่ฉันวางแผนไว้ก็ถูกเริ่มขึ้นในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เมื่อจอมมารรัตติกาลมีพลังแกร่งกล้ามากกว่าแอน เค้าจะไร้การควบคุมตัวเอง และนั่นเองที่จะทำให้แผนของฉันสำเร็จ

ใช่..มันสำเร็จจริงๆ ตามที่ฉันคาดไว้ ไมจังท้องหลังจากคืนนั้น นั่นเป็นข้อพิสูจน์ได้กระจ่างกับคำว่า ไม่มีน้ำยาของแอน เค้าปล้ำเธอและมันก็เกิดขึ้น เหมือนที่ฉันกับท่านพ่อคิดไว้ และฉันก็มีข้ออ้างแล้วสำหรับการคัดค้านเรื่องการทำพิธีแยกวิญญาณของเราสองคน เพราะฉันมั่นใจ คนอย่างแอน ถ้าเค้ารู้ว่า เค้ามีความหมายมากกับใครสักคน เค้าจะต้องห่วงคนคนนั้น และต้องอยู่เพื่อดูแลให้ได้ และเมื่อฉันไม่สามารถจะอยู่ในตำแหน่งของคนที่รักเค้าอย่างเปิดเผยได้แล้ว ฉันจะต้องหาคนอื่นมาทำหน้าที่นั้นแทนฉัน มันออกจะเป็นการแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวอีกอย่างของฉัน ฉันยอมรับมันก็ได้ ฉันเลว แต่เพื่อคนที่ฉันรักแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง เหมือนที่ฉันยอมให้สามีของฉันไปมีผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ หรือจะเถียงกันล่ะว่า แอนไม่ใช่สามีฉัน เค้าเป็นแบบนั้นสำหรับฉัน นับตั้งแต่คืนแรกของเรา แต่ฉันต้องยอมเจ็บปวดอยู่คนเดียวอย่างนี้ เพื่อเค้า เพื่อเค้าจะได้อยู่ได้อย่างปลอดภัย กลับมาเป็นคนเดิมที่เค้าเคยเป็น เค้าจะต้องกลับมาเป็นเค้าที่เข้มแข็งแบบเดิม มาเป็นผู้นำ

แน่นอน.. แอนจะต้องกลับมาเป็นคนเดิม.. ถ้าเค้ารู้ว่า..เค้ามีลูก.. ลูกจะหยุดการพยายามฆ่าตัวตายของเค้าได้ และคงสามารถดึงเค้ากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง สู่โลกที่เค้าจะไม่มีฉันอีกแล้ว..

เค้าเถียงแทบขาดใจ ระหว่างที่เราสามคนทะเลาะกัน เค้าจับฉันมัดไว้ เพื่อบังคับให้อยู่ร่วมพิธีที่เค้าหาวิธีการทำมันขึ้นมาจนได้ ทั้งที่มันน่าจะหายสาบสูญไปแล้วด้วยซ้ำ แต่พี่ที่แสนเก่งของฉันก็ทำทุกอย่างที่เค้าอยากทำได้เสมอ น่าทึ่งจริงๆ แต่ในความน่าทึ่งในครั้งนี้ของเค้า ก็ทำให้เราทุกคนปวดหัวและเครียดหนักมากขึ้นอีกหลายเท่า ท่านพ่อเข้ามาขวางเค้าและบอกให้เค้าหยุด ให้เค้าปล่อยฉัน เค้าไม่ยอม

ใช่..เพราะตอนนี้..แอนดูน่ากลัวมากๆ เค้าไม่ฟังใครทั้งนั้น เค้าเหมือนปีศาจบ้าคลั่ง ตั้งแต่ที่เค้าไปลากฉันมาจากห้องทำงาน เค้าหยาบคายและเรี่ยวแรงมหาศาล ฉันสู้เค้าไม่ได้เหมือนเคย และฉันรู้เหตุผลที่เค้าแสดงอาการคลุ้มคลั่งมากขึ้นแบบนี้ เพราะหลังจากคืนนั้นที่ฉันวางแผนให้ไมจังยั่วโมโหเค้า และเค้าปล้ำเธอสำเร็จ ไมจังก็หายไป ตามแผนของฉันเอง แต่มันผิดพลาดไปเล็กน้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เค้าเสียใจในความชั่วร้ายของตัวเค้าเอง ที่เค้าทำแบบนั้นกับไมจัง เค้าคิดว่าเค้าเลวมาก ทั้งที่นั่นคือ แผนที่ฉันต้องการให้เค้าทำ แต่เค้าไม่รู้มันเท่านั้นเอง ความรู้สึกผิดของเค้า มันทำให้เค้าสูญเสียความมั่นใจและกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะเวลานี้ มันก็เท่ากับว่า เค้าสูญเสียคนที่เค้ารักทั้งหมดแล้ว ทั้งฉันและไมจัง ความรู้สึกแบบนั้นทำให้เค้าต้องการจะตายจริงๆ และต้องการจะตายให้ได้เดี๋ยวนี้ด้วย ฉันสงสารเค้าจับใจ

แต่พี่จะต้องเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำสักวัน..แอน ฉันทำเพื่อพี่คนเดียว...

แล้วเค้าก็หยุดความบ้าของตัวเองทันทีที่เค้ารู้เรื่องนั้นจากท่านพ่อ และคำยืนยันจากฉัน เรื่องที่เค้ามีลูก เค้าทำไมจังท้อง ตอนแรกเค้าไม่ยอมรับเรื่องนี้และเถียงเสียงแข็ง ฉันยังแปลกใจเลยว่า ทำไมเค้าไม่รู้เรื่องที่เค้าทำผู้หญิงท้องได้ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ถึงท่านพ่อจะเคยบอกฉันว่า ท่านไม่ได้บอกเรื่องนี้กับแอนตรงๆ เพราะท่านกลัวแอนจะรังเกียจตัวเค้าเองที่มีอะไรแปลกประหลาดแบบนั้น และก็เพราะท่านพ่อคิดว่า แอนไม่น่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ในเมื่อเค้าอยู่กับมันมานานเท่าชีวิตของเค้า และก่อนหน้านั้น เค้าก็ไม่ได้มีฉันคนแรกที่เค้ามีเพศสัมพันธ์ด้วยในคืนพิเศษนั่น

ใช่..นั่นเพราะเค้ายังไม่มีอะไรมาพิสูจน์หรือยืนยันมันได้ล่ะมั้ง และเพราะฉันไม่ท้องไงล่ะ เค้าถึงไม่เชื่อ เพราะเค้าแน่ใจในเรื่องนั้นที่เค้าไม่ได้ทำตามที่ท่านพ่อสั่งเค้าไว้ เค้าเผลอหลั่งในตัวฉัน และถ้าเค้าสามารถทำให้ใครๆท้องได้เพราะสิ่งนั้นจริง ทำไมฉันถึงยังปกติอยู่ แต่พอท่านพ่อบอกเค้าเหมือนที่ท่านบอกฉัน เรื่องความเป็นยาพิษสำหรับเค้าที่ฉันเป็นอยู่ เค้าถึงยอม แต่แอนก็ดูเหมือนจะเจ็บหนักกว่าที่เป็นก่อนหน้าที่จะรู้เรื่องนี้ ซึ่งฉันไม่แน่ใจว่า เค้ากำลังคิดอะไร กำลังคิดถึงเรื่องลูกของเค้ากับไมจังที่กำลังจะเกิดมา หรือเรื่องที่เค้ารู้ว่า ยังไงเค้าก็มีลูกกับฉันไม่ได้ แต่อันที่จริง เค้าน่าจะดีใจนะ ที่เค้าไม่ต้องมารับผิดชอบฉันด้วยแบบนั้น

และแล้ว.. ความเจ็บปวดของฉันก็ลดน้อยลง แม้ว่ามันจะยังเจ็บอยู่ลึกๆ กับการสูญเสียเค้าให้คนอื่นไป แต่แค่นี้ คงเพียงพอแล้วสำหรับฉัน แค่เค้ากลับมา แอนยอมฟังคนอื่นบ้างแล้ว เค้ากำลังจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นที่รักของลูกน้องเหมือนเดิม เป็นลูกสาวที่ดี เป็นพี่สาวที่น่ารักของฉัน.. และก็คงจะเป็นปะป๊าที่ดีให้กับลูกของเค้าด้วย

ส่วนฉัน..ฉันก็คงจะเหลือแค่..เป็นน้อง.. เป็นอาของหลาน.. ฉันยอม...

การตัดสินใจยอมที่จะเจ็บปวดกับการสูญเสียเค้าไป เป็นการตัดสินใจที่ฉันคิดว่า มันเป็นครั้งแรกที่ฉันตัดสินใจได้ถูกต้องและเป็นเรื่องดีที่สุดในชีวิตของฉันที่ทำมา ชีวิตที่แหลกเหลวของฉัน หากได้ทำประโยชน์กับคนอื่นบ้างก็คงอาจจะทำให้ ฉันดูมีประโยชน์กับการมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้ได้ ในเมื่อฉันตายไม่ได้ เพราะติดที่ว่า แอนจะตายไปด้วย ฉันก็ควรจะทำตัวให้เหมาะสมกับการมีโอกาสที่จะอยู่บนโลกได้นานกว่ามนุษย์ทั่วไป หากว่า ฉันตายได้ ฉันก็คงไม่ต้องอยู่อย่างทรมานแบบนี้ ข้อเสียของการมีชีวิตอมตะ มันก็เหมือนความหอมหวานที่เจือปนด้วยความขมอยู่ตลอดเวลา ตายไม่ได้ทั้งที่อยากตายเต็มที

แต่..คนอย่างฉัน อาจจะสมควรแล้วก็ได้กับการถูกทรมานแบบนี้ เหมือนตายทั้งเป็น.. ฉันไม่สามารถลบความรู้สึกนี้ออกจากใจฉันได้ ฉันลืมไม่ได้ว่า..ฉันรักแอน ไม่มีทางลืม...

แอนกลับมาเป็นผู้นำที่ดีเหมือนเดิม เค้าเริ่มกลับมาทำงานที่เค้าละทิ้งมันไปช่วงหนึ่งนั่น เค้าดูนิ่งและเยือกเย็นเหมือนเค้าคนเดิมอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อเลยว่า การมีลูกจะทำให้เค้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เด็กคนนั้นเหมือนเป็นสิ่งวิเศษจริงๆ ฉันคงต้องขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเค้ามา และคงลืมไม่ได้ที่จะขอบคุณไมจัง

ท่านพ่อยังคงยืนยันที่จะทำโทษแอนกับความผิดของเค้าต่อไป ท่านสั่งให้ฉันซ่อนไมจังที่ตั้งท้องเอาไว้ในบ้านหลังหนึ่งในป่า ซึ่งก็เป็นบ้านของอลิสซ่าน้องสาวคนเล็กของฉันที่เค้าเคยอยู่กับแฟน แต่ตอนนี้อลิสซ่าไม่ได้ใช้บ้านหลังนั้นแล้ว ตั้งแต่ที่แฟนของเค้าหายไป

ฉันลืมบอกเลยสินะ เรื่องของอลิสซ่า เพราะความเลวของฉันทำให้อลิสซ่าเลิกกับแฟน มันเป็นเพราะคืนนั้นที่ฉันพยายามตัดใจจากแอน และไปใช้อลิสซ่าเพื่อลืมแอน ความเห็นแก่ตัวของฉัน ทำให้น้องต้องสูญเสีย ฉันนี่มันเลวจนหาคำด่าตัวเองไม่ได้อีกแล้ว.. ถึงอลิสซ่าจะบอกว่า ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นที่เค้าต้องเลิกกับอาย แต่ฉันก็รู้สาเหตุของมันดี ฉันเกี่ยวแน่นอน เพราะน้องรักฉัน เหมือนที่ฉันก็กำลังรักแอนแบบนั้นอยู่ จากการจูบของเรา ฉันแน่ใจ อลิสซ่าต้องการฉันมากกว่าการที่ฉันเป็นพี่สาวเค้า และคืนนั้น ความเห็นแก่ตัวของฉัน ก็เกือบทำให้น้องทำอะไรผิดๆไปด้วย ยังดีที่เค้ายั้งตัวเองได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้น ฉันคงจะรู้สึกผิดมากกว่านี้ ถึงสาเหตุที่ให้น้องต้องกลับไปเก็บตัวเงียบอยู่ที่ทรานซิลเวเนียอีกครั้ง ทั้งที่เค้าเพิ่งจะมาอยู่อังกฤษได้ไม่กี่ปี แต่ถ้าเป็นความสบายใจของน้อง ฉันก็ยอมปล่อยให้เค้าทำ เพราะฉันในตอนนี้ คงไม่มีกำลังพอที่จะไปดูแลความรู้สึกใครได้อีกแล้ว และฉันก็มีหน้าที่อื่นอยู่ด้วย

ฉันต้องดูแลแม่ของลูกให้แอน จนกว่าจะถึงวันที่ท่านพ่อยกเลิกคำสั่งซ่อนตัวเธอ แต่ในระหว่างที่ฉันต้องทำงานที่ขัดกับความรู้สึกตัวเอง ฉันกับนัทสึกิก็ได้มีเวลาจูนเข้าหากันใหม่อีกครั้ง เธอให้โอกาสฉัน ซึ่งฉันไม่สมควรจะได้ แล้วความเห็นแก่ตัวก็ทำให้ฉันไม่ขัดเธอ และมันก็คงเป็นเพราะฉันต้องการจะลืมแอนด้วย ฉันจึงยอม

ฉันกับนัทสึกิ กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันอีกครั้ง ทั้งที่ฉันก็รู้ดีว่า บาดแผลที่ฉันทำไว้ในใจของเธอมันยังคงอยู่ เหมือนที่มันยังอยู่ในใจของฉัน แต่ฉันก็คิดว่า มันอาจจะดีขึ้นก็ได้ในคราวนี้

เมื่อฉันไม่มีแอนแล้ว...

ฉันจะกลับมาเป็นคนเดิมของฉันเหมือนกัน.. เป็นคนรักที่ดีของเธอให้ได้..นัทสึกิ

แต่ในระหว่างนั้น กับช่วงของความพยายามของฉันที่ทำทุกอย่างให้ถูกต้องและสมควรทำ ฉันก็ต้องทนเห็นแอนทำหน้าเศร้าซึมตลอดเวลา เมื่อเค้ากลับมาบ้าน หลังจากที่เค้าไปตระเวนเที่ยวหาไมจังกับลูกในท้องของเธอข้างนอกบ้าน ใช่..เค้าไม่มีทางหาไมจังเจอแน่ๆ ฉันมั่นใจ ถ้าฉันยังไม่คลายมนต์บังตาที่ฉันต้องไปสร้างมันใหม่ทุกสิ้นเดือน เพื่อป้องกันแอนไปเจอบ้านหลังนั้นและคนข้างใน ฉันสงสารเค้าแต่ไม่อาจขัดท่านพ่อได้ ฉันต้องทำตามท่าน เพื่อไถ่โทษสำหรับตัวฉันเองเหมือนกัน

และวันนั้นก็มาถึง.. วันที่ฉันได้เจอเทพธิดาตัวจริง.. เมื่อเด็กที่เป็นความหวังของพวกฉันออกมาลืมตาดูโลก..

ไอจัง...

ไอ.. เป็นชื่อที่ไมจังตั้งให้ลูกของเธอที่เกิดมาจากแอน ฉันถามเธอเหมือนกันว่า ทำไมถึงตั้งชื่อนี้ ตอนแรกที่ฉันคิด มันก็คงจะเป็นคำผสมของชื่อแอนกับเธอ แต่พอรู้ถึงความหมายที่แท้จริงที่เธอตั้งใจตั้งชื่อลูกสาวแบบนี้ ก็ทำให้ฉันนึกอิจฉาเธอและรู้สึกผิดไปพร้อมๆกัน

เพราะว่า.. “ไอ” มีความหมายว่า “ความรัก” ไมจังบอกว่า มันคือความรักของเธอทั้งหมดที่มีให้แอน ไอคือตัวแทนของความรักของเธอ ฉันอิจฉาไมจังในเรื่องนี้ เพราะความที่ฉันไม่สามารถจะมีอะไรแบบเธอได้

ฉันรักแอนมาก แต่บอกเค้าไม่ได้แล้ว และยังไม่สามารถจะมีอะไรไว้เป็นตัวแทนของความรักของฉันที่มีให้เค้าด้วย เพราะฉันคือ..ยาพิษของเค้า ส่วนความรู้สึกผิดที่มีต่อไมจังก็คือ.. เรื่องที่ฉันหลอกใช้ความรักของเธอ เพื่อรักษาชีวิตแอน และก็คงจะเป็นรักษาเสถียรภาพของอำนาจของครอบครัวฉันในหมู่มวลแวมไพร์ด้วย

ฉันรู้สึกรักเด็กคนนี้ขึ้นมาทันที ก่อนที่ฉันจะได้เจอหน้าเค้าจริงๆแล้ว เมื่อนึกถึงในสิ่งที่เค้าทำได้ ตั้งแต่ยังไม่เกิด เค้าสามารถทำให้ผู้ที่เป็นพ่อของเค้า กลับมาเป็นคนเดิมได้อย่างน่าอัศจรรย์

เทพธิดาตัวน้อยๆของฉัน.. ไอจัง..

พอหมอทำคลอดให้ไมจังสำเร็จและส่งเด็กให้ฉันอุ้มเค้า ฉันร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่มีความอาย เมื่อได้เห็นหน้าหนูน้อยไอชัดๆกับตา เค้าเหมือนแอนมากจริงๆ และยังมีอะไรที่แสดงว่าเค้ามาจากใครอีกคนด้วย เมื่อเค้าลืมตาขึ้นมองหน้าฉัน ตาของไอจังเป็นสีดอกลาเวนเดอร์ เหมือนแม่ของเค้า สมแล้วที่เค้าเป็นตัวแทนของความรักทั้งหมดของไมจัง เธอคงจะรักเค้ามากไม่ต่างจากฉัน แต่คงจะต่างกันแล้วสำหรับความสมควรที่จะมีมันได้ ซึ่งตอนนี้ ฉันยอมรับแล้วว่า ไมจังมีสิทธิ์ได้เค้าไปอย่างเต็มที่ เธอเป็นทั้งภรรยาและแม่ของลูกแอน เธอเป็นเจ้าของเค้าอย่างสมบูรณ์ และก็หมายถึงว่า.. ฉันไม่มีความหมายอะไรมากกว่าการเป็นน้องสาวแอน และเป็นอาของหลานคนนี้..

และอาจะดูแลหนูให้ดีที่สุด ก่อนจะถึงเวลาที่หนูจะได้เจอกับปะป๊าของหนูนะ..

เพราะหนูก็ได้ชื่อว่า..เป็นตัวแทนความรักที่อามีให้ปะป๊าของหนูเหมือนกัน..ไอจัง..

รักพี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ถึงฉันจะเป็นได้แค่น้องของพี่เท่านั้น..

พี่จ๋า...

To be continue….

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.15

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.15

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama - Romance

By : Anhy

My Curse - 5 : Alyssa’s POV

ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่า การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉันพร้อมรักครั้งใหม่ มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของคำสาปใหม่สำหรับฉันด้วยเหมือนกัน การตัดสินใจของฉันที่คิดจริงจังกับผู้หญิงที่ฉันเพิ่งเคยเจอเค้าแค่สองครั้งและมีเซ็กซ์กันนั่น มันน่าจะเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยฉันก็แสดงให้เธอเห็นว่า ฉันเป็นคนมีความรับผิดชอบ ใช่..เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นเจอกับอะไรที่ฉันเคยเจอมาเองกับตัว

ฉันรู้ว่ามันไม่เหมือนกันหรอกนะ มันเอามาเทียบกันไม่ได้ ครั้งนั้นของฉันกับแอน มันไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่รับผิดชอบในเรื่องที่เค้าทำกับฉัน เพียงแต่ว่าฉันต่างหากที่ยอมรับมันไม่ได้ ฉันไม่ต้องการได้เค้ามาแต่ตัว แต่หัวใจไม่รู้อยู่ที่ไหน ไม่ใช่สิ..หัวใจของเค้าอยู่กับพี่สาวอีกคนของฉัน ที่เดียวกันกับที่หัวใจฉันอยู่ที่นั่นตลอดเวลา..ชิซึรุ

หากฉันยอมรับความรับผิดชอบของแอนในเวลานั้น เราคงได้อยู่ด้วยกันไปแล้ว และฉันอาจจะไม่ต้องเสียลูกไปให้คนอื่น แอนคงจะหาวิธีให้ฉันสามารถเลี้ยงลูกของเราได้ เพราะมันไม่มีอะไรในโลกนี้ที่พี่สาวคนนี้ของฉันทำมันไม่ได้ ถึงเค้าจะทำไม่ได้ด้วยตัวเค้าเอง แต่เค้าก็คงจะหาทางช่วยเหลือและประคับประคองให้เราสามคน พ่อแม่ลูก ได้อยู่พร้อมหน้ากันจนได้แน่ๆ ฉันมั่นใจในตัวของเค้า แต่ฉันก็รู้ดีอีกเหมือนกันว่า ถ้าวันนั้น ฉันบอกเค้าเรื่องลูก จะมีอีกคนต้องเสียใจ ใช่แล้วล่ะ..ชิจัง

ชิจังแสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่า เค้าอยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีแอนอยู่ข้างๆ มันก็อาจจะเป็นเพราะเค้าสองคนเป็นฝาแฝดร่วมวิญญาณกัน สายสัมพันธ์มันเหนียวแน่นมากกว่าการเป็นพี่น้อง ชิจังก็เลยสนิทและผูกพันกับแอนมากกว่าฉันที่เป็นน้องคนเล็ก และยังคนละแม่กับเค้าอีกด้วย มันก็ช่วยไม่ได้เลยที่ฉันจะต้องคล้ายเป็นแค่ส่วนเกินสำหรับเค้าสองคนอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าฉันจะท้องกับแอนก็ตาม

ความเป็นจริงแล้ว จากเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ฉันควรต้องอยู่และแต่งงานกับแอน ในฐานะที่เป็นสามี ภรรยากัน ให้คนอื่นๆได้รับรู้กันให้ทั่ว ไม่ใช่ฉันควรจะเก็บตัวอยู่ในปราสาทของท่านพ่อตลอดเวลาที่ท้องลูกของเค้า เพราะต้องการเก็บเรื่องทุกอย่างให้เป็นความลับกับทุกคน แม้กระทั่งพ่อเด็ก ทั้งที่มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดแล้ว แอนควรจะรับผิดชอบฉันและลูกในท้องอย่างออกหน้าออกตา ไม่ใช่ให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อแบบนี้ แต่เพราะฉันดันรักชิจังมากกว่าพ่อของลูกในท้องฉัน ฉันจึงเลือกที่จะไป ฉันไม่อยากทำร้ายชิจัง ถ้าแยกแอนมาจากเค้า

ที่ฉันบอกว่า มันไม่ใช่เรื่องผิดธรรมเนียมหรือผิดศีลธรรมอะไร นั่นคือเรื่องจริง เพราะการแต่งงานของเราในหมู่พี่น้อง อันที่จริงแล้ว มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกหรือผิดอะไรนักสำหรับเราที่เป็นแวมไพร์ เหมือนกับเรื่องของการมีสัมพันธ์กันเองในหมู่คนในครอบครัวเดียวกัน มันถือเป็นเรื่องธรรมดามาก เพราะพวกเราไม่ใช่มนุษย์ ไม่จำเป็นต้องยึดกฎเกณฑ์เช่นนั้น และที่สำคัญ ลูกของเราที่เกิดขึ้นจากการมีเพศสัมพันธ์กันของพี่น้องท้องเดียวกันหรือญาติ ก็ไม่สามารถจะทำให้เด็กที่เกิดมามีความผิดปกติอะไรได้เหมือนกับเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ เด็กที่เกิดจากแวมไพร์จะได้รับการผสมผสานมาจากยีนส์ที่แข็งแรงและโดดเด่นมากที่สุด ลูกของพวกเราจึงมีความสมบูรณ์อย่างที่เราไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย และเรื่องนี้ก็ได้รับการยืนยันจากตัวของฉันเอง ฉันเป็นตัวอย่างของเด็กที่เกิดมาจากพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน

เพราะฉันเองก็เกิดมาจากท่านพ่อและท่านแม่ที่เป็นพี่น้องกัน จากจุดประสงค์ที่พวกท่านจำเป็นต้องรักษาสายเลือดบริสุทธิ์ของพวกเราไว้ แม้ในตอนแรกที่ท่านพ่อมีท่านแม่ของแอนกับชิซึรุมาก่อน เพราะความที่ท่านเองก็พยายามที่หลีกหนีความจริงข้อนี้ที่ท่านจะต้องมีทายาทที่เกิดมาจากสายเลือดที่ไม่มีการปะปนของเรา แต่ในที่สุดแล้ว ท่านก็จำเป็นต้องมีฉันขึ้นมา สภาอาวุโสบีบบังคับท่าน และใช่..มันมีผลถึงท่านแม่ของฉันด้วย เพราะท่านทั้งสองไม่ได้รักกันฉันท์ชู้สาวที่สมควรจะมีการแต่งงานหรือสัมพันธ์กันแบบนั้น แต่กฎเกณฑ์ของเรามันก็หลีกเลี่ยงได้ยากเหมือนกัน ถึงแม้ท่านจะมีแอนและฝากฝังทุกอย่างไปให้เค้าคนเดียวก็ตาม แต่เค้าก็ยังไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์อยู่ดี ซึ่งมันอาจเป็นข้อจำกัดในเรื่องความสามารถของเค้า ว่าเค้าจะทำตามหน้าที่ที่ท่านพ่อต้องการหรือตามตำแหน่งที่เค้าจะต้องรับมันต่อจากท่านพ่อได้หรือไม่ และในข้อนี้ทำให้ท่านพ่อต้องมีข้อขัดแย้งกับทางสภาอย่างมาก พวกเขาไม่ยอมรับในตัวแอนในตอนแรกและยืนยันว่า ท่านพ่อจะต้องมีทายาทอีกคนที่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์ที่แท้จริงขึ้นมา เผื่อว่าแอนไม่สามารถจะทำหน้าที่นั้นได้อย่างสมบูรณ์ ท่านพ่อถึงไม่เห็นด้วยแต่ก็ต้องทำตามมติของสภา เพราะท่านเองก็คงไม่แน่ใจว่า แอนจะทำได้หรือไม่ เค้ายังเด็กมากในเวลานั้น เด็กมากกว่าที่จะรู้ว่า ตัวเค้าทำอะไรได้บ้าง ท่านจึงต้องมีฉัน เป็นหลักประกันให้กับฐานอำนาจของตระกูลเรา

ฟังดูแล้ว เหมือนฉันเป็นตัวสำรองของแอนอยู่ตลอดเวลาแล้วใช่มั้ย มันก็อาจจะใช่..เพราะชิจังก็เห็นฉันเหมือนเป็นตัวสำรองของแอนเสมอเหมือนกัน เวลาที่เค้าไม่มีแอนอยู่ข้างๆ ฉันถึงจะมีความสำคัญกับชิจัง น่าน้อยใจเสียจริง...

และฉันก็เป็นได้แค่ตัวสำรองจริงๆ เมื่อแอนโตขึ้นและแข็งแกร่งกว่าใครๆในหมู่สามคนพี่น้อง มันก็อาจจะเพราะท่านพ่อพยายามทำทุกอย่างเพื่อสร้างให้เค้าเป็นแบบนั้น ท่านพ่อยึดหลักที่จะต้องมอบหมายทุกสิ่งของท่านไว้ให้ลูกคนโต นั่นก็คือ..แอน

แอนถือได้ว่า เป็นคนเริ่มต้นคำสาปแรกให้ฉัน นับตั้งแต่วันที่เค้าพรากทุกสิ่งทุกอย่างของฉันไป ทั้งความบริสุทธิ์ของผู้หญิงที่ฉันมี ทำให้ฉันเสียโอกาสที่จะได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสมกับแวมไพร์เลือดแท้อย่างฉัน เสียโอกาสที่จะมีแฟน มีคนรักที่รักมากพอที่สามารถทำให้ฉันฮึดสู้กับกฎเกณฑ์บ้าๆของแวมไพร์เลือดแท้ที่สภานั่นบัญญัติไว้ เสียโอกาสที่ฉันจะได้อยู่ข้างๆเค้าในเวลาที่เค้ากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน เวลาที่ฉันรอมันมาแสนนาน มันสูญเปล่าทั้งหมด นั่นก็คือ ฉันไม่ได้อยู่กับชิจัง คนที่ฉันรักมากกว่าใคร เพราะอะไร..

เพราะเค้าทำให้ฉันท้อง..

การที่เค้าทำให้ฉันท้องเพราะแค่คืนนั้นของเราสองคน กับแค่คืนแรกและครั้งแรกที่ฉันมีเพศสัมพันธ์ ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปตลอดกาล อย่างไม่น่าเชื่อ นั่นอาจจะเป็นของที่ฉันได้ตอบแทนมาจากสิ่งที่เค้าพรากจากฉันไป เป็นของขวัญที่เค้าทิ้งไว้ให้ฉันดูต่างหน้าเค้า แต่มันไม่ใช่เลย เพราะเค้าไม่ใช่คนที่ฉันรัก..แบบนั้น ถ้าเปลี่ยนจากแอนเป็นชิจังแล้วล่ะก็ ฉันจะยอมรับมันอย่างยินดีมากๆ แต่มันก็ไม่มีทางจะเป็นไปได้ และมันก็ยิ่งแย่กว่า เมื่อฉันไม่สามารถจะเลี้ยงเด็กที่เกิดมาจากตัวฉันได้ด้วยตัวเอง มันก็ใช่ที่ฉันไม่ได้รักพ่อของลูกหรือคิดจะรัก แต่สำหรับลูกแล้ว ฉันจะไม่รักเค้า มันไม่มีทางจะเป็นไปได้ ฉันจะต้องเสียสละอะไรตั้งมากมายที่จะทำให้เค้ามีชีวิตอยู่ในท้องของฉันจนกระทั่งเค้าคลอดออกมา ระยะเวลาที่ฉันอุ้มท้องเค้า มันทำให้ฉันรู้สึกผูกพัน และฉันก็คิดว่า คนเป็นแม่ทุกคนต้องรู้สึกแบบนี้ ฉันรักลูกของฉัน เหมือนที่ท่านแม่รักฉัน

แต่เพราะการเริ่มต้นที่ไม่ได้จงใจของฉันกับเค้า เป็นต้นเหตุให้ฉันต้องสูญเสียอะไรหลายอย่าง ไม่ใช่แค่เท่าที่ฉันเล่าเมื่อกี้ ต่อมาเมื่อฉันคลอดลูกที่เค้าควรจะเป็นของขวัญชิ้นสำคัญหรือสิ่งตอบแทนของการสูญเสียนั้นๆ ฉันก็กลับต้องเสียเค้าไปอีก ฉันจึงโทษความผิดทุกอย่างนั้นให้กับแอน คนที่สร้างเรื่องให้ฉันเป็นแบบนี้ ทั้งที่เค้าก็คงจะไม่ได้ตั้งใจ ใช่..แอนไม่ได้ตั้งใจหรอก เรื่องนั้นฉันรู้ดี เค้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้ามีลูกกับฉัน เพราะคืนนั้นของเรา แต่ก็นั่นแหละนะ ถ้าเค้าไม่ได้มาปล้ำฉัน เรื่องทั้งหมดนั่นก็คงจะไม่เกิดขึ้น

โอ้..นี่ฉันโยนความผิดให้เค้าคนเดียวงั้นเหรอ.. ไม่ได้สินะ เพราะคืนนั้น..ฉันเองก็ต้องการเค้าเหมือนกัน ฉันน่าจะรู้ตัว.. แต่ก็นั่นแหละ.. นั่นคือจุดเริ่มต้นของการสูญเสียทุกอย่างของฉัน แอนเป็นคนสาปฉันให้เป็นแบบนี้ ทั้งที่เค้าไม่ได้ตั้งใจ..

กับการสูญเสียลูกของฉัน มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นได้เลย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ในเมื่อทั้งพ่อและแม่เป็นแวมไพร์ แต่ลูกของเรากลับไม่ได้เป็นเหมือนเราสองคน หรือมันจะเป็นเพราะว่า ลูกของฉันกับเค้า เอาส่วนที่ดีที่สุดของเราสองคนไป ทำให้เค้าเป็นแบบนั้น เค้ากลายเป็นสิ่งที่อยู่เหนือพวกฉันทั้งสองคน ลูกของฉันเป็นนางฟ้า เซเรน่า..

เซเรน่า.. ถือเป็นของขวัญมาจากดวงจันทร์ หากฉันจะคิดในแง่ดีบ้าง มันก็จะเป็นแบบนั้น เค้าเกิดในคืนวันเพ็ญ ทั้งในตอนปฏิสนธิและตอนเกิด ความพิเศษอย่างนั้นล่ะมั้ง ที่ทำให้เค้าไม่เหมือนพวกเรา ฉันพยายามจะคิดให้มันดูดีขึ้น หลังจากที่ฉันต้องส่งเค้าไปให้อาร์เทมีสเลี้ยงดูเค้าแทนฉัน มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วเท่าที่ฉันจะคิดได้ในเวลานั้น แล้วทำไมฉันไม่ขอความช่วยเหลือจากแอนกันนะ บางทีฉันอาจจะไม่ต้องเสียลูกให้คนอื่นแบบนี้ ฉันมันแย่จริงๆ ฉันคิดอะไรอยู่นะ..ตอนนั้น..

แต่วันนี้ มันไม่มีประโยชน์อีกแล้วที่จะคิดถึงมันให้เศร้าหรือทำให้ฉันเกลียดแอนมากขึ้น เพราะว่าฉันได้กลับมาเจอหน้าเค้าแล้ว..ลูกของฉัน

ในที่สุด เซเรน่าก็ได้มาเป็นของขวัญจากเค้าจริงๆ เพราะเวลานี้ การได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกได้บ้างบางเวลา ก็ทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าอะไรทั้งหมด ฉันมาหาเค้าบ่อยมากแค่ไหนก็ได้ จนกระทั่งได้มีโอกาสทำความสนิทสนมกันมากขึ้น และถึงลูกจะไม่รู้ว่าฉันเป็นแม่ของเค้า แต่เค้าก็ยังเห็นฉันเป็นคนพิเศษเสมอ เค้าดูดีใจทุกครั้งที่ฉันมาเยี่ยม เราเหมือนเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่าเป็นแม่ลูกกัน เพราะไม่เพียงแต่ลูกจะไม่รู้ว่าฉันเป็นแม่เค้า ตัวฉันเองก็ยังไม่มีอะไรที่จะดูเหมือนเป็นแม่ของเค้าได้เลย ก็ไม่ใช่ว่า ฉันดูไม่ดีในสายตาลูกหรอกนะ ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ภาพพจน์ของฉันยังดีอยู่ อย่างน้อยก็ในฐานะแวมไพร์มีสกุลดีที่เกิดในตระกูลผู้ปกครองมวลหมู่แวมไพร์ แต่ที่ฉันบอกว่า ฉันเหมือนไม่ได้เป็นแม่ใครๆเลย ก็เพราะว่า ฉันยังเหมือนสาวอายุสิบเจ็ด ทั้งที่อายุจริงก็ร้อยกว่านี่แหละ ต่อให้ฉันบอกว่าฉันเป็นแม่เค้า ลูกจะเชื่อฉันรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย คงจะงงกันน่าดูทีเดียว

ฉันย้ายตัวเองมาอยู่ใกล้ลูกมากที่สุด มาอยู่ในป่าที่เป็นเขตของความดูแลของเซเรน่าที่อาร์เทมีสยกให้เค้าดูแทน แต่นั่นก็ทำให้ฉันต้องอยู่ใกล้แอนอย่างช่วยไม่ได้เลย ถึงจะอยู่คนละบ้านกันก็เถอะ แต่มันก็ใกล้นิดเดียว ฉันยังมองเห็นบ้านของฉันหลังนั้นได้จากที่ที่ฉันอยู่ในปัจจุบันนี้ เพราะบ้านใหม่ของฉันอยู่เนินเขา และฉันก็เลยได้เห็นแอนกับชิจังบ่อยมากโดยที่พวกเค้าไม่รู้ว่าฉันเห็น ทุกสิ่งที่ฉันเห็นนั่น ทำให้ฉันเชื่อเลยว่า ฉันคิดถูกแล้วที่ไม่ได้บอกเรื่องลูกกับแอน เค้าสองคนพี่น้องฝาแฝดจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่มีฉันไปทำลายความสุขของพวกเค้า จริงมั้ย..

ที่บ้านหลังใหม่ของฉัน ฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉันที่นี่กับผู้หญิงคนนั้น คนที่ฉันไม่ได้คิดว่า เค้าจะมาเป็นคนสร้างคำสาปใหม่ให้กับฉัน ทั้งที่มันก็อาจจะเป็นไปได้เหมือนกัน เพราะเธอเป็นแม่มด

หลังจากวันนั้นที่เราสองคนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ฉันตัดสินใจถามเธอว่า จะรังเกียจมั้ยถ้าจะอยู่กับฉัน เป็นแฟนของฉัน มันไม่ใช่แค่ว่า ฉันอยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำกับเธอเท่านั้น แต่ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน หรือเพราะเธอคล้ายคนที่ฉันรักมาก เธอเหมือนชิจัง พี่สาวที่ฉันรัก

ฉันรอคำตอบจากเธอ ด้วยความรู้สึกลุ้นระทึก แต่เธอก็ตอบตกลงฉัน โดยที่ฉันไม่ได้อ้อนวอนอะไรเธอต่ออีกเลยหลังจากที่ฉันขอเธอ ฉันตกใจและประหลาดใจเหมือนกันกับความง่ายแบบนั้น แต่ฉันก็ได้รู้เหตุผลนั้นในเวลาต่อมา เพราะเธอสารภาพกับฉันว่า เธอชอบฉันตั้งแต่แรกเห็น ตั้งแต่วันที่เธอเจอฉันที่ร้านขายของแม่มด และมันก็เป็นแผนของเธอ ในตอนที่เราสองคนชนกัน ใช่..เพราะเธอตั้งใจชนฉันเต็มที่ เธอไม่กลัวฉันเจ็บเลย เพราะเห็นฉันตัวโต แต่ฉันคิดว่าเธอแปลก และถามเธอกลับไปว่า เธอไม่คิดว่าเธอจะเจ็บบ้างรึไงที่ชนฉันขนาดนั้น และเธอทำให้ฉันดีใจอย่างที่สุดที่ได้รู้ความคิดนี้ของเธอ เธอบอกว่า ถึงจะเจ็บก็ยังคุ้ม เพราะทำแบบนั้น เธอก็ได้อยู่ใกล้ฉัน และตอนนั้นที่ฉันรู้สึกเหมือนถูกจูบเบาๆนั่น มันเป็นฝีมือของเธอ แถมแม่มดจอมแสบคนนี้ ยังตามฉันมาที่นี่ด้วย ตามมาจนได้นอนกับฉันจนได้ ร้ายกาจมากจริงๆ

อาย.. แม่มดที่ตอนนี้มาเป็นแฟนของฉันอย่างเป็นทางการ เธอเป็นลูกสาวของจอมเวทย์คนหนึ่งที่มีบ้านเกิดอยู่อีกเมืองของประเทศอังกฤษ เธอเป็นคนรักสันโดษ ไม่ชอบอยู่กับคนหมู่มาก จึงขอคุณพ่อของเธอมาใช้ชีวิตตามลำพัง เธอเล่าว่า ในครั้งแรก คุณพ่อของเธอไม่อนุญาตให้เธอออกมาจากปราสาทที่เป็นบ้านของเธอ แต่เธอก็หนีท่านมาเรื่อยๆ ออกหาประสบการณ์และความรู้อื่นๆที่ไม่มีในตำราหรือหาไม่ได้จากคนที่สอนเธอมาตั้งแต่เล็ก จากภายนอกตัวปราสาท จนกระทั่งกลายมาเป็นแม่มดที่เก่งแบบทุกวันนี้ และคุณพ่อของเธอก็ไว้ใจเธอในที่สุด เธอสามารถออกมาใช้ชีวิตได้ตามอย่างที่เธออยากจะเป็น และนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกทึ่งในตัวของเด็กสาวคนนี้เหลือเกิน

ใช่แล้ว..ฉันมีสิทธิ์เรียกอายว่าเด็กสาวได้ เพราะเธอยังเด็กอยู่มาก หากเทียบกับฉันที่มีอายุเกินกว่าร้อยปี เพราะแม่มดก็เหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แค่เพียงมีเวทย์มนต์เท่านั้น ถึงทำให้พวกเค้าดูเป็นคนที่แตกต่างจากมนุษย์ธรรมดา

ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันน่าจะไปด้วยกันได้ดี หลังจากที่เราได้มาอยู่ร่วมกัน แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกว่า คนที่ฉันอยู่ด้วยเป็นใครอีกคนหนึ่ง ซึ่งฉันไม่มีทางได้อยู่กับเค้าแบบนี้ มันไม่ได้เป็นความผิดของเธอเลยแม้แต่น้อย สำหรับความที่เธอคล้ายกันมากกับพี่สาวของฉัน ฉันเองต่างหากที่ผิด และยังมองเธอเหมือนเป็นเงาสะท้อนของชิจังตลอดเวลา ฉันคงจะต้องการหลอกตัวเองไปวันๆ แต่ฉันก็พยายามมากแล้วที่จะไม่ให้เธอรู้ว่า ฉันเห็นเธอเป็นแบบนั้น และอันที่จริง ฉันก็ชอบเธอ ถึงจะยังไม่ได้รักมากเท่ากับอีกคนก็ตาม และยังไงก็ตาม อายก็เป็นแฟนของฉัน

แต่ต่อมา ฉันก็มาได้รู้ความลับของอายในเรื่องที่เธอพยายามปิดฉันมาตลอด ว่าอันที่จริง อายมีคู่หมั้นแล้ว คู่หมั้นที่เธอมีมาตั้งแต่เกิด แต่เธอไม่ยอมรับ มันเป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอขอปลีกตัวมาอยู่ตามลำพังแบบนี้ ก่อนจะมาเจอฉันและอยู่ด้วยกัน ฉันรู้สึกแย่ที่เหมือนฉันไปแย่งของของคนอื่นมา แต่อายก็บอกว่า มันไม่ใช่แบบนั้น เธอไม่ได้รักคนที่เป็นคู่หมั้นของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยเห็นด้วยและไม่เคยยินดีกับการมีคู่หมั้นที่เธอไม่ได้เลือกเอง และตอนนี้เธอก็เลือกฉัน เธอรักฉัน ฉันควรจะดีใจกับเรื่องนี้..

ใช่..ฉันดีใจที่มีคนรักฉันจริงเสียที ฉันดีใจที่ฉันไม่ใช่ตัวสำรองของใครอีกต่อไปแล้ว..

และการตัดสินใจมาอยู่กับอาย คงทำให้ฉันลืมได้ว่า ฉันเคยเป็นของคนอื่นมาเหมือนกัน แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ของที่เสียไปแล้ว ไม่มีทางได้กลับคืนมา แต่ก็นั่นล่ะนะ ฉันควรคิดถึงแต่ปัจจุบัน ที่มีเพียงฉันกับอาย

เราสองคนอยู่ด้วยกันอย่างคนรักกันตามปกติ โดยที่อายมีงานของเธอที่ต้องออกไปทำเกือบทุกวัน เปล่าหรอกนะ แม่มดอย่างอายไม่ได้ไปกางเต้นท์ตามตลาดในเมืองและรับดูไพ่ ทำนายดวงชะตา เหมือนพวกยิปซีชอบทำ ครั้งหนึ่งฉันเคยสารภาพกับเธอว่าฉันคิดว่าเธอทำงานประมาณนี้ แล้วฉันก็เห็นอายหัวเราะอย่างหนักจนเสียภาพพจน์สาวสวยไปเลย ฉันเลยถามว่า ฉันเข้าใจผิดใช่มั้ย เธอบอกว่า ผิดอย่างมาก ยังถามว่าฉันคิดแบบนั้นได้ยังไง ฉันก็บอกหน้าซื่อว่า ฉันคิดไม่ออก เรื่องอาชีพอื่นของแม่มด แล้วอายก็กอดฉัน ลูบหลังเบาๆ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กแบบนั้น แล้วเฉลยให้ฉันเข้าใจว่า เธอทำงานอยู่ในกระทรวงเวทย์มนต์ ฉันงงทันทีกับข่าวนี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้จักกระทรวงนี้หรอกนะ แต่ฉันไม่คิดว่า เด็กสาวอย่างอายจะทำอะไรได้ในนั้นล่ะมั้ง ฉันคงจะมองเธอพลาดไป เลยไม่รู้ว่า แฟนฉันเก่งมากจริงๆ

ส่วนตัวฉันเอง ก็อยู่นิ่งเฉยแค่ในบ้านไม่ได้ แต่ในเมื่อฉันไม่อยากไปทำงานกับแอน ฉันก็ต้องทำงานกับคนอื่น แต่ก็ยังต้องเป็นในเครือของตระกูลเราอยู่ดี ท่านพ่อไม่ให้ฉันไปทำงานกับใคร ท่านห่วงชื่อเสียงของตระกูล อันที่จริง ท่านก็ห่วงชื่อเสียงของฉันเหมือนกัน เพราะถ้าฉันทำงานในบริษัทตระกูลตัวเองไม่ได้ ฉันจะไปทำงานที่ไหนก็คงจะมีแต่คนดูถูกแน่ๆ และนั่นก็ทำให้ฉันเลือกที่จะมาทำงานกับชิจัง

ถึงห้องแล็ปกลางของบริษัทจะอยู่ภายในอาณาเขตของปราสาทวิโอล่า แต่เราก็มีสาขาอื่นๆเหมือนกัน ฉันจะไปทำที่ไหนก็ตามแล้วแต่จะเลือก ฉันจึงเลือกอยู่ห้องแล็ปกลาง เพราะที่นั่นมีชิจังคุมอยู่ และที่สำคัญ แอนไม่ค่อยมาที่นี่หรอก เค้าไว้ใจให้ชิจังดูแลงานทั้งหมด แล้วมันก็เป็นหน้าที่ของชิจังอยู่แล้วตามตำแหน่งของเค้า เพราะชิจังเป็นผอ.ของสถาบันวิจัยวิโอล่าและยังควบตำแหน่งรองประธานบริษัทต้นตระกูลเรา ส่วนแอน ตามตำแหน่งแล้ว เค้าเป็นประธานบริษัทที่มีสิทธิ์ขาดทุกอย่างในการตัดสินใจเรื่องเกี่ยวกับบริษัท โดยมีท่านพ่อเป็นที่ปรึกษาให้ แต่ถึงอย่างนั้น เค้าก็ต้องดูทุกอย่างที่เป็นงานในเครือบริษัทอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะงั้นเค้าก็เลยไม่มีเวลามากพอที่จะมาสนใจกับสถาบันวิจัย น้อยครั้งมากที่เค้าจะมาหาชิจังที่นี่ ก็เค้ามีโอกาสเจอกันที่บ้านอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเวลามาก็ได้ นั่นเลยเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน ฉันจะได้ทำงานที่นี่ได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอแอน

จริงๆแล้ว ท่านพ่อให้ฉันเป็นเลขาแอน เป็นผู้ช่วยของเค้า เป็นมือขวา มีหน้าที่ต้องตามแอนไปทุกที่ เหมือนที่ฉันเคยทำเมื่อก่อน ต้องออกงานพร้อมเค้า แต่พอหลังจากเกิดเรื่องขึ้นมาคราวนั้น ท่านพ่อก็ยกเลิกตำแหน่งนั้นให้ฉัน ท่านเข้าใจว่ามันยาก หากฉันจะอยู่ใกล้แอนแบบนั้น ต้องขอบคุณท่านพ่อมากๆกับเรื่องนี้ มาตอนนี้ฉันก็เลยเหมือนเป็นคนว่างงาน ไม่ใช่สินะ ต้องเรียกว่า เลือกตำแหน่งการอยู่ได้ตามใจชอบ และฉันก็เลือกแล้วว่า ฉันจะอยู่ข้างชิจัง ฉันสบายใจที่ได้อยู่กับเค้า ฉันมีความสุขที่ได้เห็นเค้าบ่อยๆ

มันเป็นเรื่องที่ยอดมากเลยที่ฉันเหมือนได้อยู่กับชิจังตลอดเวลา ตอนกลางวัน ฉันไปทำงาน ฉันก็ได้อยู่กับชิจังตัวจริง แล้วพอกลับมาบ้าน ฉันก็ได้อยู่กับอาย อายทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันยังได้อยู่กับพี่สาวของฉัน เค้าสองคนเหมือนกันมาก มันไม่ดีเลยสินะที่ฉันทำเหมือนอายเป็นตัวสำรองของคนที่ฉันรักแบบนั้น แต่ฉันก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าฉัน..ไม่ผิดที่คิดแบบนั้น

ฉันไม่ได้คิดเลยว่า มันจะเป็นเรื่องที่ผิดหรือดูไม่ดี กับแค่ที่ฉันเห็นเธอเป็นตัวแทนของคนที่ฉันรักมาก เพราะฉันก็จะทำกับเธอเหมือนกับที่ฉันอยากจะทำกับชิจัง ซึ่งมันก็น่าจะทำให้เธอมีความสุขได้ แต่ฉันคิดผิด เมื่ออายรู้ความจริงเรื่องนี้..

เรื่องมันเกิดจากคืนหนึ่ง ที่ชิจังไปหาฉันที่บ้านเนินเขา ฉันรู้ว่าชิจังจะมาหา เลยขอให้อายไปพักที่บ้านของคุณพ่อของเค้า อ้างว่าชิจังมีปัญหามา และคงไม่สะดวกที่อายจะอยู่ด้วย เพราะเค้าคงจะไม่กล้าพูดอะไรกับฉันถึงปัญหาของเค้า ถ้าอายอยู่กับฉันวันนั้น และเธอยอม

อายออกไปทำงานตามปกติของเธอ แต่แค่ไม่กลับมาอยู่บ้านของเราในคืนที่ฉันบอกเธอว่าชิจังจะมาหาฉัน และฉันก็คิดว่าอายคงจะไม่กลับมาบ้านคืนนั้นจริงๆ แต่มันไม่ใช่.. อายกลับมา เพราะเธอลืมของสำคัญที่ต้องใช้ที่ทำงานวันรุ่งขึ้น แต่ฉันพลาดที่ฉันไม่ได้คิดว่าอายจะกลับมา ฉันไม่ได้ระวังตัว อันที่จริง..ฉันไม่มีสติพอที่จะระวัง หรือรู้ล่วงหน้าตามความสามารถพิเศษของฉันว่าจะมีคนมาบ้าน เพราะฉันกำลังสนใจแต่ชิจังคนเดียว นั่นเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่เลยทีเดียว

เพราะชิจังมาหาฉันในสภาพที่ฉันรับมันไม่ได้ ฉันจึงต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ารู้สึกดีขึ้น จนไม่มีเวลาจะไปสนใจใครหรือสิ่งรอบๆตัว ชิจังมาอยู่กับฉันวันนั้น ด้วยจุดประสงค์เดียวกันกับที่ฉันก็เป็นอยู่ เค้าหนีแอนมา ฉันรู้ตั้งแต่มองตาเค้าแค่แป๊บเดียว เค้ากับแอนมีสัมพันธ์กันเหมือนที่ฉันมีกับแอน ฉันเสียใจมากแต่พยายามจะเก็บมันไว้ เก็บความรู้สึกโกรธแอนไว้ด้วย

เพราะในที่สุด ฉันก็สูญเสียทุกอย่างเพราะแอนอีกครั้งแล้ว แต่จะคิดแบบนั้นก็ไม่ได้สินะ เพราะตอนนั้นชิจังเองก็มีแฟนอยู่แล้วเป็นตัวเป็นตน นั่นเลยทำให้เค้าต้องมาหาฉัน มาเล่าความทุกข์ในเรื่องรักสามเส้าของเค้าให้ฉันฟัง และเพื่อปลอบใจชิจัง ฉันก็เลยทำตามคำขอของเค้าทุกอย่าง กระทั่งให้นอนด้วยกันบนเตียง เพราะฉันคิดว่า มันก็แค่นอนเตียงเดียวกันกับพี่สาวเท่านั้น แต่มันไม่ใช่ ชิจังทำให้มันไม่ใช่แค่นั้น

ชิจังนั่งคร่อมฉันเหมือนท่าเดิมที่เค้าเคยทำตอนที่เค้าไปปลุกฉันที่บ้านของท่านพ่อที่ทรานซิลเวเนีย เค้าจูบฉันเหมือนตอนนั้น แต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้จูบเล่น เค้าเอาจริง ฉันเองก็รู้ตัวเองดีว่า ทนไม่ได้นานนักกับการถูกจูบแบบนั้น เราสองคนก็เลยจูบกันอย่างไม่สนใจอะไร ฉันรู้สึกเลยว่า ฉันอยากนอนกับชิจังขึ้นมาทันที อยากสัมผัสตัวเค้าจริงๆ และชิจังก็เหมือนจะรู้มัน เค้าเสนอตัวเค้าให้ฉัน ฉันดีใจมาก ฉันยอมรับมันตามตรง แต่ในความดีใจนั้น ฉันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน เพราะทั้งฉันและชิจัง ต่างก็มีแฟนแล้ว ฉันเลยเลือกจะไม่ตามใจชิจัง ฉันสะกดจิตชิจังและพาเค้าให้หลับอยู่กับอกของฉัน มันก็แค่นั้นเอง ตอนเช้า ฉันก็ไปส่งเค้าที่ปราสาท จูบลาเค้าที่หน้าผากเท่านั้น ก่อนจะขอตัวกลับบ้าน และก่อนที่ฉันจะไปทำงาน

แต่พอกลับมาบ้าน ฉันก็ต้องตกใจมากถึงมากที่สุดที่เห็นอายนั่งอยู่ที่ห้องโถงรอฉัน เธออยู่ในชุดที่เหมือนไม่ได้ไปไหนมาเลย และในตอนนั้นเอง ที่อายมองตาฉัน ฉันก็รู้แล้วว่า อายกำลังโกรธมาก แต่มันไม่ใช่แค่นั้นที่ฉันรู้จากการมองตาของอาย ฉันแทบช็อคกับเรื่องที่รู้นั่น ใช่แล้วล่ะ..อายรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันและพี่สาว มันไม่ใช่เธอไม่รู้จักหรือเคยเห็นว่าพี่สาวฉันหน้าตาคล้ายเธอ เธอเคยคุยกับชิจังบ้างแล้วเหมือนกัน แต่เธอไม่คิดว่า ฉันจะรักชิจังแบบที่มากกว่าน้องรักพี่แบบนี้ พอเธอมาเห็นเราอยู่ด้วยกัน เธอถึงได้รู้ความจริงข้อนั้น

ใช่..อายรู้ว่า.. ฉันอยู่กับเธอ เพราะเห็นเธอเป็นเงาของชิจัง จากคืนนั้นมันเป็นข้อยืนยันกับความคิดนี้ของเธอ เพราะอายแอบเห็นฉันกับชิจังนอนจูบกันบนเตียง และเกือบจะมีเซ็กซ์กัน

ถามว่า..ทำไมอายถึงเห็นและทำได้ยังไงที่มาโดยที่ฉันหรือชิจังไม่รู้ตัว ตอบได้อย่างง่ายๆเลยก็คือ..เธอเป็นแม่มด

และแม่มดคนนี้เองที่สาปฉัน.. สาปให้ฉันต้องวนเวียนอยู่กับความรักแบบนี้ตลอดไป

รักพี่สาวตัวเอง...

คำสาปนี้จะร้ายแรงแค่ไหน.. จะมีผลกับใครบ้าง.. ทำยังไงจะแก้ไขมันได้..

ฉันไม่รู้.. ไม่รู้อะไรเลย..

รู้แค่เพียง.. ตอนนี้ฉันถูกสาปแล้ว.. ถูกสาปอย่างที่แท้จริง จากผู้หญิงที่ฉันควรจะดีกับเค้า และรักเค้าที่ตัวตนของเค้าจริงๆ..

แต่..ตอนนี้ ฉันก็อยากจะบอกกับเค้าว่า..ฉันรักเค้าจริงๆแล้ว

รักที่ตัวตนของเค้า ไม่ใช่เงาของใคร แต่มันก็สายเกินไปแล้ว..

อาย.. เธออยู่ที่ไหน.. ฉันขอโทษ..

To be continue…