Human Again Ch.20-Resident Evil Fiction.[TH]

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 20: Signs of Insanity

ห้องขังที่ลูเทอร์ให้อลิซใช้นอนอยู่ห่างจากของทุกๆคน มันทำให้อลิซโมโหเมื่อรู้ว่าห้องของแคลร์อยู่ทางขวาใกล้กับห้องของเขาในอีกด้านหนึ่งของชั้นนี้ ..โอ้ไม่นะ..มันจะต้องไม่เกิดขึ้น สาวผมน้ำตาลคิดในใจ เธอควรจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วต่อจากนี้.. แล้วบางอย่างก็กำลังจะแย่ลงไป..

อลิซเก็บปืนทั้งหมดของเธอ ยกเว้น สมิธ แอนด์ เวสสัน แต่จากนั้นก็เริ่มคิดไปถึงเรื่องที่ลูเทอร์กับแคลร์อาจจะกำลังทำตอนนี้...

แสงไฟส่องสว่างรำไรในห้องขังของแคลร์ มือสวยงามทั้งสองของเธอกำลังเกาะกุมอยู่กับดินเหนียวขณะที่เธอนั่งอยู่กับแป้นสำหรับปั้นดินเผา เธอกำลังบังคับดิน ปั้นให้เป็นรูปทรงสูงขึ้นตอนที่ลูเทอร์เข้ามาด้านหลังในแบบวิญญาณ เขาค่อยๆวางมือทั้งสองลงทับกับมือของเธอ ดินเหนียวที่เปียกอยู่ก็บิดเบี้ยวเพราะน้ำหนักจากมือของเขา จากนั้นแคลร์ก็หันไปมองหน้าเขา ขณะที่เพลง “Unchained Melody” ถูกบรรเลงขึ้นเป็นฉากหลัง ทันใดนั้น เขาก็พาตัวเองเขามาใกล้และ.....

สาวผมน้ำตาลนำลูกกระสุนสำรองของปืนกระบอกอื่นของเธอขึ้นมาเช็ค

เรือขนาดใหญ่แล่นไปบนผืนน้ำ มันคือ อาร์คาเดีย ชายผิวดำกำลังยืนอยู่บริเวณกาบเรือ เหม่อมองไปเรื่อยๆ ขณะที่แคลร์เดินมาหาเขา ทั้งสองแบ่งปันรอยยิ้มให้แก่กันและจากนั้นเขาก็พูดกับเธอ

“ส่งมือมาให้ผมและปิดตาของคุณ” สาวผมแดงก็ทำตาม เขาพาเธอเดินไปยังรั้วกั้นของเรือและเขาหยุดอยู่ด้านหลังของเธอ

“ตอนนี้ก็ก้าวขึ้นไปนะครับ” แคลร์ยืนอยู่บนส่วนหน้าสุดของหัวเรือโดยมีลูเทอร์โอบรอบตัวเธอเอาไว้ ป้องกันไม่ให้เธอร่วงหล่น สายลมทะเลปะทะเส้นผมสีแดงของแคลร์ พามันให้พัดพลิ้วปลิวไปราวกับคลื่นใต้น้ำ ต่อมาชายผิวดำก็ยกแขนทั้งสองของเธอขึ้นพร้อมกับของเขา

“ลืมตาสิครับ” ลูเทอร์ปล่อยแขนสองข้างของหญิงสาวและวางแขนของเขาแนบชิดกับเอวของเธอ

แคลร์ทำตามอย่างที่ลูเทอร์บอกและเงยหน้าของเธอขึ้นรับลมที่กำลังพัดผ่านมา

“ฉันบินได้ ลูเทอร์....”

อลิซทำให้แน่ใจว่า ปืนสั้นของเธอได้ถูกเติมกระสุนแล้วเป็นที่เรียบร้อยทั้งสองระบอก จากนั้นก็นำมันเก็บกลับเข้าซอง

ลูเทอร์กับแคลร์กำลังพูดคุยกันอยู่ตรงจุดจ่ายเงิน ทั้งสองอยู่ในชุดพนักงานเก็บเงินของห้างสรรพสินค้า สาวผมแดงกำลังติดอยู่ในเรื่องเล่าผจญภัยของลูเทอร์ “พวกเขาให้โอกาสผมนำทางพวกเขา สอนพวกเขา เพื่อจะเป็นกษัตริย์---” เรื่องเล่าของชายผิวดำถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหันจากผู้หญิงติดเชื้อผมยาวสีขาว ตัวประหลาดเตรียมที่จะจู่โจมแคลร์ แต่ลูเทอร์กระจกตู้ด้านหลังของเขาและเอาไรเฟิลออกมา ระหว่างที่เขาโหลดกระสุน ผีดิบนั่นก็ยกลิ้นชักเก็บเงินหนักขึ้นเพื่อจะจัดการกับสาวผมแดงด้านล่าง แคลร์ส่งเสียงร้องก่อนที่ลูเทอร์จะยิงกระสุนจากปืนหนักนั่นไปที่มือทั้งสองข้างของปีศาจร้ายและพูดขึ้น

“คุณผู้หญิง ผมเกรงว่าจะบอกให้คุณไปจากที่นี่นะครับ”

“แกเป็นใครกันวะ” ผู้หญิงประหลาดถามเขาขึ้นมา

“ลูเทอร์ เป็นพนักงานสโตร์” เขาโต้ตอบและทำลายผู้หญิงคนนั้นในทันใด

แคลร์รีบรุดเข้าไปสู่อ้อมแขนแห่งการปกป้องของลูเทอร์ ตัวสั่นเท่าอย่างเห็นได้ชัด และชายหนุ่มก็คิดรำพึงกับตัวเอง แน่นอน ฉันไม่สามารถจะอยู่แต่ในอดีตที่ผ่านไปแล้ว ที่ฉันไม่สามารถจะเป็นกษัตริย์ได้ แต่ในทางของฉัน—ฉันเป็นผู้ยิ่งใหญ่

ลูเทอร์จับสาวผมแดงหมุนและเอนตัวเธอลง แคลร์อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเหมาะเจาะ ขณะที่เขาเคลื่อนตัวเข้าไปจุมพิตเธออย่างอ่อนโยน “ยินดีให้กับพระราชาหน่อยสิที่รัก”

สุดท้าย.. อลิซก็เช็คใบมีดของดาบสั้นระหว่างเพลิดเพลินไปกับวิธีการต่างๆที่เธอจะใช้ในการ “จัดการ”กับลูเทอร์ เมื่อเธอพอใจกับความคมที่จะสามารถปลิดเส้นผมได้ของมันในการเคลื่อนไหวที่ไหลไปดั่งสายน้ำด้วยมือที่ช่ำชองของเธอ เธอก็หมุนดาบและเก็บมันเข้าฝัก

ฉันจะทำแบบนั้นจริงๆเหรอ- จริงๆเหรอเนี่ย..? สาวผมน้ำตาลถามตัวเอง

“อ่า.....” เธอพึมพำเสียงดังออกมา ลูเทอร์เป็นอะไรหลายๆอย่าง “น่ารำคาญ” และ “ทำให้รู้สึกอึดอัด” เหมือนจะเป็นที่สุดในบันทึกของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถจะฆ่าเขาเพราะเรื่องแบบนี้ได้

ทันใดนั้น แคลร์ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเธอและพูด “เธอรู้มั้ย พูดกับตัวเองเนี่ย เป็นสัญญาณแรกที่บอกว่า..เธอกำลังจะกลายเป็นบ้า” อลิซพลิกตัวกลับมา เห็นสาวผมแดงยืนพิงทางเข้าประตูห้องของเธอ พร้อมรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์บนริมฝีปาก อลิซก็อยากจะยิ้มเหมือนกัน แต่เธอก็เก็บมันไว้

“แล้วนาทีนั้นล่ะ เสี่ยงชีวิตของเราสองคน เพื่อที่ฉันจะได้เล่นบทฮีโร่” สาวตัวสูงกว่าเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ เธอห่วงแต่เพียงว่า สาวผมแดงยังคงไม่พอใจกับเธอในเรื่องนี้

“อลิซ.. ฉัน---”

สาวผมน้ำตาลได้ยินน้ำเสียงเสียใจของแคลร์ เธอจึงตัดคำพูดของหล่อนออก “ไม่ – ฉันขอโทษ เธอถูกแล้ว โลกใบนี้มันอันตรายมากพอ เมื่อไม่มีฉันออกไปและดูแลมัน ฉันเห็นมันและฉันแค่อยากจะป้องกันทุกอย่าง ฉันลืมเรื่องเธอ – ลืมเรื่องนั้น... ฉันอาจจะไม่รอดจากเครื่องบินตก”

“ความเมตตาไม่ใช่สิ่งเลวร้าย”

“มันเป็น เมื่อเอาชีวิตของเธอเข้าไปอยู่ในนั้นด้วย”

แคลร์นำตัวเองออกจากผนังที่เธอพิงอยู่และเดินเข้าไปหาสาวตัวสูงกว่า เธอกล่าวอย่างจริงใจ

“ชีวิตของเธอด้วย” เธอยืนยันคำพูดตัวเองด้วยสายตาที่มองลึกเข้าไปในดวงตาของคู่หู อลิซไม่ได้คิดอยากยอมแพ้แต่เธอจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไรกับใบหน้าสวยๆแบบนี้ เธอเป็นทาสของแคลร์ตลอดกาล และนั่นก็ทำให้สาวผมสีน้ำตาลพยักหน้ารับในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

อลิซคิดย้อนไปถึงเวลาที่เธอกำลังลงจอดและเกลียดที่จะรู้ความจริงในเวลานั้น แต่ก็จำเป็นต้องทำ “ถ้ามันไม่ใช่เพราะลูเทอร์” เธอกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อ “เราสองคนก็คงตายกันไปแล้วตอนนี้”

แคลร์ไม่อยากได้ยินคำขอโทษของอลิซ มันไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับเธอ สาวผมสีน้ำตาลคนนี้ทรมานมามากพอแล้ว “อา..อย่าให้ฉันเริ่มพูดถึงเขาได้มั้ย ผู้ชายคนนั้นมันปัญญานิ่ม มีแต่กล้ามเนื้อ ไม่มีสมอง”

แม้ว่า อลิซจะยินดีที่ได้ฟังคำแบบนี้จากสาวผมแดง เธอก็คิดไปถึงคำพูดของคริสที่พูดแบบนี้เหมือนกัน แต่เธอก็ไม่ได้ออกความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะกับที่ว่า..” อลิซคว้าจับบ่าแคลร์ทันใดและทำท่าทางเหมือนสาววัยรุ่นลุ่มหลงในความรัก “ลูเทอร์ เวส ! การ์ดดาวเด่นของ แอล เอ ลีเกอร์ !”

“เขาเล่นเก่งนี่ ฉันก็แค่ชอบตรงนั้น” สาวผมแดงพูดอย่างขำๆพร้อมยักไหล่ จากนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แล้ว... เหตุผลอะไรที่เธอทำอะไรแบบเมื่อกี้ ฉันหมายถึงว่า ควงดาบมันนั้นมันก็เท่ดี.. แต่......”

“เอ่อคือ...” แก้มขาวๆของสาวผมสีน้ำตาลเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อเมื่อถูกมองอย่างจับจ้อง เธอจึงต้องกระแอมเบาๆ “ฉันก็แค่กำลังรวบรวมของที่เป็นของฉัน ที่ฉันคิดว่า ฉันอาจจะสูญเสียมันไปอยู่ในมือของคนอื่น”

“แล้วมันคืออะไรล่ะ” แคลร์เลิกคิ้วขึ้นกับคำถามนี้

“เธอ..”

แคลร์ยิ้มให้กับคำตอบที่จริงจังของสาวผมน้ำตาล มันหวานเหลือใจ กับการเข้าใจผิดกันในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ เธอนำมือสองข้างของอลิซขึ้นมาและจูบมันเบาๆ จากนั้นก็นำมันมาวางไว้บนเอวของตัวเอง

สาวผมน้ำตาลรู้ทันทีเลยว่า อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป และตอนนี้เธอก็รู้สึกดีใจที่ตำแหน่งห้องของตัวเองอยู่ห่างจากของคนอื่น ทั้งสองปลดเปลื้องเสื้อผ้าและรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เมื่อเสื้อผ้าทุกชิ้นถูกนำออกไป แคลร์ก็แสดงให้อีกคนได้เห็นว่า ไม่มีอะไรที่หล่อนสูญเสียไป และแม้ว่าทั้งสองจะอยู่ภายใต้แสงเรืองรองของคบไฟ ไฟแห่งปรารถนาก็ยังลุกโชนปลุกคลุมพวกเธอ

เมื่อพวกเธอทั้งสองได้ร่วมรักกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง อลิซก็นำนิ้วของเธอออกจากแคลร์และไล้มันไปตามต้นแขนของหล่อน เคลื่อนไหวราวกับคลื่นในทะเล ระหว่างที่ทั้งเธอและอีกคนจมดิ่งลงสู่ที่นอนที่เหมาะเจาะเช่นนี้ มันเป็นนาทีที่เหมือนปกติธรรมดาแต่สามารถขับไล่สิ่งรอบๆกายให้หายไป

ที่ที่อลิซสามารถคิดได้ว่า เธอเป็นทั้งคนดีและคนบ้าได้อย่างสมบูรณ์

To be continue…