The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.23

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.23

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama - Romance

By : Anhy

The Dark side of mine. - 8 : Anh’s POV

ฉันไม่คิดอยากฆ่าตัวตายอีกต่อไป ถึงจะรู้สึกเศร้าอยู่ในใจไม่หายเลยก็ตาม ฉันพยายามลืมให้ได้ว่า ฉันรักเค้ามากแค่ไหนในเวลานี้ที่ฉันจำเป็นต้องเหลือหัวใจตัวเองเอาไว้เพื่อคนอื่นบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อลูกของฉัน และ..แม่ของเค้า

ฉันเดินอยู่ในป่าตามลำพังกับนกฟีนิกส์ที่ฉันใช้มันเพื่อนำทาง ไปยังที่ต่างๆที่ฉันแทบไม่เคยไป ในใจของฉันยังมีความหวังอยู่เสมอ หวังว่าจะเจอลูกคนใดคนหนึ่งของฉัน ที่ฉันคาดว่า ฉันน่าจะมีแล้ว..สองคน ซึ่งหากเป็นแบบนั้น ลูกคนแรกของฉัน ก็คงจะต้องโตเป็นสาวมากแล้วแน่ๆ เพราะหากเค้ามีอลิสซ่าเป็นแม่ล่ะก็ เค้าจะต้องมีอายุเกือบร้อยปี นับจากครั้งที่ฉันปล้ำน้อง และใช่..ลูกจะต้องมีอมตะเหมือนฉันกับแม่ของเค้า แต่ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่า อลิสซ่ามีลูกกับฉันจริงๆ เพราะป่านนี้แล้ว ฉันยังไม่เจอน้องคนเล็กของฉันเลย อลิสซ่าหลบหน้าฉันได้ตลอดเวลา จนฉันแทบจะบ้าตาย

แต่ในใจก็ยังคิดไปว่า ถ้าไม่เจอลูกของฉันกับอลิสซ่าแล้ว ฉันก็น่าจะเจออีกคน เพราะเค้าคงยังไม่โตมากนัก สำหรับเวลาแค่ปีเดียวแบบนี้ คิดไปเรื่อยๆพร้อมกับที่เดินไปเรื่อยๆในป่า ฉันก็กลับไปสะดุดตากับอะไรอย่างหนึ่งเข้าให้ ฉันมองหามันเพราะฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆที่เหยียบไปตามใบหญ้าแห้งบนผืนดินของป่า และฉันก็ดีใจอย่างหาคำอธิบายไม่ได้ เมื่อฉันเห็นมันอย่างชัดเจน..

ยูนิคอร์น...

ยูนิคอร์น.. มันบอกแทนทุกอย่างได้ว่า ฉันได้เจอเธอแล้ว แม่ของลูกฉัน โอดินรักไมจังมาก แม้ว่าเธอจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไป เห็นได้จากที่มันยังสามารถอยู่ใกล้ฉันที่เป็นปีศาจได้ แม้ตามธรรมชาติของมัน มันก็น่าจะเกลียดฉัน หรือขยะแขยง แต่เพราะไมจังขอ ในคราวนั้น มันถึงให้ฉันขึ้นขี่หลังมันได้ ฉันยังจำได้ติดตาตอนที่มันวิ่งมาหาฉันและส่งเสียงสัญญาณบอกตามประสาม้าของมัน แต่แล้วตอนนี้ล่ะ มันมาหาฉันทำไม ต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วความสงสัยของฉันก็อยู่กับฉันไม่ได้นาน หลังจากที่คุยกับมันได้สักพัก เพราะเด็กคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหามัน เค้ามาหาโอดิน ยูนิคอร์นตัวนี้ที่เป็นของไมจัง ถ้าอย่างนั้น เค้าจะเป็นใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ลูกของเธอ

ลูกของฉันด้วยใช่มั้ย...

ฉันดีใจมากที่เห็นหน้าลูกได้ซะที เค้ามีทุกอย่างเหมือนฉัน ไม่ว่าจะสีผิวหรือสีผม หรือกระทั่งใบหน้า เค้าคล้ายกับว่า เป็นตัวฉันในตอนเด็ก เราสองคนแตกต่างกัน แค่สีตาเท่านั้น ใช่..ลูกของฉันมีสีตาเหมือนเธอ แม่ของเค้า..

แต่ถึงจะดีใจมากแค่ไหน ฉันก็ยังไม่สามารถจะมั่นใจอะไรได้ ฉันต้องรู้ให้แน่ใจก่อนจะสรุปได้ว่า เด็กคนนี้เป็นลูกฉัน ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไร เมื่อเจ้าหนูน้อยผมสีเงินคนนี้เดินมาคุยกับฉันเอง มาให้โอกาสฉันถึงที่ และยืนยันกับคำถามในใจของฉันให้กระจ่างใจ เพราะเค้าบอกกับฉันว่า แม่ของเค้าชื่อ..ไม

็

ฉันต้องเก็บความดีใจของฉันไว้ก่อนตอนนี้ เวลาที่เด็กน้อยคนนี้ยังไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเค้า ฉันไม่กล้าบอกเค้าเองว่า ฉันเป็นใคร ฉันกลัวการถูกปฏิเสธ ฉันกลัวลูกจะงง ฉันคิดไม่ออกว่า จะเริ่มต้นยังไง กับการที่จะบอกว่า ฉันเป็นปะป๊าของเค้า เค้าคงจะต้องงงแน่ๆ เพราะว่าดูยังไง ฉันก็เป็นผู้หญิง ฉันจะมีลูกโดยเป็นพ่อเด็กแบบนี้ มันจะดูผิดปกติไปมั้ย ฉันคงต้องรอให้แม่เค้าเป็นคนอธิบายเรื่องนี้ให้เค้าฟัง ถึงฉันจะอยากกอดเค้ามากเหลือเกิน

ปะป๊าดีใจมากจริงๆที่วันนี้ได้เจอลูกเสียที..ไอจัง..

ลูกของฉัน เค้าดูไม่กลัวอะไรฉันเลยสักนิด ถึงฉันตอนนี้จะยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเค้า เราสองคนคุยกันเหมือนกับว่า รู้จักกันมานานมากแล้ว เค้าดูไว้ใจฉัน ถึงขนาดยอมให้ฉันจับมือ ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนฉันได้เจอส่วนหนึ่งของตัวของตัวเองจากเด็กคนนี้ ใช่สิ..เพราะเค้าเป็นลูกฉัน ฉันเป็นคนสร้างเค้าขึ้นมา ฉันมั่นใจ ฉันไม่ได้คิดไปเอง ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้มีได้ง่ายๆกับใคร หากไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน และเป็นเค้านั่นเอง เป็นไอจังที่พาฉันไปหาแม่ของเค้า บนบ้านเนินเขาที่ฉันจำได้เลาๆว่า ฉันเคยเห็นมัน แต่มันได้หายไปจากความคิดฉันมานานมากแล้วนี่นา หรือว่า..บ้านหลังนี้รวมถึงคนข้างในจะถูกซ่อนไว้ด้วยพลังวิเศษของใครสักคน และถ้าฉันไม่ได้คิดผิดละก็ ฉันก็รู้แล้วว่า..เป็นใคร ...ชิซึรุ...

ฉันผิดหวังเหมือนกันที่รู้ความจริงว่า ตลอดเวลาน้องของฉันเป็นคนซ่อนลูกของฉันไว้ แม่ของลูกฉันด้วย แต่คิดไปคิดมา ก็ได้คำตอบว่า อาจจะเป็นเพราะท่านพ่อสั่งให้เค้าทำ นี่คงเป็นบทลงโทษของฉันกับความผิดครั้งนั้นที่ฉันทำไว้ แต่ฉันก็ไม่ได้นึกเสียใจที่ได้ทำมันไปแบบนั้น

ฉันรู้ดี ฉันผิดที่ยังลืมเรื่องนี้ไม่ได้ ลืมไม่ได้ว่า น้องเป็นของฉัน และฉันเป็นของเค้า เราเป็นของกันและกัน ฉันยังจดจำทุกอย่างระหว่างเราได้ ความรู้สึกทุกครั้งที่ได้จูบเค้า กอดและพลอดรักกัน ความรู้สึกระหว่างการมีเซ็กซ์กับชิซึรุ กลิ่นหอมจากตัวเค้า รสชาติของหยาดเลือดในตัวเค้า ฉันคิดถึงเค้าอยู่ ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในตัวเค้า เวลาที่บางส่วนของตัวฉันอยู่ข้างในตัวชิซึรุ ร่างกายที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องล่างตัวฉัน ตอบสนองในทุกอย่างที่ฉันทำ เสียงครางที่หวานจับใจ หรือจะเสียงร้องปานใจจะขาด ในเวลาที่เค้าเสร็จสมกับอารมณ์ใคร่ แม้กระทั่ง ความเจ็บที่ถูกเค้าฝังเขี้ยวลงกับซอกคอ หรือจิกเล็บคมๆไว้ที่แผ่นหลังของฉัน รอยข่วนที่เกิดขึ้นตามตัวเพราะการเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองของเค้า ฉันคิดถึงมัน แต่ฉันคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว ฉันไม่สามารถจะทำแบบนั้นกับชิซึรุได้อีก เพราะเราไม่ได้รักกัน เค้าไม่ได้รักฉันแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ถึงฉันจะยังรู้สึกกับเค้าเหมือนเดิมอยู่ แต่มันก็เท่านั้น ช่างมันแล้วกัน เพราะตอนนี้..ฉันเองก็มีคนอื่นที่ต้องดูแล อีกสองคน

แต่..ฉันจะห้ามใจได้ยังไงไม่ให้เป็นแบบนี้.. พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน..สุดที่รัก..

ฉันยอมรับว่า ฉันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ ที่รักแม่ของลูกน้อยเกินไป ฉันรักไมจังไม่ได้เท่าที่ฉันรักน้องสาวตัวเอง แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฉันรักลูกของฉันที่เกิดมาจากเธอ ตอนนี้ฉันกำลังถูกดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์มองมาหา เจ้าของมันดูตกใจที่เห็นหน้าฉัน แต่มันก็ไม่นาน เธอก็ร้องไห้ออกมา ฉันไม่รู้ว่า เธอเสียใจหรือดีใจกันแน่ที่เห็นหน้าฉัน หรือเธอจะเกลียดฉันไปแล้ว แทนที่เธอจะรักฉันเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอให้คำตอบกับฉันแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเธอเรียกลูกสาวของเธอไปหา และบอกกับเค้าว่า ให้เรียกฉันว่า “ปะป๊า”

และมันก็เป็นไปตามคาด เด็กน้อยผมเงินหันกลับมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่า เกินกว่าคำว่าตกใจ ดวงตาคู่สวยสีเหมือนแม่ของเค้า กำลังอยู่ในอาการสับสนอย่างหนัก เค้าหันกลับไปถามแม่ของเค้าอีกครั้งด้วยท่าทางไม่เชื่อ ความรู้สึกไว้ใจเมื่อครู่ที่มีให้ฉัน เหมือนถูกทำให้หายไปในทันที จนกระทั่งฉันทนกับมันไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ เหมือนฉันเป็นตัวประหลาดสำหรับเค้า ฉันพยายามรวบรวมความกล้าเดินไปหาพวกเค้าสองแม่ลูก คุกเข่าต่อหน้าเธอ บอกขอโทษเธอ ขอโทษไมจังในสิ่งที่ฉันทำทั้งหมด เธอร้องไห้ไม่หยุดระหว่างกอดลูกของเธอไว้แนบอก แต่ลูกสาวฉัน ไอจัง เค้ายังนิ่งอยู่และจ้องหน้าฉันไม่ละสายตา ฉันไม่รู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไร แต่ในที่สุดก็รู้ เมื่อได้ยินเสียงไมจังเอ่ยบอกอะไรบางอย่างกับลูก เธอพยายามอธิบายให้เค้าฟังอีกครั้ง จากนั้นก็หันมาหาฉัน แล้วบอกให้ฉันขอลูกเอง ให้ฉันขอเค้าว่า ฉันจะรับเค้าไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน เธอทำเหมือนการตัดสินใจทุกอย่างเกี่ยวกับฉันตอนนี้ ขึ้นอยู่กับลูกเท่านั้น ซึ่งฉันก็ต้องทำตาม ฉันออกปากขอลูกให้ลูกมาอยู่กับฉัน มาเป็นครอบครัว แล้วต่อมาก็ได้แต่นั่งลุ้นด้วยหัวใจสั่นระทึก

ฉันนึกไม่ถึงว่า เรื่องมันจะง่ายมากขนาดนี้ ที่เห็นลูกพยักหน้าให้ แล้วฉันก็เห็นมันจนได้ ลูกร้องไห้ซบอกฉัน ฉันกอดเค้าทั้งน้ำตาเหมือนกัน มันยิ่งกว่าดีใจ ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าทำไม ฉันถึงรู้สึกแบบนี้ เท่าที่รู้ก็คือ แค่ฉันเห็นหน้าลูกเท่านั้น ฉันก็รักเค้าแล้ว ยิ่งกว่ารักแรกพบเสียอีก ฉันดีใจที่ในที่สุดฉันก็ได้เจอเค้าแล้ว

...เทพธิดาตัวน้อยของฉัน.. ผู้ที่จะมาปราบปีศาจอันแสนชั่วช้าในตัวฉันให้มลายหายไป.. ลูกทำได้ดีทีเดียว..ไอจัง..

แล้วในที่สุดบ้านหลังใหญ่ของฉันก็มีสมาชิกมาเพิ่ม ความสุขเริ่มเข้ามาสู่บ้านหลังนี้อีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปนานมาก เพราะฉันที่ทำมันให้หายไปกับมือ แต่ตอนนี้ฉันพยายามรวบรวมมันกลับมา พร้อมเทพธิดาในอ้อมแขนของฉัน ..ลูกสาวตัวน้อยของฉันเอง..

ฉันยอมรับเลยว่า ฉันเห่อลูกมาก เรียกได้ว่า ไม่อยากให้เค้าออกจากอ้อมอกของฉัน แต่ก็รั้งเค้าไม่ได้หรอก ไอจังดูเหมือนจะเป็นที่รักของทุกคนในบ้านเสียแล้ว และคงจะเป็นมาก่อนหน้าที่เค้าจะมาอยู่จริงๆที่นี่ด้วย แม้แต่ท่านพ่อก็ดูจะเห่อหลานเอามากๆเหมือนกัน ใช่สิ..เพราะน้องสาวคนสวยของฉัน มาสารภาพกับฉันเองว่า เค้าเป็นคนซ่อนลูกฉันไว้เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม และทุกคนนอกจากฉันก็ได้เห็นไอจังแล้ว แม้กระทั่งอลิสซ่า งั้นนี่ก็แสดงว่า อลิสซ่าอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลาที่ฉันมองไม่เห็นเค้าใช่มั้ย แต่คงไม่ใช่..เค้าคงตั้งใจจะซ่อนตัวเองจากฉัน เพราะบ้านหลังนั้นที่ไอจังไปอยู่กับแม่ของเค้า ก็เป็นบ้านของอลิสซ่าที่เค้าเคยอาศัยอยู่กับแฟน และตอนนี้เองที่ฉันก็พอจะเดาได้ว่า อลิสซ่าไม่อยากเจอหน้าฉัน เพราะเค้ามีคนใหม่แล้ว เค้าไม่อยากเห็นฉันให้รู้สึกขยะแขยงอีก ฉันคิดแบบนั้น เพราะสิ่งที่ฉันทำกับเค้า มันก็เกินกว่าจะให้อภัย ฉันโหดร้ายกับน้อง เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ป่า ซึ่งหากว่า อลิสซ่าไม่ใช่แวมไพร์เลือดแท้แบบนี้แล้ว เค้าอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ฉันไม่แปลกใจที่น้องเล็กจะเกลียดฉันได้ขนาดนี้ แต่เธอก็น่าจะบอกพี่หน่อยนะ เรื่องนั้น.. เรื่องลูกน่ะ

เธอมีลูกกับพี่รึเปล่า ทำยังไงเธอถึงจะบอกพี่..อลิสซ่า..

สมองของฉันสับสนไปหมด แต่ฉันก็ต้องพยายามควบคุมมันให้ได้ ฉันต้องเลิกใส่ใจกับเรื่องอลิสซ่าก่อนตอนนี้ เพราะฉันมีเรื่องตรงนี้ให้ต้องดูแล เอาไว้ฉันได้เจอเค้าเมื่อไหร่ ฉันค่อยถาม สาวผมบลอนด์ตาสีฟ้าคราม ยามจะดื้อหรือรั้นแบบนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปฝืนใจเค้า ฉันควบคุมเค้าไม่ได้หรอก อลิสซ่าเก่งกว่าฉัน แต่ทำไมนะ เธอถึงยอมมีเซ็กซ์กับพี่ เธอทำไมไม่สู้พี่เลย แปลกจังนะ หรือมันเป็นชะตากรรม

จะแปลกไปมั้ย หากฉันจะบอกว่า ฉันยังจำได้ว่าอลิสซ่าเป็นยังไงในตอนที่เค้ามีอารมณ์ทางเพศแบบนั้น มันนานมากแล้วนะ ฉันรู้ แต่มันยังติดอยู่ในความรู้สึกฉัน เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ตัวว่า ฉันทำอะไรลงไปบ้าง ทั้งที่ขาดการควบคุมตัวเอง บทบรรเลงเพลงรักของฉันกับอลิสซ่าไม่เหมือนกับที่ฉันทำกับชิซึรุ หรือมิจิรุแฟนเก่าของฉัน หรือกระทั่งไมจังเองก็ตาม สาวนัยน์ตาสีฟ้าครามเหมือนพยายามบอกกับฉันว่าให้ทำกับเค้าแรงๆ ทั้งที่เป็นครั้งแรกของการมีเซ็กซ์ของเค้าด้วยซ้ำ อลิสซ่าทำให้ฉันเข้าใจว่า การมีเซ็กซ์ด้วยการสอดใส่อวัยวะแบบนั้นลงไปในตัวของคู่นอน มันทำให้รู้สึกดีมากแค่ไหน ฉันได้รู้ถึงการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในตัวของเค้า รู้สึกถึงการถูกบีบรัดเบาๆตรงจุดนั้นระหว่างการขยับเข้าและออกในช่องคลอด เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของทั้งเค้าและฉัน กระทั่งการรัดแรงๆ เมื่ออีกฝ่ายได้ถึงจุดหมายที่เฝ้ารอ ฉันทนไม่ได้เลยที่จะไม่ส่งเสียงครางออกมาตอนที่รู้สึกแบบนั้น ฉันเพลินและชอบมันมากจริงๆ จนมาถึงชิซึรุ น้องก็ถูกทำแบบนั้นเหมือนๆกับอลิสซ่า และฉันก็ชอบมันมากเหมือนกัน ในเวลาที่ได้อยู่ในตัวของเค้าเหมือนกับที่เคยทำกับอลิสซ่า แต่แปลกที่ว่า ฉันกลับรู้สึกว่า กับน้องคนนี้ ฉันควรจะอ่อนโยนกว่าอีกคน คงเพราะฉันมีประสบการณ์มาบ้างแล้วแน่ๆ หรือจะเพราะชิซึรุตัวเล็กกว่าอลิสซ่าก็ไม่รู้ ฉันถึงไม่กล้าทำอะไรเค้าแรงๆ หรือจะเพราะฉันรักน้องไม่เท่ากัน ก็คงจะจริง เพราะฉันกับอลิสซ่าไม่ได้รักกันแบบนั้น ไม่เหมือนที่ฉันรักชิซึรุ เค้าเป็นเหมือนเจ้าหญิงของฉัน สาวนัยน์ตาสีแดง

แต่พอมาถึงไมจัง ทั้งที่เธอตัวเล็กกว่าใครๆทั้งหมดที่ฉันเคยมีอะไรด้วย ฉันกลับทำกับเธอหนักกว่าใครทุกคน แม้ฉันจะบอกว่า ฉันก็รักเธอเหมือนกัน ทำไมกันนะ แต่ก็เพราะมัน เพราะเหตุการณ์ตอนนั้นที่ฉันทำกับเธอ ฉันจึงไม่กล้าแตะต้องเธออีกเลย แม้ว่าตอนนี้ ไมจังจะเข้ามาอยู่ในบ้านพร้อมกับคำว่า ภรรยาของฉัน แล้วก็ตาม ฉันไม่กล้า ฉันกลัวปีศาจในตัวฉัน ออกมาทำร้ายเธออีก..

แต่ฉันก็จำเป็นต้องรวบรวมความกล้าขึ้นมาใหม่และลืมทุกอย่างที่เคยทำอะไรกับใครไว้ให้ได้ แม้ไม่ได้ทั้งหมดในทันทีเลยก็ตาม เพราะคำว่า “ครอบครัว” ฉันจะมามัวกลัวแล้วไม่ทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์แบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับเธอ และอาจจะเป็นกับลูกด้วย

ไอจังรักแม่ของเค้ามาก ฉันไม่อยากให้ลูกผิดหวัง หากฉันไม่พยายามแสดงออกว่ารักแม่ของเค้า เค้าอาจจะรู้สึกไปได้ว่า เค้าไม่ได้เกิดมาจากความรักที่ฉันมีต่อแม่ของเค้า ไอจังนิสัยคล้ายฉัน เค้าขี้น้อยใจแต่จะไม่พูดมันออกมา นอกจากจะมองตาเค้าเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าเค้าเศร้าจริงๆ ซึ่งวันหนึ่งฉันก็ได้รู้ว่าลูกคิดแบบนี้อยู่ตลอดเวลา ลูกคิดว่า เค้าไม่ได้เกิดมาจากความรักของฉัน แม้ว่าเค้าจะชื่อว่า “ไอ” (ความรัก)

และเพราะลูก ฉันจึงเริ่มทำตัวเองให้ดีขึ้น ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นว่า ฉันเป็นพ่อเค้าและมีแม่ของเค้าเป็นภรรยา ฉันกลับมาหาไมจังและเริ่มทำตัวเป็นสามีที่ดีของเธอ ฉันทำหน้าที่ของฉันให้สมบูรณ์มากกว่าแค่การดูแลเธอจากภายนอก ฉันต้องดูแลหัวใจเธอด้วย และก็ด้วยวิธีหนึ่งซึ่งไม่ยากนัก แค่บอกรักเธอด้วยเซ็กซ์ที่อ่อนโยนกว่าที่ฉันเคยทำกับเธอไว้ ครั้งที่ทำให้เธอท้องนั่น แต่ฉันก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะความไร้เดียงสาของภรรยาสาวอายุสิบเก้าของฉัน หล่อนกลัวการท้อง มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะฉันเองก็ยังกลัว การมีลูกและอุ้มท้องไม่ใช่เรื่องง่ายๆ โดยเฉพาะสำหรับการมีเด็กแวมไพร์อยู่อาศัยในท้องของเธอ ถึงมันจะสั้นแค่ห้าเดือนก็ตาม และนั่นก็ทำให้ฉันต้องให้สัญญากับเธอว่า ฉันจะไม่มานอนกับเธอในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เธอจะได้หมดห่วงเรื่องนี้ซะที แต่มันก็ต้องแลกกันนะ เพราะฉันก็คงจะให้ความสุขบนเตียงกับเธอได้ไม่เหมือนเวลาที่มีของแบบนั้นอยู่ แต่สำหรับเด็กอย่างไมจังแล้ว ก็คงไม่มีปัญหา เธอไม่ได้แรงมากนักในเรื่องนี้ แต่ฉันสิ.. อดซะแล้ว.. ไม่มีอีกแล้วสินะ ความรู้สึกดีแบบนั้น ช่างมันแล้วกัน

แล้วมันก็เหมือนกับว่า จะมีบางคนไม่กลัวการท้อง หรือเค้าอยากลองก็ไม่รู้สินะ แต่คงไม่ใช่..หล่อนคงแค่อยากจะมีลูกกับคนที่ตัวเองรัก จะใครที่ไหนอีกล่ะ น้องสะใภ้ของฉันเอง ..นัทสึกิ..

ชิซึรุดูทุกข์ใจจนผิดปกติ จนฉันเป็นห่วงเค้า ฉันได้ข่าวว่า แฟนสาวของเค้าอยากมีลูกมาก แต่เค้าเองทำไม่ได้ ใช่สิ..น้องสาวฉันเป็นผู้หญิงปกติ จะทำแบบนั้นได้ยังไง เค้าต่างหากที่เกือบจะท้องกับฉัน ถ้าเราไม่มีอะไรแอนตี้กันในตัวแบบนี้ ป่านนี้ฉันก็คงมีลูกกับชิซึรุก่อนที่จะมีกับไมจังแล้ว และไอจังก็คงจะไม่ได้เกิดมา เอาล่ะช่างมัน ตอนนี้ฉันรักลูกของฉัน เค้าเป็นปัจจุบัน ฉันไม่สนใจอดีต และเวลานี้ฉันต้องหาทางช่วยน้องเท่านั้น แต่เหมือนน้องจะกลัว ที่ฉันบอกว่าจะช่วย หรือเค้าจะกลัวฉันไปนอนกับแฟนเค้าให้ก็ไม่รู้ บ้าสิ..ชิซึรุคิดได้ยังไงนะ ฉันไม่ได้รักนัทสึกิแบบนั้นซะหน่อย ฉันจะไปทำอะไรเธอได้ยังไงกัน อีกอย่างเธอเป็นน้องสะใภ้ฉัน ฉันไม่ทำร้ายจิตใจน้องหรอก ฉันจะช่วยเค้าวิธีอื่นที่ไม่ใช่การเอาตัวเข้าแลกแบบนั้น ฉันต้องใช้เทคโนโลยี

และมันสำเร็จ การวิจัยได้ผลดีเยี่ยม น้องของฉันได้ลูกแฝด จากการผสมเทียม สุดยอดมากจริงๆ แต่ทุกอย่างมันอาจจะเป็นเรื่องดี หากว่า..ลูกสาวคนโตของน้องฉัน ไม่ได้มีสีตาเป็นสีเขียวน้ำทะเล และฉันไม่ได้รู้สึกว่า เค้าไม่ได้เป็นแค่หลานของฉัน

ใช่แล้ว..เค้าเป็นลูกฉัน.. แต่มันเป็นไปได้ยังไง.. ชิซึรุแน่ๆ เค้าทำ...

ฉันไม่คิดเลยว่า น้องจะกล้าทำขนาดนี้ เค้าทำร้ายนัทสึกิมากเกินไปแล้ว ฉันอยากจะตีเค้า อยากจะทำให้เค้ารู้สึกสำนึกบ้าง ว่าสิ่งที่เค้าทำลงไป เมื่อเลวร้ายมากแค่ไหน ที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอยากจะมีลูกกับเค้า กลายเป็นแค่เพียง “แม่อุ้มบุญ” แบบนี้ ชิซึรุทำให้นัทสึกิท้องลูกแฝด แต่ไม่ได้บอกเธอว่าเค้าขอทำอะไรกับการวิจัยครั้งนี้

ใช่..เค้าใช้ดีเอ็นเอของฉัน บวกลงไปในไข่ใบแรกที่เราทดลองกัน แต่อีกใบก็ให้ผลเหมือนเดิม และมันก็ออกมาเป็นว่า ลูกแฝดคนแรกของเค้า กลายเป็นลูกของฉันกับชิซึรุ ฉันอยากจะบ้าตาย กับความร้ายกาจของน้องสาวตัวเอง แต่ฉันก็ไม่กล้าทำอะไรเค้า เพราะฉันก็พอจะเข้าใจว่าเค้าทำแบบนี้ทำไม น้องแค่อยากจะมีลูกกับฉัน แต่เค้ามีไม่ได้เอง

แต่ทำไมกันนะ.. ความรักของเรา จะต้องทำร้ายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาแบบนี้.. น้องพี่..

มันไม่ดีเลยนะ.. หยุดเสียทีได้มั้ย..ชิซึรุ..

และฉันก็หนีเรื่องนี้ไปไม่ได้ ทั้งที่ไม่อยากทำ ฉันไม่สามารถทำตัวไม่รู้เรื่องอะไรได้ เมื่อลูกสาวคนนี้เข้ามาหาฉัน นัทซึรุจังเดินได้ครั้งแรก เค้ามาหาฉันทั้งที่ไอจังก็อยู่ด้วย ลูกสาวผมสีเงินคนสวยของฉัน ก็ดูจะรักน้องมากๆ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เค้าไปขออาสาวของเค้าตั้งชื่อให้น้องแล้ว เหมือนว่าไอจังเองก็จะรู้ว่า น้องเป็นน้องสาวจริงๆของเค้า เพราะไม่เช่นนั้นมันก็เป็นเรื่องบังเอิญมากๆที่เค้าตั้งได้ถูกคนจริงๆ

ใช่..นัทซึรุ เป็นชื่อที่ไอจังตั้งให้ลูกแฝดคนแรกของชิซึรุ ที่ในที่สุดก็กลับมาเป็นว่า นัทซึรุจังเป็นน้องสาวของเค้าเอง มหัศจรรย์เกินไปมั้ย แต่ฉันควรจะดีใจกับมันหรือ กับเรื่องนี้ ฉันจะมองหน้านัทสึกิยังไง ถึงฉันจะไม่ใช่คนผิดที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก่อนหน้านั้น ก็เป็นฉันที่แย่งของเธอ

แม้กระทั่งไมจัง เธอยังมาถามฉันเลยว่า รู้สึกยังไงบ้าง ที่มีลูกอีกคน โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยแบบนี้ จะบอกไปเลยดีมั้ยว่า ฉันดีใจที่มีเค้าขึ้นมา แต่ก็คงจะไม่ได้ จะบอกได้ยังไงล่ะว่า ฉันเองก็อยากจะมีลูกกับชิซึรุสักคนเหมือนกัน สถานะของฉันในตอนนี้ มันไม่สามารถจะทำแบบนั้นได้หรอก แม้กระทั่งอยากจะอุ้มลูกคนนี้ให้เหมือนอีกคน ฉันยังไม่กล้าเลย

แต่ทำไมกันนะ ทำไมเธอจะต้องแสนดีแบบนี้ด้วยล่ะ..นัทสึกิจัง เธอยอมให้ฉันอุ้มเค้าได้ ทั้งที่เธอเกลียดขี้หน้าฉัน เกลียดที่ฉันแย่งทุกอย่างจากเธอมา ขอโทษจริงๆเลย ฉันไม่คิดเลยว่า ทุกอย่างมันจะเลยเถิดมาได้ขนาดนี้

หยุดเสียทีเถอะ..ชิซึรุ.. หยุดความรักของเราเอาไว้แค่นี้.. อย่าปล่อยให้มันมาทำร้ายใครเพิ่มขึ้นอีกเลยนะ.. พี่ขอร้อง..

และแล้ว..มันก็ไม่ใช่แค่ฉันกับน้องเท่านั้นที่สร้างปัญหาให้กับตัวพวกเราเอง ลูกของเราก็ทำ พวกเค้าเจริญรอยตามฉันกับชิซึรุ เมื่อคืนหนึ่งที่ฉันได้รู้ว่า ไอจังลูกสาวที่โตเป็นสาวแล้วของฉัน กลายร่างเป็นแวมไพร์ในครั้งแรกเพราะอะไร เพราะน้องสาวของเค้าเอง และทุกอย่างมันก็แน่ชัดขึ้นกับความสงสัยว่า พวกเค้าสองคนทำอะไรกัน เมื่อฉันได้เห็นร่องรอยบนตัวลูก ฉันเห็นรอยแดงที่ตัดกับผิวขาวของเค้าที่เหมือนกับฉันนั่น เห็นมันแค่แว่บเดียว ฉันก็รู้ว่า ลูกไปทำอะไรมา เค้ามีเซ็กซ์ เค้าโตแล้ว โตเกินกว่าที่ฉันจะห้ามไม่ให้เค้าทำอะไรได้อีกต่อไป แต่มันก็จะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเลยสำหรับเด็กที่โตแล้วอย่างเค้า ที่จะทำแบบนั้น ที่จะมีแฟน หากว่า เค้าไม่ได้ไปนอนกับน้องสาวของเค้าเองแบบนี้

ชิซึรุ.. เธอจะว่ายังไง.. เราจะทำยังไงกันต่อไป.. ลูกของพี่กับเธอ ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เหมือนมีบางคนคอยจ้องเยาะเย้ยฉันกับน้องจริงๆ ทำไมกันนะ ทำไมฉันจะต้องมาปวดหัวกับการหาทางแก้ปัญหานี้อีกครั้ง ที่มันคงจะหนักกว่าครั้งที่แล้ว เพราะฉันจะห้ามพวกเค้าได้ยังไง ในเมื่อพวกเค้ารักกัน ฉันมองเค้าสองคนออก ไอจังรักน้องมากจริงๆ ทั้งที่เค้าถูกฉันตี ตบจนปากแตก และอีกหลายอย่างที่ฉันทำกับลูกอย่างที่ฉันไม่เคยทำเลยสักครั้ง ตอนที่เค้ายังเด็ก เค้าก็ยังบอกว่า เค้ารักน้องมาก ฉันทำร้ายลูกอีก จับลูกโยนลงน้ำหวังให้เค้าหยุดพูดแบบนั้น ฉันเหมือนคนบ้าไปเลยตอนนั้น ฉันไม่รู้จะทำยังไง มือของฉันชุ่มด้วยเลือดตัวเองที่บีบแก้วจนแตก มันปนกับเลือดจากปากลูกที่ฉันตบหน้าเค้า ฉันเอาทุกอย่างมาลงกับไอจัง โดยไม่แตะต้องนัทซึรุจัง เพราะถือว่าเค้าเป็นพี่ เค้าต้องทำในสิ่งที่ถูกไม่ใช่ตามใจน้อง ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนฉันที่เอาใจน้องจนเกินไป จนเค้าไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้ ฉันทำให้ชิซึรุเสียคน เพราะความรักที่ฉันมีต่อเค้า ฉันไม่อยากให้ไอจังเป็นแบบฉัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันห้ามเค้าไม่ได้ เหมือนที่ฉันก็ห้ามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน แต่ฉันก็ยังไม่หยุดทรมานลูก จนกระทั่งแม่ของเค้าเข้ามาห้ามไว้ ไมจังกอดลูกของเธอไว้แน่น ตอนที่ฉันกำลังจะเงื้อมือตบหน้าลูกอีกครั้ง และฉันก็ต้องยอมแพ้ ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว ฉันคงต้องยอมรับมัน

ไมจังพาลูกกลับไปนอนที่ห้องของเค้า หลังจากที่ฉันหมดปัญญาที่จะทำอะไรได้อีก ตอนนี้ฉันได้แต่ยอมให้เธอจัดการทุกอย่างไป เธอทำแผลให้ลูก แม้จะรู้ดีว่า ไม่นานแวมไพร์อย่างลูกก็จะหายดีโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรให้เค้าเลย แต่ความเป็นแม่ก็ทำให้เธอทนดูลูกเลือดชุ่มไปทั้งตัวแบบนั้นไม่ได้ เลยกลายเป็นฉันที่โหดร้ายกับลูกมากเกินไป แต่ที่ฉันทำ ก็เพราะฉันรักเค้ามากต่างหาก

แต่ฉันก็ต้องสะอึกในเวลาต่อมา เมื่อฉันถูกไมจังย้อนคำพูดของฉัน เกี่ยวกับเหตุผลที่ฉันทำร้ายลูก เธอบอกว่า...

“แล้วคุณล่ะแอน.. คุณห้ามตัวเองได้มั้ย คุณจะไม่ให้ลูกทำ ยุติธรรมกับลูกแล้วหรือคะ..”

แค่เพียงเท่านี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ทั้งที่อยากจะพูดมัน ฉันคงต้องยอมปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปแบบนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์จะห้ามลูกได้ เพราะตัวเองก็เลว ฉันเองที่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับลูก ฉันสอนเค้าไม่ได้อีกต่อไป..

ลูกเกลียดปะป๊าแล้วใช่มั้ย..ไอจัง.. เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่า..ปะป๊าเป็นปีศาจ

ไม่สมควรที่จะรักใคร ไม่สมควรจะได้รับความรักจากใคร.. ไม่สมควรจะอยุ่ในโลกใบนี้..

เธอขยาดกับฉันแล้วใช่มั้ย..ไมจัง ยังจะรักฉันได้อีกมั้ย.. ฉันมันเลว..

แล้วน้องล่ะ..ชิซึรุ.. น้องจะพอได้หรือยัง.. เราสองคนทำร้ายคนอื่นมาพอแล้วหรือยัง..

หยุดเสียที..

นี่หมายความว่า..ปีศาจของฉันมันจะถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้งแล้วหรือ...

To be continue….