The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.25

The Phantom of the night [Sisters Side Story] Ch.25

Pairing : Anh x Shizuru x Alyssa

Rate : M

Genre : Drama – Romance

By : Anhy

My Sister - 9 : Shizuru’s POV

ฉันไม่คิดเลยว่า แอนจะกล้าทำขนาดนี้ เค้าทำโทษลูกสาวสุดที่รักของเค้าได้ลง เค้าทำโทษไอจังอย่างหนัก แค่เพราะว่า..เค้ารู้ว่าลูกสาวสองคนรักกัน ฉันเข้าใจนะว่าทำไมแอนถึงได้โกรธมากขนาดนี้ เพราะเค้าคงนึกไปถึงเรื่องของฉันกับเค้า เราสองคนเป็นพี่น้องกัน เรารักกัน และเราทำผิดด้วยกัน มันคล้ายกับที่ลูกของเราสองคนทำ

ใช่..เพราะไอจังเป็นลูกแอน และนัทซึรุจังเองก็เป็นลูกแอนเหมือนกัน เด็กสองคนเป็นพี่น้องกันทางสายเลือดที่เกิดมาจากเค้า เพียงแต่ต่างแม่เท่านั้น แต่มันไม่ใช่เรื่องนี้ที่เด็กๆผิด สำหรับเราที่เป็นแวมไพร์ การที่พี่น้องรักกันฉันท์ชู้สาว ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย แต่แอนทำเหมือนไม่เข้าใจ ไม่ใช่หรอก เค้าไม่ได้ไม่รู้เรื่องนี้ เพียงแต่เค้ายอมรับมันไม่ได้ ที่เห็นลูกของเค้าเป็นเหมือนที่เค้าเป็น ก็เท่านั้น..

ความจริงแล้ว ฉันกับแอน เราสองคนน่าจะอยู่ด้วยกันได้ อย่างไม่มีอะไรที่ผิดเลย หากว่าฉัน..ปล่อยนัทสึกิไป ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันกับเค้า นอนด้วยกัน แต่เพราะฉันเห็นแก่ตัว หรือห่วงนัทสึกิมากไป ฉันไม่กล้าปล่อยเธอไป อย่างที่ควรจะทำ มันผิดที่ฉันมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังแอบลักลอบมีอะไรกับเค้า นั่นแหละเรื่องที่ผิดจริงๆของฉันกับเค้า ไม่ใช่ผิดที่เราเป็นพี่น้องกัน

ตอนนั้นที่ฉันเห็นแอนทำโทษไอจัง ฉันทำได้แค่ยืนมองอยู่ไกลๆและปล่อยให้ลูกสาวของฉันกอดตัวฉันไว้ นัทซึรุจังร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ที่เห็นคนที่เค้ารักถูกทำร้าย เราสองคนทำอะไรไม่ได้ นอกจากดูเท่านั้น ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แม้จะสงสารหลานจับใจ ไหนจะสงสารลูกที่ต้องทนดูอะไรแบบนี้ด้วย ฉันเกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่ทำได้แค่มองแบบนี้

แอน.. พี่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม.. เด็กๆไม่ได้ผิดอะไรเลย.. พวกเค้าไม่เหมือนพวกเรา..

และฉันก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม นอกจากมองดูเรื่องต่างๆเกิดขึ้น แอนส่งไอจังกลับไปอยู่บนเนินเขาที่หลานเคยอยู่ตั้งแต่เกิดนั่น บ้านของอลิสซ่าที่ยกให้หลาน เค้าให้เหตุผลว่า อยากให้ไอจังทำตัวให้ดีขึ้น เค้าไม่อยากตามใจลูกจนเสียเด็ก ไอจังยังเด็กอยู่ เค้ายังไม่ควรจะคิดเรื่องนี้ เค้าควรจะเรียนหนังสือ หรือเรียนรู้อะไรๆอีกมาก ไม่ใช่ทำตัวไร้สาระ อย่างการมีแฟน แต่แอนคงไม่รู้ว่า เค้าคิดผิด เค้าทำเหมือนไม่รู้จักลูกสาวตัวเอง ไอจังเป็นเด็กดีเสมอ เค้าไม่เคยทำอะไรให้ใครผิดหวัง ตั้งแต่เกิดมาและโตเป็นสาวแบบนี้ และฉันก็คิดว่า การที่หลานมีความรัก จะทำให้เค้ามีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม เพราะอะไรเหรอ เพราะไอจังเริ่มจะเป็นเหมือนแอนแล้ว ในตอนที่เค้าโตขึ้นมา

ไอจัง..เด็กน้อยที่แสนขี้เล่นและร่าเริง หลานรักของฉัน..หายไป เค้ากลายเป็นแอนอีกคน เมื่อเค้าถูกปะป๊าของเค้ายัดเยียดความเป็นทายาทคนสำคัญให้ ไอจังกลายเป็นเด็กเงียบขรึมและทำแต่งาน และเรียนหนังสือ เค้าไม่ค่อยขี้เล่น ซุกซนหรือมีแววตาที่มีความสุขเหมือนเดิม จนกระทั่งเค้ามีแฟน ไอจัง..เด็กน้อยน่ารักคนนั้นก็กลับคืนมา

ฉันแอบเห็นประจำ เวลาที่เค้าอยู่กับนัทซึรุจัง ไอจังดูมีความสุขมาก เค้ายิ้ม หัวเราะ และเล่นกันเหมือนเด็กมากกว่า เหมือนเป็นพี่น้องกันธรรมดา คล้ายกับเวลาที่เค้าอยู่พร้อมหน้ากันกับน้องของเค้าทั้งสองคน นั่นก็คือ.. ในเวลาที่มีชิซุกิจังอยู่ด้วยในนั้นด้วยอีกคน ใช่..ชิซุกิจังเป็นลูกของฉันกับนัทสึกิ แต่ไอจังก็รักน้องเท่ากัน เพราะความที่เค้าเป็นพี่ใหญ่ เค้าจะดูแลน้องทั้งสองคนคล้ายกัน ผิดกันตรงที่ว่า แววตาที่เค้าใช้มองนัทซึรุจัง เท่าที่ฉันสังเกตเห็น มันจะเหมือนเวลาที่แอนเคยมองฉันแบบนั้น ฉันเห็นแววตาแบบนี้ของไอจัง ก่อนที่แอนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของลูกสาวคนนี้ของเค้าเสียอีก คงเพราะว่า..แอนไม่เคยรู้ล่ะมั้งว่า เค้าใช้สายตายังไง เวลาที่เค้ามองฉัน คงเพราะเค้าไม่เคยส่องกระจก เห็นตัวเองในเวลาแบบนั้น

ไมจังตามไปอยู่กับลูกของเธอด้วยที่บ้านหลังนั้น ฉันคิดว่าตอนนี้สำหรับไมจังแล้ว ลูกสำคัญที่สุด ไม่ใช่แอน จริงอยู่ที่เธอรักแอนมาก แต่ถ้าเทียบกันแล้ว ไมจังน่าจะเลือกอยู่กับลูกของเธอมากกว่าแอน เพราะอะไรเหรอ.. เรื่องนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หรือไมจังจะรู้สึกได้ว่า แอนไม่ได้รักแค่เธอคนเดียว ใช่สินะ..อย่างแอนน่ะ ไม่มีทางลืมฉันได้หรอก ฉันรู้.. ฉันไม่ได้หลงตัวเอง ฉันมองพี่ฉันออก ทะลุถึงหัวใจของเค้า แต่เค้าล่ะ เค้าจะรู้บ้างมั้ย.. ที่ฉันยอมเลวมากขนาดนี้ เพราะว่า..ฉันรักเค้ามากเหลือเกิน..

ฉันยอมทำผิดในทุกเรื่อง ที่ไม่คิดว่าจะทำมันได้ ฉันเลือกจะทำร้ายทุกคน แม้กระทั่งคนที่รักฉันมากอย่างนัทสึกิ เพื่อความรักของฉันที่มีต่อเค้าเท่านั้น ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า.. ฉันจะเป็นไปได้ขนาดนี้..

ฉันไม่ควรขอให้เธออภัยให้กับความเลวของฉัน.. นัทสึกิที่รัก...

ในที่สุด แอนก็ต้องกลับไปตามไอจังกลับมาบ้าน เพราะข่าวที่พวกมนุษย์หมาป่าจะมาแก้แค้นพวกเรา มันเดินทางมาในทางเดียวกับทางที่จะมาบ้านเนินเขาของอลิสซ่านั่น แอนกลัวลูกและภรรยาของเค้าจะเป็นอะไรไป หากพวกนั้นมาเจอ เค้าจึงตัดสินใจไปตามลูกและแม่ของลูกเค้ากลับบ้านด้วยตัวเอง เพราะเค้าไม่อยากเสี่ยงให้ลูกพาแม่ของเค้ากลับมาเองตามลำพัง เค้าไม่ไว้ใจพวกสัตว์ร้ายหน้าขนพวกนั้น และนั่นก็ทำให้ฉันต้องขอตามไปด้วย เพราะฉันเป็นห่วงเค้า แต่มันก็กลับกลายเป็นว่า ลูกสาวฉัน..นัทซึรุจัง ตามพวกเราไปด้วยอีกคน อันนี้แอนอนุญาตเอง ฉันแปลกใจมาก

แอนเอานัทซึรุจังขึ้นบนหลังม้าไปกับเค้าด้วย นั่นเป็นเรื่องน่าประหลาดมากในสายตาฉัน ตอนที่ลูกมาขอตามไป ฉันไม่คิดว่าเค้าจะเห็นดีด้วยเลย แอนนิ่งเฉยมากในตอนนั้น แต่เค้ากลับเป็นคนดึงตัวลูกขึ้นมานั่งกับเค้า กอดลูกไว้แน่น ฉันรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นภาพแบบนี้

ใช่สิ..เพราะฉันแทบไม่เคยเห็นแอนสนใจลูกคนนี้เลยสักนิด เค้าทำเหมือนเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกเค้า ทำเหมือนมีแค่ไอจังเท่านั้น แต่เวลานี้ฉันแน่ใจแล้วว่า เค้าเองก็รักลูกเหมือนกัน ฉันดีใจแทนนัทซึรุจังจริงๆ ที่ตอนนี้เค้าสามารถได้อยู่กับความอบอุ่นของคนที่ให้กำเนิดเค้ามาได้เสียที ลูกดูมีความสุขมาก แม้กระทั่งในตอนที่เค้าหลับ เค้ายิ้มและกอดแอนแน่น เหมือนไม่ต้องการจะปล่อยไปเลย และมันก็น่าแปลกนะ ที่ฉันเหมือนเห็นตัวเองในภาพซ้อนของลูกสาวคนนี้ คงเป็นเพราะฉันกับนัทซึรุจัง หน้าตาเหมือนกันอย่างกับพิมพ์กันออกมา เลยเหมือนว่า ฉันเห็นตัวเองกอดแอนแน่นแบบนั้น ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน

และมันก็ไม่ใช่เท่านั้น ที่ฉันเห็นภาพสะท้อนของตัวเองออกมาจากลูกคนนี้ เมื่อฉันเห็นสีหน้าของเค้าในเวลาที่เค้าเห็นไอจังมีเด็กผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างๆ นึกไม่ถึงเลยว่า ลูกสาวจะเหมือนฉันมากขนาดนี้ และไอจังจะเหมือนแอนได้มากขนาดนั้น นัทซึรุจังขี้หึงมาก ในขณะที่ไอจังทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เจ้าหนูน้อยผมสีเงินนี่นะ ช่างเหมือนแอนจริงๆ เค้ามักจะทำให้ผู้หญิงคนอื่นทะเลาะกัน โดยที่ไม่รู้ตัว คงเพราะความใจดีของเค้าที่ไม่เคยเปลี่ยนแบบนี้ ไอจังพาเด็กผู้หญิงอีกคนเข้าบ้าน เพราะความที่เค้าแค่สงสารที่เด็กคนนั้นความจำเสื่อม ดีนะที่ว่า..ตอนนั้นอลิสซ่าก็อยู่ด้วย ไม่งั้น ฉันคงได้เห็นลูกสาวที่หน้าตาเหมือนฉัน ฆ่าเด็กคนนั้นตายคามือไปแล้ว

ทำไมกันนะ..ลูกสาว.. ทำไมหนูไม่คิดจะเอาส่วนดีๆของปะป๊าไปใช้บ้างล่ะ หรือว่า..ปะป๊าไม่มีดีอะไรเลย..นัทซึรุจัง..

แต่นี่คงเป็นคำถามของนัทซึรุจังเหมือนกันนะที่ว่า.. เค้าควรจะเรียกฉันว่าอะไร..

ในเมื่ออยู่ในท้องของนัทสึกิและคลอดมาจากเธอ แต่เค้ากลับกลายเป็นลูกสาวฉันกับ..แอน เค้ามีสิทธิ์เรียกแอนว่า..ปะป๊าได้ แล้วกับฉันล่ะ..มะม๊าเหรอ.. แต่ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งท้องและคลอดเค้ามานะ ช่างเถอะ.. ยังไงเค้าก็เป็นลูกฉันอยู่ดี.. มันยืนยันได้ที่หน้าตาและนิสัยของเค้านี่แหละ

ฉันมีโอกาสได้นั่งคุยกับอลิสซ่าอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอเค้ามานานมาก ฉันไม่รู้ว่าน้องไปไหนมา แต่คิดว่าก็คงไม่พ้นบ้านที่ทรานซิลเวเนีย อลิสซ่าเหมือนจะชอบอยู่ที่นั่นมากกว่าที่นี่ หรือไม่เค้าก็ชอบไปเดินป่าอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไม เค้าไปในป่าบ่อยมาก เค้ามีใครที่นั่นรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้เลยว่าน้องมีใครอีกมั้ย หลังจากที่เค้าเลิกกับแม่มดคนนั้น แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว เกือบจะเป็นร้อยปี ฉันสงสัยจังว่า ถ้าอลิสซ่าไม่มีใครเลย ตั้งแต่วันนี้มาถึงวันนี้ เค้าอยู่มาได้ยังไง ฉันไม่เชื่อเลยว่า คนที่เคยมาแล้วกับเรื่องนั้น จะอยู่มานานขนาดนี้ได้ โดยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมันเลย

สรุปเลยว่า..ฉันไม่คิดว่า อลิสซ่าจะไม่มีใครในระหว่างนี้ แต่ใครกันนะที่มีโอกาสได้ชิมรสชาติแวมไพร์เลือดแท้คนนี้ ช่างโชคดีเหลือเกินนะเค้าคนนั้นน่ะ เพราะฉันคิดว่า..อลิสซ่าน่าจะรสชาติดีมากแน่ๆ เค้าคงไม่ต่างจากแอนเท่าไหร่ ในความที่เค้ารูปร่างเหมือนกันแบบนี้ ฉันอยากลองกับเค้าบ้างเหมือนกันนะ เค้าคงเก่งเรื่องนั้นไม่แพ้แอน ดูได้จากการจูบในครั้งนั้น ที่ฉันเคยมาแล้วกับเค้า จูบที่ทำให้ฉันได้รู้ว่า..น้องรักฉัน

แต่ขอโทษนะน้องรัก.. พี่รักเธอไม่ได้.. รักใครไม่ได้อีกแล้ว.. หัวใจพี่มันอยู่ที่คนอื่น.. พี่ไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้วล่ะ

แล้วนี่ฉันคิดถึงเรื่องนี้ทำไมกันนะ หรือฉันกำลังจะห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ให้คิดถึงแอน หรือคนที่คล้ายแอนแบบนี้.. อย่านะชิซึรุ.. อย่าได้คิดแบบนั้นเชียว.. เธอจะกลับตัวแล้วไม่ใช่รึไง.. อย่าทำ...

แต่ฉันก็พลาดจนได้.. ฉันทำผิดอีกครั้ง ทั้งที่มันไม่น่าจะเกิดเลย.. หรือว่า..มันจะเกี่ยวกับคำสาปที่อลิสซ่าพูดถึง.. คำสาปที่แม่มดอาย ลู สาปเค้า มันมากระทบครอบครัวของเรา กระทบอลิสซ่า กระทบหลานและตัวฉันเอง

ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้เลย ฉันแค่ออกมาห้ามเค้า ห้ามแอนไม่ให้ออกไปหาอันตรายนอกบ้าน เพราะรู้ว่า..คืนวันพระจันทร์เต็มดวงแบบนี้ ไม่ได้มีแค่จอมมารรัตติกาลเท่านั้นที่น่ากลัว ศัตรูของเรา มนุษย์หมาป่าก็เหมือนกัน มันจะมีกำลังมากในวันนี้ แต่ฉันไม่ควรจะห่วงเค้าเลยนะ

แอนที่กลายร่างเป็นจอมมารนั่น ไม่มีทางแพ้ใครง่ายๆ ฉันน่าจะรู้ดี.. หรือฉันอยากจะลองดีกับเค้ากันแน่นะ

ฉันถูกเค้าข่มขืน.. ฉันจะเรียกแบบนี้ได้มั้ย ในเมื่อฉันไม่ได้ยินยอม ฉันไม่ได้อยากนอนกับเค้า เค้าบังคับฉัน..

แอนไม่รู้ไปโกรธอะไรใครมา แต่ถ้าฉันคิดไม่ผิดก็คงจะไม่พ้นไมจัง เค้าอยู่ในห้องด้วยกันก่อนที่ฉันจะบังเอิญเห็นแอนออกมาจากบ้าน ท่าทางโมโหมาก

ฉันเห็นเค้าจากทางหน้าต่างห้องนอนฝั่งที่เป็นห้องฉันที่อยู่กับอลิสซ่า ใช่..บ้านหลังนี้มีห้องไม่กี่ห้อง ไม่เหมือนที่บ้านหลังใหญ่ของเรา ฉันเดินตามเค้ามา เพื่อจะห้ามเค้าเท่านั้น ฉันไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้ ฉันไม่อยากจะทำผิดกับนัทสึกิอีกแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ฉันได้แต่ร้องครวญครางอยู่ใต้ล่างตัวแอน ยอมรับทุกอย่างที่เค้าให้มา ร่างกายฉันมันตอบสนองในทุกอย่างที่เค้าทำ ไม่ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน รู้สึกผิดแค่ไหน ฉันก็ยังกอดเค้าไว้แบบนี้ ร้องไห้พร้อมกับที่ร้องคราง มันทรมานเหลือเกิน เหมือนฉันกำลังมีความสุขอยู่กับกองทุกข์อันมโหฬาร

ฉันมีปากเสียงกับแอน แค่เพราะไม่อยากให้เค้าออกไปลาดตระเวน และมันก็สำเร็จ เค้าไม่ได้ไปทำงานที่เค้าอยากทำตอนนั้น แต่มันกลับทำให้เค้าอยากทำอย่างอื่นมากกว่า แอนคงจะบ้าไปแล้วตอนที่เค้าลากฉันเข้าป่าหลังบ้านไป

ใช่..แรงเค้ามากกว่าฉัน ฉันสู้แรงเค้าไม่ได้ เค้าโยนฉันลงบนผืนหญ้าและตามมาขึ้นคร่อมตัวฉัน จูบฉันในแบบที่ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากตอบรับมันกลับไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยอมเค้าเลย แต่ร่างกายฉันมันยอม มันค้านกับจิตใจ ฉันยอมให้เค้าถอดเสื้อผ้าฉัน เหมือนที่ฉันถอดของเค้าออก ปล่อยให้เค้าสัมผัสฉัน กัดฉัน ดูดเลือดฉัน บีบเค้นหน้าอก จูบ ลูบไล้ และสอดใส่

ใช่แล้วล่ะ..เพราะคืนวันเพ็ญ ฉันจึงต้องเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ทางเพศของเค้าจากอวัยวะอันนี้ มันเจ็บมากกับคราวนี้ เพราะฉันห่างจากมันมานาน และแทบไม่ต้องเดา ร่องสวาทของฉันมันก็คงจะไม่พ้นเป็นแบบเดิม เลือดคงออกตรงนั้นอีกเหมือนครั้งที่แล้วๆมา

แต่แปลกนะ ฉันต้องการมัน อวัยวะนั่นเข้าออกในตัวฉัน อย่างชำนาญเหมือนเดิม ฉันครางอย่างมีความสุขที่สามารถรู้สึกถึงมัน คงเพราะว่า ฉันรู้สึกถึงแอนด้วยจากอวัยวะอันนี้ ร่างกายฉันกับเค้าสามารถสัมผัสกันได้อย่างเต็มที่ เค้าสามารถกอดฉันได้ด้วยสองแขน และฉันก็ได้กอดเค้าถนัดขึ้นเหมือนกัน ร่างกายของฉันกับเค้าเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง เพราะมัน มันจึงทำให้ฉันชอบที่มีเซ็กซ์กับแอนในคืนที่แอนเป็นแบบนี้

ในทุกครั้งของการเข้าและออกของอวัยวะนั้น ฉันรู้สึกมัน ฉันรู้สึกถึงความรักของเค้า แอนบอกรักฉันด้วยสิ่งนี้อีกครั้ง เหมือนที่เค้าเคยทำเมื่อก่อน

เราเคลื่อนไหวไปพร้อมๆกัน เป็นจังหวะที่เข้ากันได้อย่างเหมาะเจาะ สะโพกของเค้าขยับเข้าหาฉันเหมือนกับที่ฉันก็เคลื่อนไหวตามเค้า เสียงครางของฉันกับเค้าประสานกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าแอนต้องการมันมากจริงๆ หรือเค้าจะคิดถึงเวลาแบบนี้กับฉัน ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันแน่ใจตัวเอง แม้สมองต้องการปฏิเสธมัน ร่างกายฉันมันก็ยืนยันแทน มันบอกฉันว่า.. ฉันรักแอนมากเหลือเกิน

และมันก็ไม่ใช่แค่เซ็กซ์สำหรับเราสองคน ในคืนนี้.. ฉันไม่ได้ฟังผิด แอนบอกรักฉันอีกครั้ง เค้าพูดมันทั้งที่แทบหายใจไม่ทัน ระหว่างที่เค้ากำลังจะถึงจุดสุดยอด เค้ากอดฉันแน่นด้วยสองแขน ขณะที่สะโพกเค้ากระแทกใส่ฉันไม่หยุด ฉันเจ็บจนเลิกเจ็บแล้ว มันรู้สึกแค่เพียงว่าฉันต้องการเค้า ต้องการสิ่งนี้ เพราะฉันเองก็กอดเค้าไว้แน่นเหมือนกัน ไม่ว่าจะด้วยสองแขนหรือสองขาของฉันที่มันล็อกเค้าไว้ เหมือนกลัวจะหายไป และมันก็ถึงที่สุด ฉันรู้สึกเบลอไปหมด มันพร้อมกับที่รู้สึกถึงการบีบรัดตัวของมดลูกตัวเอง ขณะที่ร่างกายแข็งเกร็ง แอนครางในลำคอออกมา ฉันรู้..เค้ารู้สึกได้ ว่าฉันถึงแล้ว.. พร้อมเสียงกรีดร้องที่ระเบิดออกมาจากคอตัวเอง ตัวฉันยังสั่นเกร็งเพราะอาการตกค้างหลังจุดออกัสซึ่มที่รุนแรงในครั้งนี้ แต่ดีขึ้นเมื่อได้ฝังเขี้ยวไว้ที่คอแอนและดื่มกินเลือดของเค้า เหมือนกับที่เค้าดื่มเลือดฉัน ในเวลาเดียวกับที่ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างซึ่งเข้าสู่ตัวฉันจากอวัยวะของเค้าที่ยังอยู่กับฉัน หลังจากการที่เค้ากระแทกมันใส่ฉันสองถึงสามครั้ง

ใช่..เพราะแอนจะถึงจุดสุดยอดหลังฉันทุกครั้งที่เค้าใช้อวัยวะนี้กับฉัน มันเหมือนกับเค้ากลัวว่าฉันจะไม่มีความสุขจากการเสร็จสม หากเค้าเรียบร้อยกับมันก่อน เพราะเค้าคงจะต้องสลบไป หลังจากที่เรี่ยวแรงเกือบทั้งหมดของเค้าถูกใช้ไปกับเรื่องนี้ หรือกับการที่เค้าหลั่งของเหลวนั่นออกมา

สิ่งนี้ที่เข้าสู่ช่องคลอดของฉัน อาจทำให้ฉันมีลูกกับเค้าได้.. หากฉันไม่ได้เป็นคนที่เฝ้าแต่ทำลายเค้า..แบบนี้..

และแล้วทุกอย่างก็จบลง พร้อมสิ่งนั้นที่หายไป มันคงทำหน้าที่ของมันได้เสร็จสมบูรณ์ มันให้ความสุขกับฉันอย่างที่ฉันไม่เคยได้จากใคร แต่ตอนนี้เจ้าของมันหลับคาอกฉันเหมือนเคย เค้าคงเหนื่อยมาก และคงจะเมื่อยสะโพกหรือเอวน่าดูทีเดียว เพราะเค้าใช้มันมากแบบนั้น แต่ฉันล่ะ..ฉันเจ็บมาก แต่ไม่ใช่ที่ร่างกายของฉันหรอก อีกไม่นานมันก็หาย แวมไพร์ไม่เคยเจ็บนาน แต่หัวใจฉัน แผลที่อยู่กับมัน ถูกสะกิดให้เห็นรอยเลือดซึมอีกครั้ง ความรู้สึกต่างๆมันหวนกลับมา

จนฉันรู้ตัวแล้วว่า.. ฉันเลิกรักเค้าไม่ได้.. ฉันทำผิดอีกครั้ง.. ฉันแพ้ใจตัวเอง..

พี่จ๋า.. ฉันรักพี่..

แอน.. ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลย...

To be continue…