Human Again Ch.24-Resident Evil Fiction.[TH]

เป็นเวลานานที่ข้าพเจ้าเบี้ยวงานไม่ยอมแปลฟิกนี้ต่อ แต่ส่วนหนึ่งนอกจากความขี้เกียจส่วนตัว ก็เพราะว่า ไม่มีใครรออ่านมัน เห็นได้จากเม้นท์ที่มีเพียงเม้นท์เดียว งานก็เลยมาล่าช้าแบบนี้แหละค่ะ ฮ่าๆๆ แต่สำหรับคนที่ติดตามกันมาตลอด ก็ขออภัยด้วยนะคะ วันนี้มาแล้วค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ^^

Human Again.

Rated: M

English - Horror/Romance

Alice & Claire R.

By : andella07/FanFiction.net

Translated to Thai : Anhy

Chapter 24: Human Again.

อลิซไม่ต้องการจะคิดถึงมันอีกต่อไป ไม่ต้องการจะจดจำโศกนาฎกรรมที่เธอทำไว้กับอีกคน แต่วงล้อของความทรงจำกลับหมุนวนอยู่ในสมองของแคลร์และเธอก็สามารถระลึกได้ถึงการตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของอลิซที่โรงแรมนั่น

“ฉันว่า..เราควรลุกขึ้นได้แล้วล่ะ ฉันได้ยินเสียงคนเดินไปมาข้างนอก..” อลิซพยายามให้เหตุผล

แต่เจ้าของผมสีแดงกลับหยอกกลับมา “ฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเลยนี่.. เรายังมีเวลานะ..”

อลิซถอนหายใจและพยายามจะหาคำอื่นจะพูด “ไม่ได้.. เราไม่มีเวลาแล้ว..”

สาวอายุน้อยกว่าอดทนรอฟังคำอธิบายและเธอก็ได้ยินมัน..

“แคลร์..” อลิซกัดริมฝีปากตัวเองอย่างคนประสาทเสียขณะพยายามพูดใหม่ “พอเราไปถึงเวกัสแล้ว.. ฉันก็จะไปแล้วนะ..”

แคลร์ช็อกทันทีกับคำพูดนี้ของอลิซ เธอพยายามที่จะปฏิเสธว่าเขาพูดอะไร และพยายามต่อสู้กับความจริงนั้น “ใช่สิ.. เราทั้งหมดจะไปจากเวกัส.. ไปอลาสก้า..”

อลิซจึงต้องพยายามอีกครั้ง เพื่อให้มันชัดเจนมากยิ่งขึ้นกับคำพูดของเธอ ด้วยหวังให้แคลร์เข้าใจมัน “ฉันจะไม่ไปอลาสก้ากับกองคาราวาน..” แต่ที่แคลร์ได้ยินมันคือประโยคว่า “ฉันจะไม่ไปอลาสก้ากับเธอ..”

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลพยายามลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อเว้นช่องว่างระหว่างเธอกับอีกคน แต่สาวผมแดงก็ดึงเธอกลับลงมา อลิซสามารถจะผลักแคลร์ออกไปได้แต่เธอก็ไม่ทำ เพราะเธอสมควรที่จะอยู่แบบนี้

“ถ้างั้น..ฉันก็ไม่ไปเหมือนกัน ฉันจะอยู่กับเธอ..” ผู้มีอายุน้อยกว่าแย้งขึ้นอย่างดื้อรั้น

ความจริงแล้ว หากว่าแคลร์จะทิ้งเพื่อนๆและโอกาสที่จะได้อยู่อย่างปลอดภัยไว้เบื้องหลัง เพื่อจะตามเธอไป มันก็ทำให้หัวใจของอลิซเต้นได้อย่างมีความสุข แต่นี่มันเป็นความหวานที่ขื่นขม หากจะคิดดูให้ดี “ไม่ได้.. ฉันปล่อยให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอก.. ฉันไม่ปลอดภัยกับเธอ และ---” แคลร์ส่งเสียงขัดขึ้นก่อนที่เธอจะพูดได้จนจบ เสียงของหล่อนจริงจัง

“ฉันไม่สน.. อลิซ..ฉันรักเธอ..” แคลร์รู้ดีว่านี่มันออกจะเร็วไปหน่อยที่พูดคำนี้ออกมา แต่เธอก็รู้เหมือนกันว่า นี่ไม่ใช่การพูดแค่ว่าจะหยุดยั้งอลิซไม่ให้ไป เพราะมันคือความจริง ไม่ว่าอีกคนจะเห็นชอบด้วยหรือไม่ก็ตาม

อลิซไม่ยอมอนุญาตให้ตัวเองแสดงทีท่าอะไรตอบกลับให้อีกคน ถึงความรู้สึกจริงๆในใจของเธอ แม้จะรู้ดีว่าเธอเองก็คิดเหมือนกันกับแคลร์แต่นั่นก็เป็นอะไรที่ไม่ปลอดภัยอยู่ดี เธอคิดถึงความทรมานทางร่างกายกับสิ่งที่เธอทำลงไป แคลร์..ยกโทษให้ฉันด้วย.. ถ้าเธอทำแบบนี้ มันจะช่วยทำให้สิ่งที่เธอพูดน่าเชื่อถือขึ้น เธอจะหยุดไม่ได้ เธอไม่มีสิทธิจะแสดงความรู้สึกอะไร..

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลพูดขึ้นใหม่ด้วยท่าทางจริงจังและยืนยันหนักแน่น “เธอต้องอยู่.. กองคาราวานต้องการเธอ แต่ฉันไม่.!”

มันเป็นสิ่งที่เธอทำลงไป อลิซสามารถเห็นได้ว่าหัวใจของแคลร์มีเลือดไหลซึมออกมาขณะที่ดวงตาของหล่อนเอ่อท้นไปด้วยน้ำตา

“เธอไม่น่าจะทิ้งพวกเราไป.!” แคลร์พูดโพล่งออกมาก่อนที่เธอจะถอยหลังออกจากอีกคน แต่ความโกรธของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็วและมีอารมณ์เปลี่ยนไป “ฉันดูแลพวกเค้าไม่ได้ ตั้งแต่เธอไม่อยู่..” น้ำตาเธอไหลออกมาจนสามารถล้างฝุ่นผงบนใบหน้าของเธอได้ เหลือทิ้งไว้เพียงผิวสะอาดเป็นทางตามสายของน้ำตานั่น “ฉันเคยเข้มแข็งและควบคุมตัวเองได้เสมอ แต่หลังจากที่เธอไป... ฉันก็เกิดทำอะไรไม่ได้ขึ้นมา.. ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป..”

สาวผมแดงหยุดพักเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอดขณะที่อลิซยืนอยู่ด้วยความตกตะลึงเหมือนกวางที่ถูกส่องด้วยสปอร์ตไลท์

“เราใช้เวลาหลายเดือน.. กว่าจะไปถึงอลาสก้าได้.. แต่พอเราไปถึง.. ที่นั่นก็ไม่มีใครสักคน.. มีแค่เครื่องบินพวกนั้น.. เราพักอยู่ใกล้เฮลิคอปเตอร์ในคืนแรก แต่ฉันกลับสั่งอะไรไม่ได้เลย ฉันหาที่พักที่ดีกว่านั้นไม่ได้ ไม่ได้เช็คความปลอดภัยของที่พักอะไรทั้งนั้น..!” ความโกรธของแคลร์กลับมา แต่เธอยังพูดไม่จบ “ฉันทำตัวเหมือน เจ้าพวกนั้น.. ไม่มีสติ ไม่สนใจอะไร ไม่มีสมอง.. ตลอดเวลานั้น..”

กับประโยคนี้อลิซรู้ดีว่าแคลร์พูดถึงอะไร ตัวเธอเองก็เป็นอยู่ไม่ต่างกัน

“ฉันพาพวกเค้าทุกคนไปเสี่ยง เพราะ... ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ..” คำสารภาพนี้ถูกกระซิบเข้ามาในหูของอลิซ

“ฉันขอโทษ..”

“เดี๋ยว-.. มันยังมีอีก..” แคลร์ขยับมือขึ้นมาบีบขมับของเธอขณะที่เธอพยายามเรียกความทรงจำกลับคืนมา

“เคมาร์ทเป็นคนเห็นเรือนั่นก่อนคนอื่น.. อาร์คาเดีย.. เค้าทำสัญญาณไฟกับคนอื่นๆ และมันก็ไม่นานที่พวกคนบนเรือมาหาเรา ตอนที่พวกเขามาถึงชายหาด ก็เป็นเคมาร์ทอีกที่เห็นโลโก้ของอัมเบรลล่าปักอยู่บนเสื้อผ้าของพวกนั้น และฉันก็จำมันได้เหมือนกันแต่ไม่ได้สนใจ ฉันมองดูคนอื่นวิ่ง เคมาร์ทก็กำลังจะไปเหมือนกัน แต่เค้าก็กลับมาหาฉัน นั่นแหละมันเป็นตอนที่พวกนั้นจับเราทั้งคู่ได้และเอาแมลงมาใส่ เคมาร์ทผลักพวกนั้นออกไปและดึงฉันให้วิ่งตาม เราวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อซ่อนตัว มีการปะทะกันที่ชายหาด.. เค้ามองมาที่ฉัน มองมาหาฉัน.. ฉันทำอะไรไม่ได้.. เค้าบอกฉันว่า เค้าจะไปช่วยคนอื่นๆแต่ฉันก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะหยุดเค้าไว้..” แคลร์กำมือที่มีผ้าพันแผลของตัวเองแน่น อย่างรู้ดีว่าถ้าไม่มีวัสดุนุ่มๆระหว่างเล็บของเธอกับฝ่ามือ มันจะต้องเกิดแผลขึ้นแน่ๆ “เค้าวิ่งกลับไปที่ชาดหาด ฉันได้ยินเสียงร้องตะโกน ได้ยินเสียงร้องกรี๊ด และ..ทั้งหมดนั้นก็คือสิ่งที่ฉันจำได้ จนกระทั่ง ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับสองมือที่ถูกมัดไว้กับเครื่องบิน..”

สาวผมแดงหยุดเล่าเรื่องและเดินถอยหลังไปอีกก้าว แคลร์เกรงว่าอารมณ์และความรู้สึกทางร่างกายของเธอที่ถูกปลดปล่อยออกมาจะทำอะไรบางอย่างที่น่ากลัว และเธอรู้ว่าอีกคนคงไม่หยุดเธอแน่ๆ

อลิซหวาดหวั่นและกลัวว่าแคลร์จะเดินจากไปเพราะความทรงจำของความโกรธที่เพิ่งระลึกได้ เหมือนที่หล่อนเคยทำมาก่อน “ฉันได้เจอเธอ เพื่อที่จะเสียเธอไปอีกครั้ง.. มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย..”

ถ้อยคำของอีกคนเต็มไปด้วยความรู้สึกปวดร้าวและเสียใจ และมันก็ไม่เคยมีอะไรที่ชัดเจนไปมากกว่านี้สำหรับแคลร์ที่พวกเธอทั้งสองอาจจะตายในวันพรุ่งนี้ก็ได้ เธอไม่ควรปล่อยให้ความโกรธครอบงำตัวเอง ไม่ควรให้อลิซขังตัวเองอยู่กับความผิดในอดีตที่ทอดทิ้งเธอ

สาวผมแดงสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวเตรียมใจและปล่อยให้ความรู้สึกขึงโกรธเหล่านั้นมันหลุดไป ความตึงเครียดทั้งหลายหายไปจากกล้ามเนื้อของเธอ ลบล้างความทรงจำไม่ดีเหล่านั้นเหลือทิ้งไว้เพียงความโศกเศร้าที่อ่อนโยน แคลร์เดินกลับมาหาอลิซและยกสองแขนขึ้นคล้องคอเขา และจำได้ทันทีถึงแผลเป็นของอลิซ จึงถามขึ้น “ฉันไม่เข้าใจ.. ทำไมหลังเธอถึงได้..?”

อลิซรู้สึกโล่งใจมากที่แคลร์ไม่ได้ทิ้งเธอไป เพราะมันไม่ได้หากันได้ง่ายๆกับเหตุการณ์นี้ รวมถึงที่หล่อนถามอะไรแบบนี้ด้วย

“ฉันคิดว่าเธอจะไม่เจ็บซะอีก..” แคลร์ถามอีกครั้งด้วยความสงสัย

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลกลับมาสู่การเกิดแก่เจ็บตาย มาสู่ความเป็นมนุษย์จริงๆ ทอดทิ้งความประหลาดในตัวเองไป หลายปีที่เธออยู่กับมัน ทำให้เธอไม่ชินกับการที่ขาดมันไป เป็นเวลาหลายเดือนที่เธอจะคุ้นเคยกับการเป็นมนุษย์อีกครั้ง เหมือนกับเวลาที่เธอเดินทางไปอลาสก้า มันไม่ใช่แค่ความสามารถใหม่ของเธอเท่านั้น แต่มันมีความหมายถึงทางด้านจิตใจด้วย มันน่ากลัวในตอนเริ่มต้นสำหรับอลิซที่เธอไม่สามารถเชื่อมโยงกับร่างกายของตัวเองได้ ทุกการเคลื่อนไหวต้องคู่ไปกับการระมัดระวัง การขาดพลังพิเศษเป็นอะไรที่แปลกใหม่และไม่เป็นที่ต้องการ แต่เธอก็พบว่า ถึงจะขาดมันไป สิ่งอื่นๆที่สำคัญก็ได้หวนกลับมา ตามมาด้วยความต้องการอย่างเห็นแก่ตัวของเธอ

“ฉันเป็นมนุษย์อีกครั้งแล้ว..” อลิซเน้นน้ำหนักลงกับคำนี้ของเธอ พยายามที่จะให้ความหมายของมันให้มากกว่านี้ เหตุผลที่เธอไม่สามารถอยู่กับแคลร์ได้ในครั้งนั้น และเธอก็ภาวนาให้สาวผมแดงมองเห็นมันด้วย

“อลิซ..” แคลร์โต้ตอบ “ฉันไม่เคยสนใจหรอก.. และไม่สนใจมันเลยตอนนี้..” และด้วยประโยคนี้ สาวอายุน้อยกว่าก็ทิ้งความสงสัยทั้งหมดในตัวอลิซไป และแทนที่มันด้วยความมั่นใจ

“ฉันรักเธอ..” อลิซสารภาพ

แคลร์ไล้มือทั้งสองข้างไปตามลำคอด้านหลังของคนตัวสูงกว่า ระหว่างที่อีกคนนำนิ้วมือของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านหลังของเธอเพื่อดึงตัวเธอให้เข้าใกล้ๆ ริมฝีปากของพวกเธอคล้ายดังแม่เหล็กที่ดูดเข้าหากัน ความอบอุ่นของกันและกันสื่อถึงกัน และนั่นก็ทำให้แคลร์คิดได้ว่า เธอสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ เพื่อจูบอลิซ..

“ฉันก็รักเธอ..”

To be Continued.